a fusión da caixas

Galiza está chea de inquedanza. Ninguén sabe se os cartos galegos irán parar a Madrid, ós petos do lustroso Rato, ou quedarán na terra, nos petos de Méndez e Gayoso. Pouco cambiaron os tempos, cando éstas dúas seguen a ser as opcións que nos están a presentar ós galegos: ónde quere investir os seus aforros: na pensión de don Rodrigo ou en Fenosa? En calquera caso, e por lembrar ós clásicos, non hai de qué se preocupar se finalmente marcha o capital a petos alleos ó berce de Breogán, non esquezan aquilo de “tratade ben ós galegos, cando van, van como rosas, cando ven, ven como negros“. Co que o negocio das Rías Baixas está garantizado.

Pero iste non é o tema que toca. O que escrebe, como vigués de raigume, nado no Berbés, criado en Coia, con moza do Calvario e coa comunión feita na Concatedral, non pode ficar tranquilo ante a última manifestación de localismo universal que tan ben nos define. O feito de que os vigueses saíran á rúa en defensa da empresa que lles cobra por gardarlles os euros, por consultar se lles ingresaron a pensión e por posuir as súas casas debe ser explicado con urxencia.

Moitos de vostedes imaxinan que a cousa foi algo así:

Feijoó, Méndez e Gayoso reunidos nunha sala de Monte Pío e os dous primeiros explicándolle ó terceiro que Galiza queda sen bancos nen caixas, que vai ir para todo a Madrid ou Cataluña e que non pode ser, que é obriga das forzas vivas da auténtica galeguidade moderada evitar o desfalco histórico ó que se enfronta o país. E o Gayoso que repite unha e outra vez: “os collóns fíome do coruño ese, que non, que non me comades o tarro, jichos, que o colchón é meu e non o regalo a ninguén, cona“.

E mentras, Méndez, desesperado, suplica que por favor lle deixen unirse a Caixa Nova, para non pasar á historia como o home que lle vendeu a Torre de Hércules a Esperanza Aguirre, que antes prefire morrer como galego patriota. Que total so lle falla un chisquiño para chegar a ese mínimo que lle esixen os grandes señores da capital do Estado.

Pois non. A historia foi máis ben que mentras Gayoso entraba na sala despois de sachar na leira todo o día (que é o que fan todos os vigueses para se relaxar cando volven á aldea a fin de semana despois de currar en Citroen doce horas ó día), o Méndez acendía puros con billetes de cen euros e lle rí as gracias a Feijoó.

– Entón colle o Touriño e rompe a chorar e di “pois agora gañarás as eleccións, pero voume a pór a fumar no Audi e vaste atopar o cinceiro cheo de colillas“. Menudo mamón é o tío. O día seguinte compreime un C6 como o de Sarkozy e quedou cunha cara de parvo que aínda non se lle quitou. Home, Gayoso, pasa e sinta nesa cadeira. Sí, isa un pouco máis baixiña que as nosas. É que é máis cómoda – e mira a Méndez cun sorriso de complicidade -. Mira, Gayosiño, que temos un problemiña e ti ben podes botar unha man.

– Eu por Galiza dou o meu sangue, presidente – resposta o vigués.

– Pois verás, aquí o Méndez pasouselle a man un pouco mercando pisos en Miami, deses que ó final resulta que non valían tanto como parecía. Xa sabes que os de Miami cando queren poden ser moi convincentes. E agora mesmiño estabamos decindo que os de Vigo tedes moitos cartiños frescos baixo o brazo, que a Diputación sempre portouse ben contigo, non? Ademáis, xa estás velliño e seguro que te quererías retirar a algún lugar tranquilo, como Baiona. Non tiñas alí un apartamento?

– Sí, don Alberto, cos aforros de trinta anos compreu unha modesta casiña para que a miña nai descanse un pouco. Xa sabe que non está boa. Pola edade, non se preocupe – replica Gayoso

– Joder qué tío máis cursi – salta Méndez -. Deixao, Alberto, deixame a min. Mira, Gayoso, que soltes a pasta, que temos unha operación macanuda para marchar cos cartos fóra de Galiza, que aquí non vai quedar nada máis que as nosas centrais eléctricas. Estamos todos dacordo, así que deixate de parvadas e solta a pasta.

– Pero Vigo aínda ten esperanza, o espíritu emprendedor vigués, o motor económico de Galiza. Pasamos por outras e superaremos ista tambén. Simplemente, non nos cortedes as ás – xime Gayoso.

– Deixate de historias. Ó fin poderemos cumplir o noso gran soño. Esperanza Aguirre prometeunos que se lles damos todos os nosos cartos, deixará que ós coruñeses por fin sexamos madrileños – replica furioso Méndez. – E non penso deixar que fodas o gran soño. Losada está dacordo e ós do Bloque lles chega con que lles deixen ser de Carabanchel. Cos de Lugo xa veremos o que facemos, seguramente acabaran todos sen papeis recollendo amorodos en Murcia. So quedades vos, os do Sur.

Gayoso fica silencioso, coa cabeza baixa. Pouco a pouco levanta da cadeira e di:

– Señores. Non penso aturar. Isto é un asalto en toda regla. Por Galiza, por Vigo e polo Sur, polos mariñeiros que nos veron crecer, non penso ceder. Agora mesmiño vouno contar todo a Caballero, que él saberá qué facer.

– Sí, unha manifestación para te defender, pailán. Anda, marcha de aquí, que xa me cabreaches – berra Méndez.

E así foi a Historia. Ou polo menos así o sabemos ben os do Vigo. Contounolo o mesmiño que ía ó ximnasio con Michel Salgado e viulle ir sempre coa camisola do Barca,  e ratificouno o mesmo que viu a Karpin tinguirse as cellas de loiro. O mesmo que nos conta que o paseo marítimo de Coruña é máis feo que o Vao e que as señoronas coruñesas levan tatuado na pranta dos pes un escudo de Vigo, para pisalo sempre.

o dedo grego

No Pazo do Hórreo camiñan dúas figuras solitarias cara á cafetería. As máns ás costas un e nos petos o outro. O das costas é Alberto Núñez Feijoó, actual presidente da Xunta de Galicia. E o dos petos é Alfonso Rueda, conselleiro de Presidencia.

– Pois sí, meu ben, – dí Alberto – xa ves, mañá reúnome con Patxi López para que me conte cómo fai el para o tema ese das clases separadas por lingua e o xesto groseiro da estreliña escangalloume o tema. Xa imaxino a todos os periodistas preguntando como tolos pola tontería isa.

– Xa vin, ho, saiu en todas as teles. Non falamos doutra cousa onte na Consellería.

– A quén se lle ocorre?

– Bo, home, tamén a xente é unha groseira, porse a asubiar así a unha persoa que está a gañalo pan.

– Xa, pero é que el é o primeiro que ten que saber aguantar o tipo. Mira que non teñen pitado á xente por aí. E na Univeridade máis, lembra a Felipe González.

– Non compares, ho, que non é o mesmo.

– Cómo non? Os dous son expresidentes.

– Ah, ti falas de Aznar, logo.

– Cago en tal, Alfonso, de quén estás a falar ti?

– Pois de John Cobra, claro, qué groseiro é o tío.

– Bo, mira, deixa, – replica Alberto mentras senta nunha cadeira e lle fai un aceno coa man – mellor prefiro tomar o café so. Deixamos a partida para mañán.

– Ti verás, pero alí están Pachi e Aymerich e teñen unhas ganas de mus que tiran para atrás.

– Que me deixes so, cona, que teño que pensar.

Rueda marcha con faciana de disgusto e faille un xesto a Vázquez e Aymerich, que marchan con igual desgusto. Feijoó saca o móbil do peto e fai unha chamada.

– Oes, Javier, tí que es un home de mundo, viches o do dediño de onte?

Ó outro lado fala Javier Guerra, conselleiro de Industria:

– Sí, ho, qué escándalo. E iamos mandar ese carallo a Eurovisión.

– Que non, ostia, que digo o de Aznar. Mira, mañá vanme preguntar polo temiña e non sei qué dicir. Ti que sabes de todo un pouco, qué farías?

– Iso é fácil, compañeiro, o Aznar so estaba a utilizar o refraneiro español, a tradición máis abolenga e culta que temos no Estado.

– Qué dis? Pero o dediño así posto non significa que vaias a tomar por cu?

– Non, ho, mesmo os grandes poetas foron un puco procaces. Mira Becquer, o que saiu con Rosalía de Castro, que dicía aquilo de “os dedos das mans, os dedos dos pes, a polla e os collóns, todos suman vintetrés”. Non hai nada máis bonito. Se o entendes ben, claro.

– Mira, deixote que teño outra chamada. – E Feijoó colga o móbil e marca outro número.

– Javier, amigo, tí que es culto e sabes de todo un feixe, qué podo dicir do dedo de Aznar, que mañán seguro que me preguntan? – fálalle directamente do dedo de Aznar porque sabe seguro que Javier Vázquez, conselleiro de Educación, non perde unha gala de Eurovisión. Aínda ten varias secretarias mandando en exclusiva mensaxes á TVE poñéndooos a parir por eliminar a Karmele.

– Ui, que parviño, es, Alberto, pero si usalo dedo é do máis bonito que hai. A min encántame a foto, con esa bufanda bermella ó pescozo, eses gardacostas fortotes detrás, o sorriso do césar nos beizos. Está divino. Di que foi idea túa, Alberto, dino, por favor, di que o pensaches ti, …

– Vale, vale, para xa, que non podo dicir iso. A min tampoco desgustoume o aceno, non creas, que esas bufandas seguro que as merca a ladroa de Botella. Pero lembra que eu son máis de centro. Para todo.

– Ti o que es é un aburrido. Por sexies separaba eu ós alumnos e pasaba da gorda de Lago.

– Que sí, Jesús, que sí, pero cómo fago?

– Pois mira, o dediño xa o usaban os gregos.

– Por aí non vaias, Jesús, xa che dixen que son de centro.

– Que non, ho, que digas que xa Diógenes e Aristófanes usáronno, que esas cousas sempre quedan moi ben.

– Pero é verdade? O usaron de verdade ou me vas facer como co do decreto, que lles ía encantar a todos?

– Pois se non lles gustan os decretos impresos en cor fucsia que se fodan, que sempre hai que pensar nos mesmos neste pais acomplexado. E sí, é totalmente certo. Deíxote, que teño moito traballo. Saúdos a Chiny.

Feijoó queda co teléfono coa man, mirando para el, pensando que non vai dicir unha parvada tan grande, que para algo é presidente de Galicia, o mirlo branco do centro-dereita español, o fillo desexado de Fraga, a mestura perfecta entre Gallardón e Robert Pattinson. Por aquí vai dicir isa parvada.