o dedo grego

No Pazo do Hórreo camiñan dúas figuras solitarias cara á cafetería. As máns ás costas un e nos petos o outro. O das costas é Alberto Núñez Feijoó, actual presidente da Xunta de Galicia. E o dos petos é Alfonso Rueda, conselleiro de Presidencia.

– Pois sí, meu ben, – dí Alberto – xa ves, mañá reúnome con Patxi López para que me conte cómo fai el para o tema ese das clases separadas por lingua e o xesto groseiro da estreliña escangalloume o tema. Xa imaxino a todos os periodistas preguntando como tolos pola tontería isa.

– Xa vin, ho, saiu en todas as teles. Non falamos doutra cousa onte na Consellería.

– A quén se lle ocorre?

– Bo, home, tamén a xente é unha groseira, porse a asubiar así a unha persoa que está a gañalo pan.

– Xa, pero é que el é o primeiro que ten que saber aguantar o tipo. Mira que non teñen pitado á xente por aí. E na Univeridade máis, lembra a Felipe González.

– Non compares, ho, que non é o mesmo.

– Cómo non? Os dous son expresidentes.

– Ah, ti falas de Aznar, logo.

– Cago en tal, Alfonso, de quén estás a falar ti?

– Pois de John Cobra, claro, qué groseiro é o tío.

– Bo, mira, deixa, – replica Alberto mentras senta nunha cadeira e lle fai un aceno coa man – mellor prefiro tomar o café so. Deixamos a partida para mañán.

– Ti verás, pero alí están Pachi e Aymerich e teñen unhas ganas de mus que tiran para atrás.

– Que me deixes so, cona, que teño que pensar.

Rueda marcha con faciana de disgusto e faille un xesto a Vázquez e Aymerich, que marchan con igual desgusto. Feijoó saca o móbil do peto e fai unha chamada.

– Oes, Javier, tí que es un home de mundo, viches o do dediño de onte?

Ó outro lado fala Javier Guerra, conselleiro de Industria:

– Sí, ho, qué escándalo. E iamos mandar ese carallo a Eurovisión.

– Que non, ostia, que digo o de Aznar. Mira, mañá vanme preguntar polo temiña e non sei qué dicir. Ti que sabes de todo un pouco, qué farías?

– Iso é fácil, compañeiro, o Aznar so estaba a utilizar o refraneiro español, a tradición máis abolenga e culta que temos no Estado.

– Qué dis? Pero o dediño así posto non significa que vaias a tomar por cu?

– Non, ho, mesmo os grandes poetas foron un puco procaces. Mira Becquer, o que saiu con Rosalía de Castro, que dicía aquilo de “os dedos das mans, os dedos dos pes, a polla e os collóns, todos suman vintetrés”. Non hai nada máis bonito. Se o entendes ben, claro.

– Mira, deixote que teño outra chamada. – E Feijoó colga o móbil e marca outro número.

– Javier, amigo, tí que es culto e sabes de todo un feixe, qué podo dicir do dedo de Aznar, que mañán seguro que me preguntan? – fálalle directamente do dedo de Aznar porque sabe seguro que Javier Vázquez, conselleiro de Educación, non perde unha gala de Eurovisión. Aínda ten varias secretarias mandando en exclusiva mensaxes á TVE poñéndooos a parir por eliminar a Karmele.

– Ui, que parviño, es, Alberto, pero si usalo dedo é do máis bonito que hai. A min encántame a foto, con esa bufanda bermella ó pescozo, eses gardacostas fortotes detrás, o sorriso do césar nos beizos. Está divino. Di que foi idea túa, Alberto, dino, por favor, di que o pensaches ti, …

– Vale, vale, para xa, que non podo dicir iso. A min tampoco desgustoume o aceno, non creas, que esas bufandas seguro que as merca a ladroa de Botella. Pero lembra que eu son máis de centro. Para todo.

– Ti o que es é un aburrido. Por sexies separaba eu ós alumnos e pasaba da gorda de Lago.

– Que sí, Jesús, que sí, pero cómo fago?

– Pois mira, o dediño xa o usaban os gregos.

– Por aí non vaias, Jesús, xa che dixen que son de centro.

– Que non, ho, que digas que xa Diógenes e Aristófanes usáronno, que esas cousas sempre quedan moi ben.

– Pero é verdade? O usaron de verdade ou me vas facer como co do decreto, que lles ía encantar a todos?

– Pois se non lles gustan os decretos impresos en cor fucsia que se fodan, que sempre hai que pensar nos mesmos neste pais acomplexado. E sí, é totalmente certo. Deíxote, que teño moito traballo. Saúdos a Chiny.

Feijoó queda co teléfono coa man, mirando para el, pensando que non vai dicir unha parvada tan grande, que para algo é presidente de Galicia, o mirlo branco do centro-dereita español, o fillo desexado de Fraga, a mestura perfecta entre Gallardón e Robert Pattinson. Por aquí vai dicir isa parvada.