NOS GUSTA CARLOS MARCOS (la-la-la)

Por Antón Fraguas

Como nos gusta Carlos Marcos. Personaxes como el conseguen que a política sexa algo divertido. Sobre todo cando semellaba que A Coruña ía converterse nun lugar serio, coa marcha de Opaco, unha cidade sen pallasadas, sen demagogos, sen mentiras. Pero chegou Marcos, publicista, coas súas ocorrencias e os seus millóns, e comezou a repartir pulseiras, e a citar a Manu Chao, e a denunciar o mal que o pasan os castelanfalantes, agochados nos seus ghettos. Din que na Coruña os castelanfalantes só saen polas noites, para recoller algo de comida e regresar aos seus refuxios sen ser vistos. E está ben que sexa un nacionalista galego como Carlos Marcos (é candidato dun partido que se define como nacionalista galego) quen veña salvalos.

E logo están os “Míticos 70”. Jeanette, Tony Ronald, Miki e Lorenzo Santamaría ao rescate de Carlos Marcos, que aspira a entrar no top10 dos candidatos máis frikis, en dura competencia con Yola Independiente Liberal. Pero seica o peor non é que vaia traer a estas vellas glorias, transformadas igualmente en frikis por obra e graza de Gran Hermano Vip e Vivo Cantando. O peor, segundo me comentan, é que en realidade Carlos Marcos contrátaos todos os anos para celebrar o seu cumpreanos. Desta vez simplemente converte unha festa privada nun espectáculo publico e electoral. Supoño que o concerto pecharase co La-La-La de Massiel.

Algo raro pasa na Coruña. Dende hai moitos anos. Xa nos setenta (Grazas, Berto, por colgar este tesouro) os carteis electorais eran peculiares. Por exemplo o de Menéndez, candidato de UCD en 1979, que anunciaba a necesidade de que A Coruña tivese un “alcalde urbanista”. Iso si que era sinceridade, en pleno auxe da especulación urbanística, hoxe revisitada.

E é que as cidades galegas son peculiares, e se cadra A Coruña moito máis. Unha cidade na que ninguén é forasteiro, sobre todo se se trata dun empresario.

O estraño caso do Deputado Cuíña e do Ex-Conselleiro Cuíña

Por Frouxeira

Cadros de Quessada, moqueta, unha mesa circular de madeira nobre. Estamos no Parlamento de Galicia, na sala onde se reúne a Comisión de Investigación para Determinar as Causas do Deterioro da Vía Rápida do Salnés. O programa desta sesión inclúe a comparecencia do que fora Conselleiro de Política Territorial durante a construcción desa infraestrutura, aló polo 1993: O Señor Xosé Cuíña Crespo. As malas linguas insinúan que pode ter algunha caste de parentesco cun dos membros da comisión, o Deputado Popular Xosé Cuíña Crespo.

Na mesa, os parlamentarios agardan con aburrimento e expectación o inicio da comparecencia. Por exemplo, o socialista Luis Toxo, Presidente da Comisión, vestido con sobreiro de copa e frac, pasa as páxinas dun libro de autoaxuda titulado Como mellorar o seu verbo florido. Pola súa banda, Bieito Lobeira, parlamentario nacionalista, bota un ollo á reportaxe “Os homes máis sexis da Galiza”, mentres se coloca ben o seu uniforme de guerrilleiro castrista. E no sector do Partido Popular, Diego Calvo mastúrbase botando un ollo á revista Chica PpdeG.com, onde se pode distinguir na portada á suxerente nova presidenta de Novas Xeracións, María Seoane.

Nunha destas entra o Deputado Cuíña, achégase a Toxo, e lle comenta algo polo baixo. O Presidente decide abrir a sesión.

– Queridos Irmáns, estamos aquí hoxe reunidos para escoitar a comparecencia do reponsábel político das obras da vía rápida do Salnés, o nobilísimo ex-conselleiro de política terrritorial don Xosé Cuíña Crespo. Seica o comparecente xa se atopa entre nós, e non vai emitir ningunha declaración previa. Comezamos, daquela, o turno de intervencións polo Grupo Parlamentario Popular. O Deputado Xosé Cuíña Crespo ten a palabra.

– Moitas grazas, Señor Presidente. En primeiro lugar querería saber se vostede era consciente da baixa calidade do material que se estaba empregando nas obras

De súpeto, o Deputado Cuíña érguese da súa cadeira e vai correndo ate a dos comparecentes. En canto senta nela, as canas escurécenselle, medra un par de centímetros, e a súa chaqueta gris e chaleco vermello convértense nun traxe azul mariño.

– Non, Señor Deputado, eu non tiña nin a menor idea de que os meus subordinados eran uns incompetentes e uns ladróns. Eu deixeilles ben claro que só debían empregar material de primeira calidade. Eu nunca puña problemas á hora de gastar cartos públicos, sempre que fose no beneficio de todos os galegos, enténdaseme, como cando amoblaba os meus despachos na consellería ou no Instituto Galego de Vivenda e Solo.

O Ex-Conselleiro érguese dun chimpo e vai ás carreiras ate as cadeiras do Grupo Parlamentario Popular. Nada máis sentar nunha delas, vólveselle encanecer o cabelo e recupera a apariencia do Deputado Cuíña.

– Ben, Señor Ex-Conselleiro, está dicindo que deu vostede ordes expresas aos seus subordinados para que contratasen o mellor material que existía daquela no mercado?

Outra carreira dunha cadeira a outra, outra mutación polo camiño.

– Por suposto, Señor Deputado, eu só asinei documentos nos que figuraban materiais testados pola propia NASA, acreditando a súa inobsolescencia baixo calquera condición climática. Agora disque das unha patada no pavemento e despréndense máis toneladas de piche cas que saíron do ventre do Prestige. Pero eu asegúrolles que, como responsábel político da obra, non tiña nin idea dos desfalcos que estaban realizando os técnicos da consellería, en vil contubernio cos empresarios concesionarios.

Nova transmigración entre o comparecente e o parlamentario.

– Considérase vostede unha vítima inocente traicionada pola incompetencia e a mala fe doutras persoas?

– Por suposto! A miña obra está sendo agora cuestionada pola mala xestión duns desaprensivos! Saiban vostedes que eu só fixen máis de mil quilómetros de estradas neste país ao longo de trece anos! E só o Imperio Romano trazou máis comunicacións ca min! E para iso botou varios séculos! Ahrg! A miña obra!

O Ex-Conselleiro sufre un esvaecemento pola tensión acumulada. A súa silueta difumínase na cadeira dos comparecentes, mentres que o Deputado Cuíña vaise facendo visíbel no sector do Grupo Parlamentario Popular. Intervén o Presidente da Comisión.

– Se o Deputado Cuíña rematou coas súas preguntas, e malia o anómalo da situación, teño que pedirlle que abandone a sala para que a súa presenza non perturbe as preguntas dos demais grupos.

O Deputado Cuíña érguese e diríxese cara a porta da sala. Cando desaparece, escóitase un monólogo da outra banda.

– Moitas grazas, Pepe, permíteme que che agradeza os teus servizos… / Home, Pepe, que cousas tes! Un maletín con trinta mil euros? Non tiñas porqué! / Considérao un agasallo, Pepe. Gústame tratar ben aos amigos / Ben, pois moitas grazas Pepe, non che digo que non. Precisamente agora non me veñen mal para pasar unhas vacacións no Caribe / Un día habiamos tomar un bo cocido xuntos, Pepe. Pero agora teño que deixarte. Teño que seguir coa comparecencia / Claro, Pepe, claro, compréndoo perfectamente. Non te preocupes polas acusacións que che fagan, sobre todo ese terrorista bloqueiro, Lobeira. Xa me ocuparei eu de que saias ben retratado no informe da comisión / Grazas daquela, Pepe, e tráeme algunha mulata do Caribe para a miña colección / Descoida, Pepe, quedamos niso, abur.

O Ex-Conselleiro volve entrar na sala, co seu traxe azul mariño impoluto, o cabelo negro lustroso, e un sorriso desafiante.

Érase unha vez, en Gondomar

por Viriato

– Papá, papaíño, ¡contame un conto!
– Veña, hoxe vouche contar un de suspense. Érase unha vez, unha vila chamada Gondomar, gobernada dende hai tempo polo Partido Pop…
– Mmm, cof, cof. Desculpe.
– ¿Si? ¿Pódese saber quen é vostede?
– Son Godofredo Castaña, do despacho de avogados Feixón & Roda. Lémbrolle que ó explicar esta historia podería vulnerar o dereito dos nosos clientes a saír impunes dos chanchullos.
– Pero, ¿que di?
– Mmm, hmm, xa sabe, Eles.
– Ah, si, non caera eu…
– Papa, papaíño, ¿quen gobernaba a vila?
– Uf. O Partido Pop, a vila gobernábaa o Partido Pop, miña filla. En 1997 aprobaron un PXOM (Plan Xeral de Ordenamento Municipal) que, ben, era pouco ortodoxo, así que a Fiscalía levouno ós tribunais. E, tras moitas voltas, o TSXG suspendéuno en 2001, cousa curiosa, porque daquela o Partido Pop gobernaba en Madrid e tamén na Xunta, onde o Señor da COTOP facía e desfacía o urbanismo do país. O de Gondomar debía de ser ben grave…
– Mmm, cof, cof. Está vostede expresando un parecer persoal sobre o que non ten probas…
– Eh, si, vale. Tamén hai quen di que a Fiscalía tenlle noxo ó Partido Pop. O caso é que, con suspensión ou non, alí seguíronse a conceder licenzas urbanísticas.
– Mmm. *escribe, escribe*.
– Papá, papaíño ¿Que lle pasa a ese señor?
– Nada, filliña, nada. Naquela situación, algúns edís do BN… do Combinado Nacional Galego, que ou eran honestos ou lles daba igual todo porque non tiñan opción de pillar cacho, non entro a xulgar, protestaron polo chanchulleo xeralizado. E algunha misteriosa man negra enviou a uns sicarios para que lles partisen as pernas. ¿Todo claro?
– Mmm, si, si. A eses pode calumnialos o que queira, mentres se coide de mencionar ós meus clientes.
– Vale. Nestas, en 2003, tres dos catro concelleiros do … do Partido Social-Revisionista cabreáronse, marcharon e fundaron un grupo propio, co nome de Move Gondomar. Niguen tiña claro cara onde querían mover Gondomar, pero misteriosamente comezaron a apoiar as iniciativas que o Partido Pop presentaba no consistorio…
– Mmm, ¿insinúa algo?
– Que o Buda Amida me libre. Pasaron os anos e cambiaron os gobernos. Gondomar seguía co seu entrañable urbanismo, impasible o ademán, ata que un bo día un constructor se cabreou. Ben porque era honesto, ben porque lle pediran demasiados cartos, non entro a valorar, denunciou á Policía que un concelleiro do Partido Pop lle esixira un suborno a cambio de concederlle unha licenza de obra…
– Mmm, iso é ambiguo
-… pero fixérao totalmente a título particular, sen que o Partido Pop soubera nada de nada, ou iso din eles. O constructor cabreado gravou en vídeo a aceptación do suborno e ¡zas! catro imputados e dúas dimisións.
– ¡Qué malos, eses concelleiros!
– Mmm, *anota, anota*.
– Eh, neniña, deixa que conte eu a historia. Un dos concelleiros presuntamente malos, botoulle faciana á cousa, pero o outro, o que foi coller o suborno, como xa estaba moi pringado, perdeu os nervios e dixo que os cartos non eran para el.
– ¿Para quen eran, papaíño?
– Pois seica na cinta de vídeo di que lles ían pagar a campaña electoral ós de Move Gondomar, para que os apoiasen no vindeiro goberno….
– Mmm, ¿viu vostede esa cinta? Porque se a viu, tivo acceso a material da investigación e cometeu un delicto, e se non a viu, é que non ten probas, e está a emitir unha calumnia.
– Xa… pero coñécese que logo pensouno mellor, que xa sabemos presuntamente que en Gondomar hai presuntos sicarios, e exculpou a todo o mundo. E todo o mundo exculpouse a si mesmo. Aquí paz e despois gloria.
– Pero, papá, ¿para quen eran os cartos?
– Ah, sorpresa, miña filla. Resulta que hai un dato curioso. O suborno de marras era de 60.000 euros, 10 millóns dos de antes, xusto a máxima cantidade que a Lei de Financiamento de Partidos permite para unha doazón privada fóra da época electoral. ¿A que conta corrente ía ir esta doazon forzosa? Témome que eso nunca o saberemos.
– Mmm, veña, eu marcho. Graciñas pola súa colaboración e xa nos veremos no xulgado.
– D’Oh.
– Pois vaia merda de historia, papá.

Luces, cámara… e Ugío

Por Medulio

Hai quen di que a fuxida de Ugío Caamanho estivo planeada en base a unha serie televisiva de éxito. Nun compromiso ineludíbel coa verdade, os servizos de investigación de Galpón de Breogán apostan polo cinema como fonte de inspiración…

«Papillón» (Franklin Schaffner, 1973)

«A fuga de Alcatraz» (Don Siegel, 1979)

«Cadena Perpetua» (Frank Darabont, 1994)

E como non… «A Gran Evasión» (John Sturges,1963)

 

Nota da redacción: calquera parecido coa realidade é pura ficción.

Xosé Manuel Beiras, o mártir que Galiza precisa

Polo Parvo de Cela

Non se pode adiar máis o día no que Xosé Manuel Beiras Torrado sexa asasinado de xeito brutal e despiadado. Galiza necesita un mártir e necesítao xa. O seu sangue regará as ialmas da patria sementando unha esperanza de liberación para o noso pobo.

A pesar do seu leonino corte de pelo non puido ser en vida o mesías da Galiza. O pobo aldraxou as súas traducións de Camus e non se amosou conmovido polas delicadas pezas de Chopin que interpretaba na súa casa do rururbano. Conta con cualidades para ser ministro de cultura en Francia pero preferiu sacrificarse pola súa terra e conveciños. Por iso estou seguro que este espírito sacrificado desfrutaría coma William Wallace cun desmembramento público no nome da liberdade para os seus.

Grande parte dos galegos desfrutarían ao observar o atroz sufrimento da súa agonía e estertores finais. E non só os do seu propio partido. Os paisanos populares recordaríanlle coa súa sorna habitual que sacou un zapato durante unha sesión parlamentaria (clímax da súa existencia mediáticas) mentres se desangra aos seus pés. Os filólogos e historiadores verían unha nova fonte de teses e mitos patrios e venderíanse moitas camisetas de Rei Zentolo ou Aduaneiros Sem Fronteiras. E, sobre todo eliminaría un obstáculo para o libre goberno dos seus compañeiros de partido e agora Quins da Xunta.

Evidentemente a posta en escea da morte do heroe debe estar á altura do mito a crear. Cómpre que se produza nunha situación heroica frustrando unha aldraxe á naçom. Poñamos por caso, impedindo que uns funcionarios de xardíns da Coruña redibuxasen o “l” de “La Coruña”. Os malvados operarios municipais atravesarían o seu nobre corazón co mástil dunha bandeira española e uns nenos, ao fin e á postre os futuros patriotas que nos liberarán do xugo imperial, achegaríanse ao seu maxestuoso corpo enchoupado en sangue. Aí diría as súas palabras que seguramente serían de Montaigne ou do Sempre en Galiza pero, en todo caso nun francés agalegado.

Outra posibilidade é que se infiltrase na romaría do Monte Faro de incógnito para convencer aos paisanos do Deza que o socialismo unido á identidade nacional é o camiño a unha Galiza mellor. Núñez Feijóo descobre a súa presenza e crucifícano durante 3 días (no seu delirio citará extensas pasaxes da Eneida) mentres escoita a Baltar tocando o trombón e a multitude canta “Si no eres del PP jodeté“. Finalmente é asado ao espeto e repartido entre a cúpula popular. Nun último acto heroico de sacrificio a súa carne envelena aos asistentes acabando coa direción do PPdeG e dando paso a unha nova etapa política no país.

Se esta posibilidade non é contemplada na actualidade polo Consello Nacional do Bloque Nacionalista Galego é posiblemente porque teman que volva coma o pai de Hamlet na obra de Shakespeare a castigalos despois de morto.

CONCURSO DE IDEAS PARA LIBERAR A UGIO

Por Antón Fraguas

Galpón de Breogán é consciente da súa función social de socorro ao aldraxado, de defensa do débil, de voceiro dos sen voz. Por esta razón convoca un concurso de ideas para liberar a Ugio Caamanho, preso político e showman, que o pasado mércores tentou fuxir do cárcere de Cáceres, usando as súas sabas para descolgarse pola fiestra. Estas son as primeiras ideas chegadas á nosa redacción:

1. Abrir unha conta bancaria (en Caixa Galicia, por suposto) para facer unha colecta popular para mercar máis sabas. A próxima vez seguro que lle sae mellor. E, en todo caso, cando menos non terá que durmir ao raso.
2. Concertar unha entrevista en directo dende a prisión, gravada pola TVG. O máis conveniente é que o entrevistador sexa X.M. Piñeiro, dado o gran parecido físico con Ugio. Na cela trocarían os papeis e Ugio regresaría, ceibo, a Galicia. Porén, durante uns meses tería que presentar “Acompáñenos”, para non espertar sospeitas.
3. Introducir no cárcere a José Manuel Barros, ex alcalde de Porriño, cun mapa da prisión tatuado no seu corpo, e de paso o mapa da provincia de Cáceres, e unhas indicacións cos mellores restaurantes de carretera da Vía da Prata.
4. Bombardear a prisión cacereña con “Cada día máis linda, máis linda, cada día mellor e mellor”, de Pimpinela, até que nos entreguen a Ugio.
5. Aproveitando as obras da Cidade da Cultura, abrir un túnel subterráneo até a cela de Ugio.
6. Pedirlle a Ana María Ríos, auténtica musa e madriña de todos os galegos, que convenza ao alcaide da prisión para que libere a Ugio.
7. Convencer a Edilberto Alonso para que compoña unha canción dedicada a Ugio. Algo como “Ugio Caamanho/ quere fuxir da prisión/ Ugio Caamanho/ ve moita televisión/ Ugio Caamanho/ bota de menos o caldo/ ai o pobre Ugio/ só come xamón”.

…

O concurso queda aberto. Galpón de Breogán comprométese a levar adiante a mellor idea, a través da súa fronte armada, a FLG(eU): Fronte de Liberación dos Galenecos (e Ugio).

Desastroloxía

Por Frouxeira

Beeenviiidoss ao nosso conncurrrsso… “O Falarrr … Non Tennn … Cannnceeelasss”!!! Nesta nova edición traémoslle unha adiviña… moooi ssspzialll. Fagan memoria, fagan. Lembran unha i-ni-mi-tá-bel colección de citas gubernamentais para dar conta de certo accidente en certo lugar? Eran tempos de botar a lingua pacer e soltar merda. Que ocorrencias! Vaia xoias! Iso si que é o noso patrimonio inmaterial! Ai, queridos lectores! A ignorancia é mala conselleira! Non lembran que alto cargo do fraguismo, de barba e faciana colorada, dicía iso de…?

“Non imos ter un barco anticontaminante por un accidente que pode ocorrer cada sete anos…”.

Síiiii, querida lectora, siiii, ese mesmiño que hai uns meses dicía tamén que el non era Heidi. Noraboa, parabéns. Vostede é a nova campiona de… “O Falaarrr … Non Tennn … Cannnceeelasss”!!! Agardámoslles a todos vostedes para a vindeira nova edición deste concurso educativo de sabiduría popular. E agora, deixámoslles coa novas do día… Un saúdo, e lembren arroupar aos seus miriápodos antes de durmir…

Sábado 17-2, 14:57
Un barco cargado con 6.012 toneladas de fertilizantes agrícolas (NTK 151515) atópase en situación de risco a 15 millas d’A Coruña, tras descompoñerse parte da carga que transporta nas súas adegas. Por este motivo, Salvamento Marítimo de Fisterra enviou á zona un remolcador para virar a dirección deste buque holandés, de nome Ostedijk, para que os gases que emana non afecten aos 12 membros da tripulación.

Domingo 18-2, 09:32
O buque holandés Ostedijk recibiu, a última hora de onte, permiso da autoridade marítima para reanudar a súa viaxe cara o porto de Valencia, segundo informou a Delegación do Gobierno en Galicia, quen insistiu en que, “en ningún momento houbo perigo algún” para a población.

13:14
O buque Ostedijk pediu esta mañá asistencia para poder avaliar a súa situación tras 12 horas de navegación. A embarcación polivalente Don Inda, do servizo de Salvamento Marítimo do Ministerio de Fomento, que navegaba en prevención nas súas proximidades, acudiu a prestarlla e actualmente lle está dando remolque dende popa

16:56
Evacuados catro tripulantes do Ostedijk que presentaban intoxicación.

19:10
ADEGA ve urxente fondear o Ostedijk nunha ría abrigada e advirte que a súa navegación errática lembra ao Prestige.

19:20
Dados de alta os catro tripulantes do Ostedijk que foron atendidos na Coruña por irritación das vías respiratorias.

Luns 19-2, 13:04
Touriño defende alonxar o Ostedijk como a “mellor opción” actual e non descarta acelerar a descomposición no barco.

13:12
O PP ve “sospeitoso” o “afán de non informar” da Xunta sobre a situación do buque holandés Ostedijk.

13:23
Salvamento está evacuando á tripulación do Ostedijk para preparar a operación de enfriamento da carga.

14:00
Nunca Máis critica as “decisións dubitativas e erráticas” e di que o operativo “non é de todo eficaz”.

14:19
ADEGA asegura que se están tomando as “decisións correctas” e lembra que a carga “non é contaminante”.

etc

Dicimos Ostedijk, e pensamos en Prestige, Mar Exeo, Casón, Andros Patria, Urquiola, Pollycommander e mesmo Erkowitt. Temos o fatalismo sensíbel. Asimilado. Como dicía López Veiga, “un accidente que pode ocorrer cada sete anos”. Quen di sete, di catro, os cálculos son o de menos cando o público quere sangue. É o síndrome do 11 de Setembro: con dous avións xa consumíndose nas tripas das Torres Xemelgas, e cun terceiro derrubado sobre o Pentágono, quen non agardaba ansioso a que o Voo 93 enfiase contra a Casa Branca? A esas alturas da retransmisión televisiva foi toda unha decepción descubrilo nunha leira de Pennsylvania.

E o noso Ostedijk? Cando vai rebentar?

A desastroloxía é a ciencia que estuda os desastres, pero tamén é a arte dos agoreiros que cren ler no ronsel de cada barco unha catástrofe de proporcións bíblicas. E hoxe estamos xa todos posuídos por ela. Os medios, os políticos, ate os ecoloxistas. Volve a feira das declaracións: “decisións dubitativas e erráticas” ou “decisións correctas”. E ti de quen es?

Supostamente, o barco amanecerá o martes de entroido a 6 millas de Viveiro, nunha zona de abrigo, a resgardo dos ventos do sur, para que leven lonxe ese cheirume podre a bosta de vaca concentrada. Disque alí lle queren botar auga para que enfríe a merda esa descomposta, non vaia prender todo, fender o barco, e contaminarnos de verdade (Greenpeace dixit: “nestes momentos, a carga podería estar queimándose moi lentamente / podería durar moitas semanas e o barco podería estar en risco, posto que non están preparados para soportar as altas temperaturas, o que pode provocar que se parta e remate afundindo”).

Mentres, en Viveiro non están para lerias. A adrenalina que sinten non é polo desexo inconsciente e autodestructivo do resto dos galegos, senón máis ben por afán de conservación. O mesmo alcalde (Melchor Roel, Pai) ameaza con exhumar a tradición de loita obreira, botarse as rúas e revivir as Encrobas trinta anos despois. A fin de contas, eles xa teñen o seu propio barco accidentado (“Un barco, de bandeira nórdica e cargado con madeira, tivo que fondear en Viveiro ao escorar despois de que perdese parte da súa carga”) Unha conspiración opositora-divina contra o bigoberno?

Non me gustaría ser o deseñador da camiseta conmemorativa dos accidentes marítimos galegos. O pobre debe adoecer estes días coa dúbida de se incluír ou non incluír este Ostedijk no seu elenco de glorias patrias.

Para cando un monumento “ao pailebote ateigado de pipos tóxicos”? Propoño transformar a Cidade da Cultura nunha escultura adicada ao buque contaminante descoñecido. Propoño modificar a Lei de Símbolos de Galiza para incluír na bandeira e no escudo a silueta dun barco fendido. E, por suposto, dende este galpón abrimos un concurso de ideas para engadirlle unha nova estrofa ó noso Himno Nacional que faga a obrigada referencia. Que sería de nós sen catástrofes!

Ugío Caamanho, o home dos ‘apaños’

por Viriato

 

Escena 0. Dous días antes do día da Patria Autonómica, 2005.
Ugío Caamanho, patriota galego, sae da súa casa en Santiago DC, disfrazado cunha perruca na cabeza e un petate que fai un forte ruido mecánico (tic-tac, tic-tac, aproximadamente). Inmediatamente, van tras del dous tipos con gabardina, chapeus de ala ancha e gafas de sol. Un deles quita unha lupa do peto e comeza a seguir as pegadas que deixa o protagonista, a pouco menos de cinco centímetros das súas costas. O outro vai detrás, camiñando esaxeradamente sobre as puntas dos pés.

 

De ahí a un pouco, Ugío chega á Praza de Galicia, métese nun caixeiro de Caixa Ídem e deixa o petate. Comeza a cantar A Foliada das Encrobas, mentres os tipos das gabardinas saltan sobre el, danlle unha malleira e lévano preso.

 

Escena 1. Día de Reis, 2007.
Ugío Caamanho está nunha cela da penitenciaría de Cáceres. Entretense lanzando unha pelota de pingpong contra a parede e recolléndoa cando rebota. Chega un garda cun paquete de papel de xornal baixo o brazo, no que destaca un titular a cinco columnas: O alcalde de Toques, sorprendido na cama cunha ovella. “Esta é maior de idade”, declara.

 

Amadeo Sofisma (o garda).- Toma, xaval. Tus amigos esos del Bar Cei te mandan un regalo.
U.C.– Dise ‘Ceivar’, PORCOSSSPAÑOLISTA. ¡Dame!
A. S.– Aquí pone que es un bocata grelos, pero pesa un güebo.
U.C.– Iso é porque é auténtico pan de brona e está cheo de nutrintes, MISERABLE OPRESOR.
A.S.– Si vale, lo que tú digas, chalao.

 

O patriota desenvolve o bocadillo e pégalle un bo mordisco. Acto seguido, berra de dor e cuspe tres dos seus oito incisivos. Unha enorme lima para metais sobresae agora do bolo de brona.

 

Escena 2. Día antes do día dos Namorados, 2007.
Ugío Caamaño traballa no seu taller de costura para a reinserción. Presa dun furor estajanovista sen igual, dalle pespunte a unha saba con pequenos Monchos Reboiras bordados. O profesor-vixilante achégaselle.

 

Genaro Dobladillo (profesor).- Ujío, hijo, es el noveno juego de sábanas que haces esta semana ¿Se puede saber para qué quieres tantas?

U.C.– Som para mandar-lhe á familia, VERME COLONIAL, na Galiza vai frío e temos que tapar-nos bem pela noite, non coma neste deserto ENCHIDO DE COCHOS.

G.D.– ¿Sabe el médico que has dejado de tomar las pastillas, Ujío, hijo?

 

Escena 3. Noite do Día dos Namorados. 2007.
Ugío Caamanho monologa na súa cela mentres lima os barrotes da fiestra.

U.C.– ¡BWA-HA-HA!¡Treme SSSPAÑA! ¡Ugío Caamanho cedo ha ser ceive para continuar a luita pela independéncia da Galiza e a nacionalizaçom da pornográfia!

 

Os barrotes ceden. O patriota colócaos no chan e guinda pola xanela unha corda feita con sabas anudadas. Os pequenos Monchos Reboiras parecen sorir baixo a luz da única bombilla de 20w. Ugío descólgase con pericia e bota a correr.

 

U.C. (falando entre dentes)– Ja está feito. Cun temerario chimpo ninja, serei quen de superar o muro exterior sen advertire ós gardas. ¡CASE PODO CHEIRAR O AR DA MINHA PATRIA!

 

Efectivamente, chimpa e supera o muro sen problemas, berrando: “¡Ceive, ceive!”. O problema é que aterriza sobre o superintendente da prisión, que estaba no patio a botar un pitillo, agora que a lei lle prohíbe fumar no despacho.

 

Superintentende Vicente.- ¡Socorro, socorro! ¡Violación!
U.C.– ¿Ein? Mais iste é o patio dos gardas ¡PELA MOMIA DE CASTELAO! Limei a janela que nom era…

 

Chegan un montón de honrados funcionarios e danlle unha paliza a Ugío. O patriota terá tres meses de illamento para planear ben a súa próxima fuga. Fontes próximas aseguran que podería empregar unha frauta de faquir para poñer tesa unha corda. Como medida preventiva, as autoridades do penal cacereño retiraron da biblioteca este libro, non sexa que máis presos vaian coller ideas.

Búscanse asesores

Agora que as aulas universitarias están cada vez máis escasas, por que as tres universidades galegas non crean unha Facultade de Asesores Políticos Cualificados? As tres nocións básicas no primeiro día de clase serían as seguintes:

1) Non fagas o ridículo diante dun masa inxente de manifestantes intentando imitar a Chanquete ou ao grumete de Pescanova…

2) Non fagas o ridículo diante dunha morea de xubilados que teñen capacidade para depositar o voto na urna, pero que non son parvos…

e 3) Non fagas o ridículo diante de fotógrafos ávidos de collerte in fraganti, facendo como se apagas un lume recién chegado de xogar ao golf na Toxa…

Pero a cuestión xa a veu no seu momento Mafalda: e quen carallo serían os profesores desta tan necesaria escola? Eu sei dalgún que deu clase en políticas…e que medo!!

Por unha industria pornográfica galega

Polo Parvo de Cela

Despois de que Pérez Varela, quizais o máis corrupto dos políticos galegos de sempre, tentase promover o audiovisual para o seu beneficio propio xurdiron unhas cantas producións de éxito coma Ilegal ou a triloxía dogma de Juan Pinzás. Sen embargo, por algunha razón, estes filmes non acadaron o éxito e fracasaron na súa misión encuberta de colonizar cultural ao inimigo hispano-luso-turco.

Só acadaron o éxito algunhas coproducións co inimigo eterno, véxase Mar adentro, pero as historias propias non atraeron ao público a pesar do fascinante da nosa existencia na terra da auga e o lume. Cómpre preguntarse o por que. Ao final a vida resúmese nunha cuestión de xéneros. O thriller social, a comedia gafapasta, a historia de amor infantil e outra fórmulas manidas non se axeitan á dureza da vida e do carácter galego. Sen embargo o cine erótico para adultos dada a robustez dos galegos e a xenerosidade de formas das nosas compatriotas podería resultar nunha lucrativa industria de gran influenza cultural internacional.

O pouco enxeño dos nosos guionistas e escritores veríase compensado coa fascinante realidade paralela creada polos partidos políticos galegos. Como patriota irritante non podo resistirme a facer unha humilde proposta:

Lume no palleiro: Un retén de apostos bombeiros debe acabar coa vaga de lumes que asola unha remota zona gobernada por unha alcaldesa do Partido Popular. Os apagalumes descobren con estrema satisfación que os palleiros arden pola paixón das súas voluptuosas donas que eles tentan apagar. O clímax do film prodúcese cando a alcaldesa popular, unha turbadora pornostar loira como Corina, retén a Motobombasexual, o único supertrebello sexual capaz de apaciguar a tanta femia galaica, e é o propio Conselleiro de Medio Rural o que convence virilmente á alcaldesa de que comparta os seus saborosos recursos e os aplique de xeito pracenteiro para todos.