SUPONITIS e MESQUINDADE

Por Antón Fraguas

Manuel Ameijeiras (delegado do goberno en Galicia) e Xosé Fernández Barcia sofren unha grave enfermidade chamada “suponite”. En relación co petardo que fixo explosión onte preto das vivendas dos veciños de Mugardos mobilizados contra a planta de gas, o delegado (ao parecer dotado dun certo poder político, aínda que non foi elixido polos cidadáns) afirmou onte que “se supone que puede o tiene relación con la planta regasificadora” e que “una cosa son las reclamaciones legítimas y otra pasarse de la raya”. O alcalde de Mugardos, un personajillo que vai afundindo, perdendo cada día o respeto de máis xente e ficando cada día máis só, vencellou a explosión directmente co peche que moitos dos seus veciños manteñen no Concello: “trátase dun tema preocupante relacionado coas protestas contra Reganosa, debería cortarse esta espiral de violencia” e amenazou con chamar ao seu colega Ameijeiras e entrar pola forza na Casa do Concello: “ou se abandona o peche de xeito pacífico ou llo pedimos á Delegación de Goberno”. ¿Alguén lembra a frase de Fraga de “que entren los antidisturbios? Así vai o BNG con individuos como Fernández Barcia.

Non sei que puxo o petardo, se o colocou alguén que se opón á planta de gas, ou os propios promotores da instalación de Reganosa nos terreos de Tojeiro. Pero se os que o puxeron querían prexudicar o éxito da manifestación do domingo, creo que erraron o tiro. Ameijeiras e Xosé Fernández Barcia encargaranse de encher as rúas de Ferrol o domingo. Antón Fraguas estará aí.

Convivencia Tripartita

Por Frouxeira

Ante o advenimento inminente da crise hipotecaria e do novo curso político, as tres líderes da mocidade galega decidiron ir vivir xuntas. Deixáronse levar polas vagas promesas do goberno central e veñen de alugar unha vivenda en Compostela, na Rúa do Hórreo, con vistas ao Parlamento de Galicia.

Unha vez rematada a mudanza, gran festa inaugural! Os problemas de convivencia tamén están convidados: problemas cos amigos dunhas e doutras, que non sempre agradan por igual ás tres anfitrionas; problemas coa hora de saída, xa que algunha quere marchar a durmir cedo e as outras non dan saído; problemas ao día seguinte: quen limpa todo isto? Debate sobre quen luxou máis o salón, insultos, desafíos, guerra de poderes.

Problemas de aluguer. Non sempre hai coordinación entre as compañeiras. Quen será mellor cociñeira? Cociñará para as tres? Cantos alimentos van comunalizar? Agardo que cando menos paguen a medias aceite, azucre e sal; e logo tamén podían o arroz, a pasta, os ovos… Velas ás tres almorzando adurmiñadas na mesma mesa será unha proba de saúde democrática.

Mais os problemas quizais non só veñan da cociña. Quen limpará máis, quen menos? Unha ben pode ser maniática da limpeza e/ou da orde, e outra algo máis deixada e desordeada. Farán turnos para limpar elas mesmas, en plan autarquía? Ou contratarán a unha chacha latinoamericana, externalizando os servizos?

Cuestións máis espiñentas, máis privadas: Van levar todas á parella a durmir? E como serán os encontros nocturnos no cuarto de baño, entre cónxuxes e compañeiras?

Son os praceres da convivencia. Son os conflitos. Sempre se poden resolver con pacíficas veladas diante do televisor. Poranse sequera de acordo para ver un programa que lles guste ás tres? Quizais vexan os luns Hai Debate! coa mesma emoción que os futboleiros ven o partido todos xuntos o domingo aínda que non sexan do mesmo equipo.

Semellante convivencia sería toda un exemplo de unidade nacional. Canto duraría? Transmitiríase en directo pola TVG?

A xungla de formigón (Build High or Die Hard)

por Viriato (que lle pide perdón os lectores de feeds por ter subido o texto en dúas tandas) 

30 de xaneiro de 2008

Como xa está moi visto o rollo de chamar ós amigos para que apoien a Cidade da Cultura, o alcalde de Santiago, Xosé Sánchez Bugallo, e a súa curmá, Ánxela Bugallo, conselleira de Cultura, decidiron combater o constante ruxe-ruxe de críticas malintencionadas contra a Marabilla do Gaiás dun xeito clásico, pero sempre efectivo, con actos públicos. Hai dous meses inauguraron o primeiro retrete funcional do mastodóntico complexo. Hai tres semanas, recibiron o premio da Asociación de Condutores de Retroescavadoras ao proxecto máis perseverante. E hoxe, montaron unha festa all night long para celebrar a chegada do primeiro xornal á Hemeroteca de Galicia (que aínda non ten paredes, pero si estantes). Habendo viño e paparota gratis, todos os persoeiros do mundo da cultura, todos os políticos dispoñibles e o propio Arquitecto-Pai, Peter Eisenman, acudiron cal ourensáns a unha convocatoria de oposicións.

Así a todo, Bugallo & Bugallo esquécense convenientemente de invitar a algúns dos seus máis temibles rivais políticos. Nada de opositores que escarallen a velada. Pero un deles non está disposto a renderse. Gerardo Conde Roa, heroe compostelán, Paladín da Cidade da Cultura, non esta disposto a quedar fóra e cólase campo a través, cunha bermuda e unha camiseta da súa campaña. Non é a primeira vez que fai algo así.

Xusto cando o heroe Roa ía irromper na sala dos canapés, unha malvada célula de islamistas vascos planeaba atentar esa mesma noite, axudados polo detractor da Cidade da Cultura, ese que asinou cartas en apoio de De Juana Chaos e roubou lambetadas na tenda do barrio cando era pequeno. O seu xefe e un misterioso enmascarado e as súas malvadas mentes, celosas da grandeza da Magna Obra Compostelana, matinaban secuestrar a Eisenman para que construíse unha igual no deserto de Arabia (pero con mesquita en vez de Palacio de la Ópera).

Nun eficaz golpe de man, os terroristas vascoislámicos dinamitaron a única estrada de acceso ó Gaiás e soltaron cans adestrados para matar polo contorno do monte, convertendoo nunha inexpugnable fortaleza natural. Ademais, coa axuda dun funcionario traidor da Dirección Xeral da Sociedade da Información, construíron un dispositivo electrónico baseado en autruxos ultrasónicos para deixar sen cobertura ós móbiles. Con toda a cúpula política e cultural como refén, ninguén podía parar os malvados produtores de terror…

Agás o home co que non contaban:

Conde Roa corre polas célebres torres de formigón mentres lle disparan dende un helicóptero. Parapetado tras unha columna, recolle un pedrolo do chan e llo guinda o aparello voador, con tanta sorte que lle da no rotor de cola e o desequilibra. Mentres se estrela contra a outra torre, Conde Roa berra: “¡Santiago y Cierra España!”

ATENCIÓN-SPOILER-ATENCIÓN-SPOILER

O misterioso xefe da máscara, sube a Einsenman, atado de pes e mans, á parte traseira dun todoterreo. Saca un mando a distancia do peto da chaqueta e di: “Agora, Peter, iremos a Arabia, pero antes ¡Volarei todo isto para que a nova Cidade da Cultura non teña competencia!”.
Nese momento, Conde Roa salta de detrás dunhas silvas e derríbao, dicindo: “Ninguén lle toca ao Gaiás sen o meu permiso”. Na loita, o enmascarado perde a máscara e…
… ¡E Xesús Pérez Varela!
“¡Coño, Suso! ¿Pero ti?”, di Conde Roa. “Saquei moitos cartos con todo esto…” di Pérez Varela. “E xa lles temos vendida a mesma idea a un xeque amigo meu”, di Peter Eisenman, que acaba de soltarse das súas ataduras falsas, mentres golpea a Conde Roa e o deixa inconsciente.

¿Terán éxito no seu malvado plan? A resposta, o ano que ven en todos os cines da lusofonía.

Informe Cefou (II)

por Moi Xordo

Volvín ao meu tobo. Dende aquí teño moito que escribir. Debo seguir coa miña tarefa, debo seguir explicándolle ao mundo o Sistema de Castas que rexe a Provincia de Ourense! A semana pasada falei dos Funcionarios, mais hai moita poboación que non acadou ese estatus privilexiado…

O auténtico pobo da Provincia de Ourense, en termos constitucionais, son Os xubilados. Entre eles e os pensionistas forman os 2/3 da población do territorio. Son os que lexitiman o sistema de castes e o goberno do Gran Líder. Ideoloxicamente ancorados no século XVII, cren con fe cega no absolutismo e na lei da sangue.

Pese a esta clara maioría social aínda fica unha escasa minoría de Empresarios, un grupo que, ao poder dar traballo, goza dun poder similar ao do Líder. Isto permítelles chegar a pactos e acordos con El, mais a súa tendencia demográfica descendente réstalles sen forza para facerlle fronte e condéaos á desaparición.

Por último, tamén en vías de extinción, aínda se contan algúns Traballadores en xeral, xente que pasa dos corenta e cinco anos e que teñen uns ingresos que non chegan a un tercio do que cobran as castes superiores. Entre eles hai tanto grandes admiradores do sistema como outros que, sendo disidentes, rematan por aceptalo, cansos e vellos, como algo herdado do illamento natural e secular.

Todos estes clans e castas comparten unha característica común: a súa adversión cara o sistema capitalista e a falta de confianza total nos seus mecanismos para crear riqueza (préstamos, hipotecas, leis de prezo de mercado…) Polo tanto, a variación da infraestrutura económica faise imposíbel, e todas as opcións que existen pasan por ascender no Sistema de Castas.

Para poder concibir descendencia é obrigatorio converterse en funcionario: ningunha iniciativa empresarial forte e atractiva para a escasa xuventude acadaría o respaldo social necesario para acadar un mínimo éxito económico. Nese sentido, a política de separación étnica da Baixa Idade Media en Ourense foi totalmente efectiva, sen ningún sinal de contaminación semita. Os ourensáns nacen, polo tanto, sen moitas posibilidades de ser atraídos polo mundo empresarial. Isto obrígalles a marchar, a espallarse polo mundo.

E aquí é onde actúa o CEFOU, ofrecendo á xuventude a posibilidade de acceder ás castas superiores a través dunha meritocracia baseada na prestación de servizos dentro do propio CEFOU. Todo sexa para asegurar a supervivencia da especie, do sistema e tamén do mesmo CEFOU. Dixen!

GdB, coa liberdade de expresión en Turquía

Onte, mentres tramábamos os nosos habituais plans de dominio mundial neste Galpón de Breogán (GdB), recibimos a noticia de que un portal turco realizara un ataque masivo a wordpress, o servidor que tan xentil e gratuitamente alberga os nosos textos megalomaníacos. Vimos o noso querido blog clonado vilmente e de inmediato, levantamos barricadas e preparámonos para recibir ós escuadróns da morte do Intituto Torre de Hércules e o Club de Leones Marineda. Logo de dúas horas parapetados tras un sofá, descubrimos que os turcos non eran de Riazor, senón de Turquía.

Iso cambia o conto. Contactamos con eles e enterámonos de que que os nosos amigos euroislámicos teñen censuradiño o wordpress polo goberno do país, e que os pobres so fixeron o que fixeron porque estaban ansiosos de leer sobre o CEFOU, Antón Losada, Ugío Caamanho, Gerardo Conde Roa e todas esas cosas tan interesantes que publicamos aquí, e a forma máis doada que atoparon de facelo foi duplicar o servidor enteiro. A grandes males, grandes remedios. ¿Ou hai alguén que non faría o mesmo se mañá ós socialistas lles da por prohibir o wordpress porque atopan un blog no que se meten cos Borbóns? Nós comezariamos a hackear coma tolos… se souberamos hackear.

Tamén nos informan de que un 0,7% do que gañen cos clicks no AdSense destinarano á causa do pobo kurdo. No GdB apoiamos a causa do pobo kurdo. No GdB apoiamos a liberdade de expresión en Turquía e, despois de Viriato e Medulio fosen ver Live free or die hard, tamén apoiamos ós hackers. Polo tanto, os tipos destes de wordprexy teñen todo o noso cariño e comprensión.

Iso si, como veña alguén a borrarnos o arquivo, enterarémonos de onde vive e poñerémoslle a entrevista de Ana María Ríos en Salsa Rosa unha e outra vez, en bucle, ata que dos seus poros broten ostras de Arcade. Avisados estades.

¿CANTO PAGARIADES POR GALICIA EN EBAY?

Por Antón Fraguas

O reino de Bélxica foi posto á venda en eBay. Cun prezo de saída de 1 euro, rapidamente acadou os 10 millóns de euros, e iso tendo en conta que era un produto de segunda man e que o vendedor advertía que viña acompañado de “300.000 millóns de débeda nacional” e que os gastos de rey e corte non estaban incluídos. EBay detivo a poxa, pero parece que había bastantes compradores interesados.

Eu pregúntome: ¿canto se chegaría a pagar por Galicia? Hai que ter en conta que o comprador tería que cargar con plantas de gas no interior de angostas rías, e con celulosas preto das cidades. E ademais veríase obrigado a pagar un “plus” económico a todos os ex altos cargos. E a manter a Gayoso na programación da TVG. E a subvencionar a todos os xornais do país. E a organizar festas para os maiores. E a lidiar coa Deputación de Ourense (que non entraría no trato). E a buscarlle un traballo a Paco Rodríguez a partir de marzo. E a ter ocupados a Orozco e Caballero para que non fagan das súas. E a manter todos os chiringos culturais que se foron creando xeración tras xeración…

Tendo en conta todo isto, ¿canto pagariades por Galicia?

A Margarida de Feijoo

por Frouxeira

Fontes non oficiais na sede rexional do Partido Popular de Galicia fixeron circular unha misteriosa nova nas últimas semanas: Alberto Núñez Feijoo leva desque volveu das vacacións sen saír do seu despacho durante a xornada laboral para tomar un café cos seus compañeiros. Un equipo infiltrado deste medio puido ter acceso brevemente á mesa de traballo de Feijoo onde puido distinguir, en perfecta e pulcra orde, nada máis que papeis en branco, dúas fotografías enmarcadas (unha de Mariano Rajoy e outra de Manuel Fraga), un exemplar do Hamlet de Shakespeare, e unha cantidade inxente de pétalos de margaridas de orixe descoñecida.

O fracaso desa breve incursión no centro de mando das forzas conservadoras levou ao noso equipo de investigación á necesidade de camuflar micrófonos no habitáculo. Que actividade tan absorvente está desenvolvendo nas últimas semanas Alberto Núñez Feijoo como para que lle impida atender ás súas obrigas sociais? A única resposta posíbel á que tivemos acceso por agora son unhas crípticas letanías repetidas durante horas:

… Ministro, Xunta. Ministro, Xunta. Ministro, Xunta. Ministro, Xunta…

ou,

… Madrid, Galicia. Madrid, Galicia. Madrid, Galicia. Madrid, Galicia…

Nin sequera as chamadas e mensaxes compulsivas de Manuel Ruíz Rivas, en pleno ataque de ansiedade preguntando polas súas novas responsabilidades como voceiro parlamentario, foron capaces de distraer a monomanía do seu líder…

(O líder conservador Alberto Núñez Feijoo antes de confesar ante os medios a súa adicción ás margaridas)

Psicoanálise

por Viriato

Dr. Castro: Ben, cónteme o seu problema.
Alberto Núñez Feijóo: Estou mal, doutor, moi mal. O outro día fun a Madrid, a falar con Don Mariano e… e…
Dr: ¿E que?
ANF: Dame arrepío lembralo.
Dr: Ben, reláxese. Comecemos por un sinxelo exercicio para entrar en calor. Eu digo unha palabra e vostede me contesta o primeiro que se lle pase polos miolos. ¿Entendido?
ANF: Entendido.
Dr: España.
ANF: Terrorismo.
Dr: BNG.
ANF: Terroristas.
Dr: PSOE
ANF: Amigos dos terroristas.
Dr: Terrorismo.
ANF: Votos.
Dr: Galicia.
ANF: Chalet a pé de praia.
Dr: Fraga
ANF: Eu non fun.
Dr: Competencias.
ANF: Autogoberno.
Dr: Autogoberno.
ANF: Separatismo terrorista.
Dr: Barreiro.
ANF: Rivas.
Dr: José Manuel Barreiro Fernández.
ANF: Prescindible.
Dr: Rajoy.
ANF: Prescin… Líder.
Dr: Sofre vostede un claro caso de ideoloxía partidista. Ata aquí todo normal, pero percibo que algo está a facer que se cuestione as súas conviccións.
ANF: Foi unha experienca traumática.
Dr: Explíquese.
ANF: Fun a Madrid a ver a Mariano, fagoo sempre que podo para que me diga o que teño que dicir logo en Santiago. Entrei tranquilamente no seu despacho en Génova, pero a secretaria esqueceuse de avisarme de que estaba reunido con Zaplana e Acebes para preparar a estratexia electoral e … e…
Dr: ¿E que? ¡Conteo! ¡Afronte o seu medo!
ANF: e .. estaban entrenándose como nos vídeos eses da CIA. Polo pouco que escoitei, a súa estratexia electoral ven sendo poñerse dinamita no peito e facela estoupar a próxima vez que se crucen con ZP no Congreso.
Dr: ¿Que lle dixeron?
ANF: Nada. Saín correndo de alí como alma que leva o diaño. Dende entón non durmo ben. Eu sempre fun un lobo con pel de cordeiro, pero iso é demasiado ata para min, doutor.
Dr: Hmmm, unha crise de fe. Recoméndolle que relativice as consignas e comece a ter ideas propias. Tome estas pastillas de independencia concentrada cada oito horas, lea The Independent e fágase socio do Club Atlético Independiente.
ANF: Si, si. Ten razón, doutor. Cambiarei a miña vida. Farei do PPdeG un partido digno de tal nome.
Dr: Ese é o espírito.
ANF: Serei Tan gallego como el gallego.
Dr: Home, tampouco se pase…
ANF: ¡Xa non quero ser ministro! ¡Oes Mariano! ¡Nace un novo Alberto Núñez! ¡BWA-HA-HA!
Dr: Son cincuenta euros pola sesión e cintenta máis por ter que aguantar isto. Páguelle á enfermeira cando saia.
ANF: Grazas, doutor.

Informe Cefou (I)

por Moi Xordo

Resulta difícil confesar cando sabes que te están axexando dende todas as esquinas deste cuarto escuro. Escribo dende o máis fondo do arquivo da Deputación de Ourense, dende unha rexión onde confío estar protexido dos meus compañeiros do CEFOU (Corpo de Élite de Funcionarios Ourensáns). Por sorte, collo o wi-fi. Agora só preciso tempo para que todos os lectores do Galpón de Breogán poidan coñecer… por fin… as engranaxes secretas do CEFOU…

Como xa apuntaran no Galpón, a Provincia de Ourense sufriu un illamento secular que a alonxou das sociedades baseadas no dereito romano. Hai moito que a súa estrutura está artellada en clans, mais a chegada da democracia fíxoa mutar nun modelo de castas, creado polo Cacique vencedor das guerras ancestrais destes lares. “O Sistema” serviu durante anos para superar as loitas clánicas e darlle á Provincia a apariencia de ter superado esa antiga organización tribal. Na actualidade, esas serían as tres castas:

1. Traballadores da Deputación (A Deputación é o órgano máximo de goberno e está presidido polo Caudillo Invicto): Esta casta trasmítese de pais a fillos e, amais da súa inxente remuneración, dá dereito a poder ser Alcalde ou Concelleiro dos distintos Concellos da Provincia, polo que os intereses destes e da Deputación son sempre os mesmos. Esta é unha de tantas mostras da perfección do Sistema e da inventiva ourensá, que reforza a idea da influenza do CEFOU nas engranaxes estatais.

2. Traballadores dos Concellos: elexidos polos anteriores, os cargos son vitalicios aínda que durante séculos se trasmitiron de pais a fillos. A súa escaseza nos últimos anos fixo que se outorgasen por un sistema de mérito que consiste na capacidade do candidato/a de achegar “vontades” á causa. Estas duas primeiras castas son as únicas que teñen asegurada a vida e a continuidade no clan dentro do territorio.

3. Os Outros Funcionarios

a/ Retornados: Hainos capaces de integrarse nas castas superiores, mais tamén hai outros, ovellas negras, que caen na contaminación de ideoloxías extranxeiras por mor do seu periplo polas diferentes administracións estatais.

Distínguense tres grupos de descarriados: sexan Marxistas-Leninistas-Batasunos-relacionados-cos-atentados-do-11-M, sexan Socialistas-Republicanos-Ateos-moi-amigos-de-brutais-dictadores-coma-Fidel-Castro-e-Chávez (tamén coñecidos como pertencentes ao clan opositor dos “pachis quercuicituni”), ou sexan afiliados a outro dos clans rebeldes que non ceden ante o Gran Khan, os “alarici quintaneche”.

Estas afiliacións indebidas representan a única ameaza posíbel para o sistema de castas e é precisamente para paliar a súa influenza polo que se creou no seu día o CEFOU. Ao comezo, esta organización naceu como unha inocente madrasa na que entrenar aos futuros membros das castas superiores, ofrecéndolles a posibilidade de ter descendencia no territorio, un privilexio reservado só para os elexidos, pero que co tempo se convertirá nunha peza fundamental do Sistema.

b/ “Estranxeiros”: estes últimos, influenciados por estrañas ideas foráneas como “Democracia” “Liberdade” “Igualdade” ou “Socialismo”, descoñecen os costumes ascentrais e a lei da sangue, polo que nunca se poden adaptar ao Sistema e andan desorientados en grupos erráticos polos chamados bares de rock’n’roll. En troques, máis fortuna teñen os procedentes das terras casteláns e das diferentes congregacións educativas relixiosas, gozando de gran prestixio e aceptación no Sistema, inspirando coas súas ideas ao Gran Líder e a parte dos seus acólitos, chamados “birretes”.

Os demais habitantes da Provincia caracterízanse por NON ser Funcionarios Locais. Artéllanse en diversos e complexos grupos que teñen todos eles en común NON ter dereito a paticipar na toma de decisións e NON ter dereito a vivir no territorio durante toda a súa vida. Obrigados a emigrar, algúns voltan e outros non. Iso si, teñen dereito ás súas propiedades (podes non ter traballo, pero de comunismo, nada)

Escoito ruídos, remexer entre papeis, mellor será que deixe de escribir, que non respire, non sexa que me vaian atopar. Quizais o vindeiro sábado poida volver refuxiarme arredado das ameazas. Restan aínda moitas confidencias por facer.

CONTINUARÁ…

Os galegos poderán pagar para modificar a normativa do galego como a eles máis lles guste

Quen non desexou algunha vez poder crear a súa propia regra ortográfica? Que cómodo sería non ter que estudar esas gramáticas que, a fin de contas, cambian como o vento. A Real Academia Galega traballa para cambiar esta situación e poñer a língua en valor.

Os galegos poderán cambiar o seu propio idioma ao seu gusto. Por exemplo se alguén prefire a forma “aceptábel” en vez de “aceptable” a Real Academia, por un módico prezo, cambiará axiña a norma. Se alguén, descontento con este cambio, paga máis diñeiro aceptarase a forma contraria. “Cambiaríamos a percepción da xente sobre a lingua. Pasaría a ter unha importancia económica e estratéxica“, declarou un voceiro da RAG. “Superaríamos o obstáculo que supón que as normas cambien, case en tempo real, tornándoo nunha vantaxe. Por outra banda superaríamos o minifundismo lingüístico: falaríase o que dixesen os que máis pagasen.”

As posibilidades son infinitas. Por exemplo uns opositores no fío da praza poderían investir os seus aforros para conseguir aprobar o exame de galego e conseguir a ansiada praza. “Varios ourensáns xa nos consultaron a este respecto“. Tamén se contempla a posibilidade de alterar o léxico engadindo significados a unha palabra (que Faro poda significar Xornal aparte dunha luz para os barcos) ou engadindo algunha nova (ex, que Galpón de Breogán signifique grupo de descerebrados).

Aínda que no terreo da fonética cabería a posibilidade de inserir unha nova liña de negocio, a RAG non contempla a posibilidade: “Houbo comentarios moi mal intencionados apuntando a que a Consellería de Presidencia pagara para que o galego coincidise coa forma tan persoal de pronunciar do señor Touriño pero non son máis ca comentarios malintencionados”. Outra posibilidade polémica, en fase de estudio, é que marcas comerciais patrocinen certas palabras. Así en galego non se diría “auga” para definir ao H2O senón “Cabreiroá” (Ex: “A Cabreiroá da piscina debe ser cambiada”) ou “coche” por “Wolksvagen” (Ex: “Aparquei o meu Wolksvagen, un Audi, no concesioario de Ford”)

Téntase así facer un galego “do século XXI, dinámico e en valor”. O voceiro da RAG tamén nega que os cartos vaian dirixidos a sufragar os custes da Cidade da Cultura.