Véndense casa

por Frouxeira

Os madrileños, especialmente os que son “de Madrí a saco”, odian a súa cidade. Só así se pode explicar que os poucos privilexiados que teñen un mes de vacacións soñen con fuxir dela. E non é unha fuxida a fume de carozo á procura de mellores horizontes. Non, eles queren fuxir para ir a unha casa idéntica á súa onde se van atopar con persoas idénticas a eles. Iso si, preto do mar. É a febre das segundas residencias.

A idea fixo caixa, e todos os ricos dos pueblos con mar foron abrir sucursais das súas inmobiliarias á capital do estado. Alí poñen a un sobriño medio listo detrás dunha mesa, ben rodeado de imaxes nas que se vexa o fermoso que era o seu pueblo antes de que eles construisen ruínas, e logo tamén algunhas fotografías do interior deses inmobles, todo comodidades, pero sen amosar nunca o que teñen arredor. Con isto chega. Venden. E envian aos madrileños para aló.

Como neste estado ninguén quere ser menos que os madrileños, semellante costume triunfou, espallouse. Mesmo entre as xentes da costa. E en Galiza, por suposto, a avangarda desta teima pola segunda residencia protagonizárona os coruños. Só a eles se lles pode ocorrer mercar casas de marca (unha vez que converteron á inmobiliaria local nunha marca).

Entre os múltiples investimentos desa inmobiliaria o meu favorito son os 1.538 metros cadrados de futura urbanización que se poden admirar dende a autoestrada que vai a Ferrol, no Concello de Miño. Son todo un monumento ao novo urbanismo.

Uns chámana Urbanización de Piñeiro. Outros Urbanización Costa Anácara. Non sei sequera se son exactamente os mesmos terreos. O que si sei é que, non faltaba máis, ese cemiterio de chalés conta con campo de golf. Había ir un madrileño a unha urbanización de provincias sen campo de golf! Un coruño cecáis si. Pero un madrileño!

A paisaxe é explícita: un mar de terra remexida onde algún día se erguerán centos de chalés, pechados todo o ano, co seu centro comercial, o seu acceso á autoestrada, o seu campo de golf. E pensará o coruño: por que vivir como simple clase media no centro da miña cidade e ir a pé ao traballo cando podo vivir como falsa clase alta a máis de vinte quilómetros e ir todos os días en coche!?

O cemento, o formigón e o tixolo son os materiais dos grandes escultores do noso tempo. Os mellores nomes do land art xa non son individuos, son corporacións. E aínda por riba non só fan arte, fan máquinas para vivir, onde logo a xente vai para morrer.

Agora só están tomando a nosa terra, pero tranquilos, despois tomarán tamén interné. Treme blogosfera! O futuro é a blogoinmobiliaria!

O retrato do Rei

por Viriato

A estas alturas, xa debedes de estar fartos de ler cousas sobre Gerardo Conde Roa neste blog. É normal, mesmo nós comezamos a estar fartos de escribir sobre el. Porén, insensible ós nosos desexos, el segue erre que erre dándonos motivos para parodialo. Porque ¿quen podería resistirse a bromear sobre isto?

Ben, logo o noso axente maoista favorito quere que Xosé Sánchez Bugui-Bugui poña un retrato decente do Rei no salón de plenos de Raxoi. Cre que non pode ser que o Juanca, un monarca democrático aínda que algo mullereiro, teña só unha foto pequerrecha mentres que Fernando VII, un monarca absolutista aínda que algo mullereiro, ten un enorme lenzo para el só. É ofensivo para a Familia Real. Ben, non tan ofensivo como algunhas outras cousas, pero si moderadamente descortés.

En todo caso, no Galpón de Breogán (GdB) decidimos facer nósa a causa de Xerardo e enviamos as nosas espías por todo o reino para atopar un retrato do Juanca que poder colgar no consistorio municipal, unha pintura que lle faga xustiza o porte, a campechanía e o populismo que loce o Borbón de Borbóns. E isto foi o mellor que puidemos atopar.

Se a alguén do PP de Santiago lle interesa unha copia en alta resolución, que nos envíe un correo, que lla conseguimos.

Como pasou o Día da Patria…

… Gerardo Conde Roa:

Convidando aos seus amigos chineses maoístas a unhas copas no Leblón, onde algunha mala alimaña lle escoitou dicir: “Núñez Feijoo é un tigre de papel“. Os maoístas asenten e, educadamente, preguntan: “Cando ides dar o Gran Salto Adiante en Galiza? Canta xente tedes prevista que morra de fame? Enviaredes aos intelectuais ao Courel durante unha década?” Conde Roa sorrí, imaxina, asente. Soña. “Si, si, si…“. Dálle un grolo ao seu cubata e pensa con ollos lúbricos naquela moza de Novas Xeracións…

… Abel Caballero

Canción popular

Un alcalde de Vigo foi gobernar pero non podía gobernar porque ás obras e aos funcionarios non tiña con que pagar. Así pagaba así así, así pagaba así así que eu o vin. (Disque tamén o viron onda o Apóstolo pedindo volver á oposición Señor, isto de gañar dáseme moi mal )

…O CEFOU (Corpo de Elite de Funcionarios de Ourense)

Conversación gravada polos servizos de intelixencia nun polígono de San Cibrao das Viñas. Fala, nun tono exaltado e coa cara maquillada, o Supremo Xefe de Servizo arrodeado de armas e funcionarios vestidos con faldas escocesas.

“Poderán quitarnos os complementos salariais, poderán obrigarnos a traballar, a xustificar a existencia da nosa praza, a ter a cualificación axeitada para o noso posto … pero o que nunca nos quitarán será a praza!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

Nese momento hai un estourido de berros e tiros ao aire. Intelixencia non descarta unha accción militar a grande escala en combinación coa Banda de Gaitas de Ourense.

… Almanzor:
No verán do ano 997, o caudillo andalusí alcumado O Victorioso asediou Santiago de Compostela nunha expedición de castigo ós reinos cristíans. Cara o 25 de xullo (día máis, día menos), asaltou a cidade e roubou as campás da catedral. Logo fixo que esclavos cristiáns cargasen con elas todo o camiño de Compostela a Córdoba, onde quedaron gardadiñas 200 anos ata que Fernando III de Castela, alcumado O Santo, levounas de volta a lombos de esclavos musulmáns.

Almanzor pasou todo o día de onte removéndose na súa tumba e lamentando que, 1010 anos despois, ningúen lembrase a súa fazaña. Se houbese algunha xustiza poética no corazón dos homes, as campás da catedral xa estarían de volta en Córdoba.

E xa de paso, que leven aló sepulcro e que lle fagan alí a ofrenda. Os andaluces están máis acostumado a esas cousas relixiosas e de seguro que lles dá menos repelús. ¡AL-MAN-ZOR! ¡PATRIOTA GALEGO!

…Ana María Ríos

-É aí La Voz de Galicia?
-(…)
-Mira, son Ana María Ríos.
-(…)
-Non, pailán. Esa é Ana María Matute. Eu son a peluquera de Interviú. Lembras?
-(…)
-Que non, carallo!!! Esa é Raquel Mosquera!!! Pásame ao teu xefe, anda. E culturízate, rapaz, faime o favor. Que mal ten feito a ESO a este país. Meu Deus.

(Pasan 5 minutos)

-A ver, son Ana María Ríos. Teño unha proposta que non podedes rexeitar. Aproveitando o novo deseño e o día patriótica, que vos parece unha portadiña, non sei… Eu coa bandeira galega bordeando os meus tersos e galaicos peitos? Ou cunha camiseta axustada tipo Yolanda Castaño?
-(…)
-Unha entrevista breve na edición local de Vigo? Só?
-(…)
-A túa muller deixará de ter suculentos descontos. Eres consciente?
-(…)
-Peor para vós. Cando me volvas ver en Interviú, lamentarás a túa decisión. Ata logo.

Colga. Mentres dá os últimos brochazos ás novas instalacións, queda pensando no difícil e pouco rendible que é facer país cuns medios de información tan politizados. Unha mágoa.

…Antón Losada

Un home con barba falsa e melena frondosa pasea polas instalacións administrativas da Xunta en San Caetano. Nunha primeira ollada parécese a alguén coñecido, pero non é posible porque xa foi detido días antes. Os seus pasos fan eco. San Caetano está deserto un 25 de xullo ás doce de mañá, momento no que o nacionalismo militante ruxe nas rúas de Compostela, e o non militante durme a mona na cama.

De súpeto, o Secretario Xeral e de Relacións Institucionais da Vicepresidencia da Igualdade e do Benestar (nome en clave: SXRIVIB) saca un martelo, espátula, pintura e uns novos carteis indicativos.

-Rash, rash, rash… (son da espátula)
-Pum, pum, pum… (son do martelo)

Ao sair, o alto cargo da Xunta SXRIVIB queda ensimismado vendo a súa obra. Aproveitando a ocasión, déixalle unhas cantas bombas fétidas no despacho de Méndez Romeu, pero tropeza co busto de Sir Paco Vázquez que preside a estancia.

-Auchhh! Me cago en Vicente Risco e no Grupo Prisa, sempre fago igual, recoño!

… Ugío Caamanho:
Así.

Por un día 25 sen festas (nin patria, nin apóstolo)

Por Frouxeira

Imaxino o que vai pasar. Todos os anos a mesma leria. Serán as sete e algo da mañá e a xente pasará á beira da catedral prea perdida. Vivir en Santiago que bo-ni-to é / andar de parranda e durmir de pé / e durmir de péeee… e durmir de pé / andar de parranda que bo-ni-to é. Etcétera. Ninguén vai reparar na xente rara que, a esa hora intempestiva, entra na catedral. Beatas que van rezar, dirán os bébedos, e seguirán vomitando nas escaleiras de Praterías. Buargh!

Nesas condicións non van distinguir a ese velliño engruñado envolto en farrapos que mal lle disimulan o esquelete. El tamén aproveitou para saír de esmorga. A fin de contas, está de santo. A cidade construiuse para el, por el. Tamén ten dereito a pechar o Maycar! E o Ruta! E antes aínda chegaba máis tarde, cando ía ao Furacán.

O Apóstolo aproveita cada ano que a cidade está ateigada de xente rara para dar unha volta fóra do sartego. Recupera a súa apariencia humana para a ocasión, e viste algo de carne e vísceras para tapar os seus ósos. Algúns anos tenta animar tamén aos veciños dos cimentos da catedral, aos esqueletes enterrados nas estelas suevas, pero son uns aburridos.

Cando pasa da medianoite sae da catedral pola Porta da Acibechería, disimulando, e sube rápido cara Cervantes. Alí xa se pode relaxar. Sempre o confunden cun ionqui. E a partir dalí, a ver mundo!

Ás veces baixa ate o Festigal, por iso de que hai música en directo, xente a esgalla e alcol barato. Logo, cando rematan os concertos, a según. A xente marcha en todas as direccións e rara vez atopa algún grupo no que integrarse, todos lle poñen mala cara. Quizais xa estea vello pa saír á noite. Mais un día é un día, que carallo!

E así engancha nalgún bar onde non lle cobren as copas no momento, e vai unha tras outra, botando unha ollada a ver se alguén ten pinta de levar farlopa ou pastis. Sempre colle cartos antes de sair da catedral, polo que poida pasar, por se remata no Pombal.

Pasan as horas e vai clarexando. Antes das oito volve ao sartego, non vaian asustarse da súa ausencia. Aínda que total, po caso que lle fan, hai máis dun século que non o abren (oficialmente). Cando chega prende de seguida na soneca, e xa se vai deixando levar polo sono ate que a media mañá, todos os putos anos, comeza a escoitar berros pola banda da Quintana (e de Quintana). Dase a volta no sartego, pero tamén lle chegan as pregarias repetitivas dos brasas dos cregos, coma se a el lle fixera ilusión a cutrada esa da ofrenda. Sempre igual, os putos cregos, os putos nacionatas, uns co padre nuestro ruega por nosotros, outros que se Galiza ceibe poder popular e merdas desas. Non deixan durmir tranquilo.

Todos os anos desexa o mesmo. Que o día 25 non haxa festas. Así non bebería tanto, nin se deixaría levar a antros de vicio e perdición, nin durmiría malagusto a resaca. Un coñazo. Se polo Apóstolo fose, non había festas, nin patria, nin reliquia mesma. Calquera día apaña a balsa de pedra e volve a Xudea, pero disque por aló as cousas agora tampouco andan moi ben. En fin, outro ano igual. E xa van 1194. Queda lonxe aquel 813 d.c. no que Teodomiro deu cos seus ósos, non si?. Que tempos, que tempos.

O camarote de Abel Caballero

por Viriato

TOC, TOC
Abel: ¿Quen é? ¿Quen desexa entrar no despacho do poderoso Abel Caballero, ALCALDE (si, si, alcalde ¡EU!) de Vigo?
César: Son César Portela.
Abel: Home, César, pasa, pasa. ¿É polo do auditorio?
César: Sip.
Abel: Estiven mirando o proxecto e non ten mala pinta. Menos mal, porque tiña medo de que me fixeses unha merda como o Paletox ese da Coruña. O teu coa pizarra non é normal, rapaz.
César: Ei, a pizarra é o máis material máis fermoso do mundo. Tan negra, tan suave, tan brillante….
Abel: Si, si, veña, ó gran, que teño que ir esmolar para encher as arcas.
César: É que estiven a revisar o gasto en materiais e dinme de conta de que me equivoquei ó sumar.
Abel: ¿Como canto?
César: 69 millóns de euros.
Abel: ¿Sairanos 69 millóns máis barato?
César: Non, máis caro.
Abel: ¡¡QUEEEE!!
César: Esquecinme de levar unha… Ben, diso e de sumar os custes da expropiación e o derrubo da Casa Mar. É que os artistas non nos ocupamos desas cousas mundanas.
Abel: Peroperopero ¡Non podo pagar iso! ¡O orzamento que nos queda sen asignar non dá nin para un casco de obreiro!
César: Pois nada, non o facemos. Coido que podería venderllo ó concello de Ribeira.
Abel: Claro, e teño manifestacións para o que me queda de lexislatura, que é moito… mmm… ¡Xa sei, que a promotora pague a diferenza!
Enmascarado: ¡NOOON!
Un enmascarado irrompe na sala.
Enmascarado: Como anónimo representante de Caixanova e Sacyr-Vallehermoso as empresas que poñen a pasta no chiringo este a través da adxudicataria, a unión temporal de empresas (UTE) denominada Palacio de Congresos S.A…. er… perdinme…
César: Coido que viña protestar.
Enmascarado: ¡Ah, si! Como anónimo representante de todos eses millonarios négome a pagar un ouro máis do pactado e pido que non se lle acepte o proxecto ó estafador este porque estaríase a consentir, mediante unha canle improcedente, unha modificación dos termos do contrato de concesión.
César: Non son un estafador, son un artista.
Enmascarado: Iso non é o que se di nos corredoiros do COAG.
César: Non me toques os huevos. ¡Ademais, a conta nova fixéchedela vós!
Abel: ¡QUEEEE!
Enmascarado: Er… pois si, ¿e que? Está ben feita. Vostede, señor alcalde, a pagar o que lle toca e a calar. Se se mete connosco non volverá gobernar nada neste país, nin unha asociación de veciños.
Abel: Vale, vale, ¡Pois xa sei! ¡Botareille a culpa o PP! Iso sempre funciona.
Chema: ¡NON!
Corina Porro, ex alcaldesa da luz, e Chema Figueroa, ex alcalde das tebras, irrompen na sala.
Cori: Iso sería deshonesto ¿Verdade Chema?
Chema: Deshonestísimo, Cori, deshonestísimo.
Abel: ¿E logo? ¿Déstesvos de conta de que faltaban calcular a expropiación e o derrubo? Non, ¿verdade? Pois é culpa vosa. Cando eu cheguei xa estaba o proxecto aprobado.
Chema: Sí, iso é certo, pero ti tampouco te preocupaches de revisar as contas. Nin ti nin os tipos eses da adxudicataria.
Enmascarado: Un respecto, por favor.
Chema: Así que como nos cargues o morto a nós, vou saír en todos os medios dicindo que queres aceptar a suba de prezo porque así enches os petos cos teus contactos na mafia da construción.
Cori: ¡Aí, Chema, dálle! ¡Que se entere de quen gañou as eleccións!
Abel: ¡Pero iso é mentira! ¡O proxecto aprobachedelo vós! Non llo iades conceder ós meus amigos na mafia da construción… que non teño, amigos que non teño.
Chema: Iso é o de menos, Caballero. Se o repito moito, alguén rematará por crelo. Mira senón o de ETA e o 11-M.
Abel: Err…. vale, vale ¡SANTIIII!
Santi: ¡QUEEEE!
Santiago Domínguez Olveira, líder do BNG-Vigo, irrompe na sala.
Abel: Bótame unha man, anda, que ti tamén estás no goberno.
Santi: Só te lembras de min cando hai problemas. A ver, dame ese proxecto.
Abel: Toma.
Santi: Mmmm…. mmm… ¿Os retretes e urinarios de pizarra pura son imprescindibles?
Portela: ¡Totalmente!
Santi: E os subornos os aparelladores ¿tamén?
Enmascarado: Home, claro. Como se nota que es novo nisto…
Santi: Pois dame que a cousa vai para longo.
Abel: ¡Ai! ¡Nunca debín deixar a Autoridade Portuaria!

 

¿E agora, pasaranos algo?

por Breogán Vilariño

A Orquestra París de Noia será a encargada do novo himno galego

Polo Parvo de Cela

Segundo se enterou Galpón de Breogán poñendo a orella nas portas o novo Sumo Sacerdote da futura Nazom Celta, Antón Losada, encargou á prestixiosa e aclamada formación musical Orquestra París de Noia a composición dun himno que inflame os espíritos patrióticos dos galegos de cara ao II Reich Galego.

A escolla realizouse despois dun duro de proceso de selección no que caeron Milladoiro, por ser pouco modernos, The Homens, por gafapastas e Xil Ríos, porque a xente pediríalle que cantase Xirarei en vez do himno. Finalmente a banda máis popular da futura Nazom Celta e a que máis gusta aos nosos maiores (antes coñecidos como vellos) comporá e interpretará a peza. Imaxina alguén Galiza sen a París?

Insistiúselles en que saian un pouco do seu estilo latino habitual e se escoren cara algo máis atlántico e telúrico. Sen embargo o máis probable, segundo os expertos, é que sexa o primeiro himno nacional en versión Reggaeton. O autor da letra sairá de entre o milleiro de poetas da terra do millón de vacas ou do binomio Superpiñeiro/Gayoso, outra parella afín aos nosos maiores.

Cuestión peliaguda

por Viriato (en horas extras)

Este é Emilio Pérez Touriño como secretario de Estado para Infraestructuras.

Este é Emilio Pérez Touriño como líder do PSdeG e presidente da Xunta.

Este é Henrique Tello como furibundo opositor a Paco Vázquez.

Este é Quique Tello como tenente de alcalde do Concello da Coruña.

Este é Salvador Fernández Moreda como presidente da Deputación da Coruña.

Este é Salvador Fernández Moreda como presidente reelexido da Deputación da Coruña.

¿Que estará a celebrar? ¿Que quitou do medio a Celestino Poza?

28 semanas despois

por Viriato

 

Ourense. Unha cidade inhóspita, dura, desagradecida, onde van 40º en verán en -20 en inverno. Unha terra, en resumo, moi pouco apta para a vida humana, na que so os máis fortes e carentes de escrúpulos sobreviviron e deron lugar a unha caste. Funcionarios temidos en todo o mundo, organizados arredor do misterioso CEFOU e capaces de cobrar, a un tempo, unha pensión por minusvalía total e unha bolsa de deportista de élite, así son os ourensanos… ou así eran.

 

Hoxe, 13 de febreiro de 2008, cúmprense seis meses da traxedia na Esparta de Galicia. Hoxe Ourense é unha cidade pantasma, arrasada pola violencia e o caos, na que os poucos seres humanos que aínda conservamos a cordura temos que vivir agachados, presos dun medo permantente que nos come as entrañas.

 

¿Que pasou? O cambio, foi o cambio. Houbo quen creu que FRA e Alexandre traerían luz ás tebras de Auria ¡Que parvos! ¡Que ilusos, as tebras eran o alimento da cidade! Cando quixeron comezar a súa arriscada reforma, atopáronse as arcas municipais completamente baleiras, secas e tristes como a baixa médica dun traballador autónomo. “O PP agotounos o orzamento”, dixeron, “haberá que apretarse o cinto ata que acabe o ano”, dixeron.

 

Ése foi o seu erro, crer que o orzamento tiña algún sentido. Pode telo en Santiago, na Coruña ou en Vigo. Pero non en Ourense, non na cidade na que a xente matricula ós seus fillos en estudos que non van facer para que lles dean 3.000 euros de bolsa, cos que alugar un apartamento en San Ginés, que logo poderán realugar en negro e máis caro, para obter cartos para subornar o tribunal de oposición… e así ata o infinito. Nesta sociedade, o orzamento era só un texto de Word nun DVD, que non chegaba nin para cubrirlles as catro pagas extra os funcionarios… ¡ah, os funcionarios!

 

Manuel Cabezas sabía como conseguir cartos para tanto traballador público e tanta subvención municipal. Sabía quen lle debía favores e como cobralos. Poly Nóvoa, o poderoso culturista, tamén coñecía eses segredos. Pero FRA e Alexandre non tiñan nin idea, non sabían o que se lles viña encima.

 

Cando os funcionarios do concello, numerosos coma os discos da colección de Baltar pequeño, leron a noticia de que non había cartos, algo se quebrou no seu interior… non podo frear o terror que acode a miña mente ó revivir aquel tráxico día. ¡Pero debo ser forte!

 

Ó saber que non terían paga do 18 de xullo, os traballadores públicos sufriron unha terrible ira bersekr, que borrou a súa cordura e os transformou en bestas antropófagas e sedentas de sangue. O fenómeno repetiuse por toda a cidade. Terribles funcionarios-zombi devoraron as súa familias e logo botáronse a rúa para buscar máis vítimas. As forzas combinadas da Policía Municipal e a Garda Civil de Tráfico foron insuficientes para detelos, pois se alguén resultaba mordido por eles, en poucos minutos se lle contaxiaba a súa tolemia asasina.. Baltar e os principais homes do CEFOU abandonaron a cidade, e alí comezou a fin do noso mundo.

 

Hoxe Auria está en corentena. A morte é o mellor que nos agarda ós que non puidemos fuxir a tempo. Queden as miñas palabras como un aviso para as xeracións futuras. Non cometades os mesmos erros ca nós.

 

Última anotación do diario de Agapito Sochantre
achada no ano 2137 nas ruínas da cidade de Ourense.

Galpón de Breogán pide o boicote para Galpón de Breogán

Por Breogán Salceda

 

O contubernio megalomaníaco Galpón de Breogán non cabe no seu asombro dende que descubriu que no deturpado ranking de blogues de Blogaliza o portal onde damos renda solta á nosa demencia ocupa un lugar superior á web Si home si. Escrita polo celebre, e non por iso mal profesional, Xosé Manuel Pereiro (no vídeo tocando a guitarra), xornalista que colabora coa Opinión de Ah! Coruña e El País Si home si sempre foi fonte de inspiración, éxtase e deleitación dos membros de Galpón. En non poucas ocasións nos reunimos ao redor dun lumeiro, un carneiro espeto e ouveamos mentres parafreasabamos a sá retranca e clarividencia de sensei Pereiro.

 

Ocupar o posto 27, 5 por riba desta mentre preclara (e que conste que o dicimos sen ironía), é a para nós a peor das manifestacións do Complexo de Edipo. Algo así como matar ao noso pai espiritual. Tal inxustiza ríllanos por dentro, sendo nun país civilizado unha acción sanguenta e cruel a única resposta honorable. Mentres agardamos a que o advenimento da Nazón Celta nos civilice solicitamos o boicot a Galpón de Breogán. Borrade todas as ligazóns a este portal e substituídeas por referencias a Si home si.

 

Por se non vos parecen razóns suficientes. Galpón, que fai apoloxía do xenocidio, o autoodio, o terrorismo, o mal, e os nacionalismos galegos e españois nunha liña pacífico-belicista, tamén ten a ousadía de superar nesta lista a outras webs de referencia como o bravo Suso Lista, percebeiro do Roncudo (posto 28), a web mística de onde os xornais galegos obteñen (copian) as súas receitas de cociña (Galicia Gastronómica posto 29), o blogue persoal do tío máis chuzado de Galicia (Berto Yáñez 31), o punto de información do colectivo de banda deseñada galega BD Banda (42), un pioneiro como ModestoWeb (47) ou a nobre ONG Gafapasta Cineclube Compostela (48).

 

Se no prazo de tres lúas celtas Si home si non nos supera nesta vergoñenta listaxe procederemos a sacrificar a todos os primoxénitos varóns dos secretarios xerais dos partidos independentes dos concellos de Galicia. E cando acabemos comezaremos cunha campaña de terror e cartas bomba que enviaremos a edificios emblemáticos coma o Pazo do Rei das Tartas de Mondoñedo, os Furanchos de Cangas, a base aérea do Monte Iroite e o chalet de Manuel Cabezas.