O CHEQUE DE CONDE ROA

A Rexencia e familia

O noso “chouman” favorito voltou a sorprendernos a todos, convocou un pleno extraordinario no Concello de Santiago el mesmo, para por en escea o seu último espectáculo. A entrega do cheque do pago da débeda, que a súa empresa inmobilaria ten co Concello. Acompañado polas minorías coma sempre, fixo entrega do nomeado cheque o alcalde respostando:

“Ahí tiene su dinero señor alcalde, y no se lo gaste en francacheladas”

 

ANÁLISE POSTELECTORAL SEDE PP

A rexencia

( Sede do PP en Santiago media noite pasada, despacho de Núñez Feijoó:  Alfonso Rueda, Conde Roa e Feijoó conversan sobor de como viron os resultados )

Conde Roa: Ti queres limón ou laranxa ?

Rueda: Polo momento non, graciñas…pois si non subimos en ningunha provincia, pero mantivemos o tipo en A Coruña e Pontevedra fallaron Lugo e Baltar, onde o PSOE avanza a igualarse axiña o nivel da Coruña e Pontevedra.

Feijoó:Si xa… Gerardo tómate outra que telo merecido… Maldición ! E os resultados en Sada e Ponteareas ? Cales son os resultados do home do renacemento ?

Rueda: En Sada subimos o 1% e en Ponteareas prácticamente idénticos a 2004. En Ourense perdimos o único escano de Galicia, tamén e onde máis baixamos o voto con diferencia.

Feijoó:  Deus! Non me serviu de nada meter a esos dous, pero o meu veciño…ja,ja,ja…a miña vinganza está máis preto, que alguén chame a Baltar quero falar con el de contado !

Intres despois

Xenérico militante: A chamada de Ourense que agardaba.

Feijoó: Graciñas, hola Baltar…a que non eres Baltar…( tapando o teléfono se dirixe o resto ) Di que é Celso Delgado, quen é Celso Delgado ?

Rueda: O número 1 por Ourense.

Feijoó: Ah ! ben ( volta atender o teléfono ) Si, si non pasa nada…esperemos que o fagas mellor a próxima, pero non está Baltar por ahí ? Ben… bueno… moitas grazas.

Conde Roa ( Cantando coa melodia do PP ): Mariá, mariá, mariánoRajooooi…mariá, mariá, marianoRajoooooooi…ma-ria-no-ra-jooooi.

Rueda: Que di Baltar ?

Feijoó: Non falei con Baltar… díxome o tal Celso, que lle dixo Baltar, que me contara que se lle tiña algo que dicir a Baltar, que llo conte a Louzán e que este llo conte a Crespo, que seguro o felicita por ter o 48% dos votos.

Rueda: Deus ! Cando deixaran de levar as boinas, ben e agora como presentamos os resultados ? Dicimos que gañamos coma sempre, porque somos o partido que ten máis votos ?

Feijoó agacha a testa reflexivamente e repasa o seu cabelo coa man cara atrás.

Feijoó: Si…pero non o faremos tan mal coma a vez pasada, xa sei que facer esta vez !

CONDE ROA PIDE PERDÓN AO GALPÓN DE BREOGÁN

Acaba de chegar ao Galpón unha carta de Gerardo Conde Roa. Coñecidos son os piques que nos últimos tempos vimos mantendo os galponeiros con Gerardo, pero chegou a hora do perdón, porque como di Gerardo, “pedir perdón no envilece”. Gerardo comeza así a súa misiva:

“Entiendo -y como es obvio todo es opinable- que, pedir perdón no envilece, antes al contrario ennoblece al que lo hace y a aquél hacia quien va dirigida la petición de perdón, si la acepta, como creo que así debería ser. Todos, yo el primero, hemos de pedir perdón en nuestras vidas constantemente por hechos u omisiones que no deberíamos haber realizado y que generan perjuicios a terceros inocentes.

Y como creo que lo mejor es predicar con el ejemplo, creo que yo debo pedir públicamente perdón a muchas personas que me conocen -empezando por mi propia familia- por mi comportamiento en los últimos tiempos. Muchas personas de buena fe, estoy seguro, que se han quedado profundamente sorprendidas -o escandalizadas- por mi separación matrimonial. Soy una persona católica que ha procurado vivir toda su vida de acuerdo con una forma cristiana de pensamiento y obrar en consecuencia. Últimamente no ha sido así, y eso creo que ha suscitado graves interrogantes e incertidumbres en personas que me conocen o que, al menos, saben quien soy.

A todos ellos, desde lo mas profundo de mi corazón, os pido perdón y lo hago públicamente porque si pública ha sido la ofensa, pública ha de ser la reparación. No se lo que pasará en un futuro pero espero que ésta petición de perdón sirva para recuperar en algunos de vosotros no digo ya vuestro aprecio por mí, sino que sirva para que si pensáis como yo, que vuestra forma de vida no sufra incertidumbres y dudas“.

RESPOSTA DO GALPON

Estimado Gerardo:

Non sei que dirán o resto dos teus amigos, pero aos Galponeiros as túas palabras emocionáronnos. Como ben sabes, a túa separación matrimonial entristeceunos profundamente. Xa coñeces a nosa férrea moralidade cristiá. Por suposto, tes todo o noso aprecio, non só recuperado, senón redobrado. E agora, grazas á túa carta, a nosa forma de vida non sufrirá xa máis incertidumes ou dúbidas.

Unha aperta,

Os Galponeiros

Un xesto por Xxxpaña

Por Frouxeira

12 de Outubro. Día feirado, comezo de ponte, Festa do Pilar, Festa da Hispanidade. Para algúns, festa nacional, para outros, festa, esmorga, chea. Así resolvemos neste país as festas. Que sería do día de patrón sen o seu churrasco, o seu bon pulpo, unha botella tras doutra e os efectos colaterais consecuentes!

Difícil situación para a rede social do Partido Popular. Tiñan un encargo que cumprir, por mandato imperativo do seu líder, e moitos deles o que querían era estar de chea, quer pola noite, quer polo día. Tocoulles logo aplicar unha solución de compromiso. Facer un xesto por Xxxpaña, si, pero sempre sen esquecer un xesto por si mesmos. Así que, en todo caso, saíron de festa, votantes, simpatizantes, militantes, todos, os máis novos de chea, os paisanos de papallocada, e nalgún punto da súa celebración, normalemente cara o remate, todos tiveron que facer ese xesto íntimo, telúrico, entregado por Xxxpaña.

Situación prototípica (versión nocturna, versión compostelana): simpatizante vai a macrobotellón a noite do 11 de outubro, empréase, desbarra, divírtese, fai rede social, e nalgún intre da noite sen fin recúa para a casa. Durme o que pode. Esperta. A unidade do seu corpo e mente revélanlle que é o que ten que facer nada máis estrear ese 12 de outubro, a festa nacional. Vai ao retrete. Sinte escorregar cara a terra patria a herdanza da súa noite. Pensa, “Por Xxxpaña!!!”. Enféitase como pode e acode rápido á súa cita. Praza do Obradoiro, mediodía. Sinte con tanta intensidade a o seu amor patrio como a resaca no seu estómago enlamado. Fica nunha esquina e observa ao lonxe a guerra de bandeiras.

Ben si, un xesto por Xxxpaña, claro, e aínda teño logo que ir á aldea á comida de patrón, uf, o estómago, uf, Xxxpaña, si, ben, total, non hai moita xente, xa hai dabondo para darlles unha malleira a eses terroristas independentistas, en fin, eu xa cumprín, xa viñen ate eiquí, case que marcho durmir un cacho máis, Xxxpaña, Xxxpaña, ra, ra, ra…

O retrato do Rei

por Viriato

A estas alturas, xa debedes de estar fartos de ler cousas sobre Gerardo Conde Roa neste blog. É normal, mesmo nós comezamos a estar fartos de escribir sobre el. Porén, insensible ós nosos desexos, el segue erre que erre dándonos motivos para parodialo. Porque ¿quen podería resistirse a bromear sobre isto?

Ben, logo o noso axente maoista favorito quere que Xosé Sánchez Bugui-Bugui poña un retrato decente do Rei no salón de plenos de Raxoi. Cre que non pode ser que o Juanca, un monarca democrático aínda que algo mullereiro, teña só unha foto pequerrecha mentres que Fernando VII, un monarca absolutista aínda que algo mullereiro, ten un enorme lenzo para el só. É ofensivo para a Familia Real. Ben, non tan ofensivo como algunhas outras cousas, pero si moderadamente descortés.

En todo caso, no Galpón de Breogán (GdB) decidimos facer nósa a causa de Xerardo e enviamos as nosas espías por todo o reino para atopar un retrato do Juanca que poder colgar no consistorio municipal, unha pintura que lle faga xustiza o porte, a campechanía e o populismo que loce o Borbón de Borbóns. E isto foi o mellor que puidemos atopar.

Se a alguén do PP de Santiago lle interesa unha copia en alta resolución, que nos envíe un correo, que lla conseguimos.

Gerardo Conde Roa: Conexión Shangai

Polo Parvo de Cela

A moitos, a nós non, sorprendeu o auxe dunha das musas de Galpón de Breogán, Gerardo Conde Roa. Poucos pensaban que cunha campaña tan ridícula se puidese evitar a maioría absoluta de Bugui pero funcionou. Os intentos de explicación sucedéronse (a conservadora poboación de Santiago, a abstención entre a esquerda ante unha victoria segura…) pero sen satisfacer de todo a ninguén.

Despois de que a sede que o Partido Popular de Santiago usou para promover a campaña eleitoral deste avogado fose transformado nun Bazar Oriental rexentado por cidadáns chineses Galpón de Breogán decidiu realizar unha investigación que agora ofrece sorprendentes resultados.

Ao parecer desde hai anos Conde Roa sufriu unha transformación ideolóxica que o levou a rexeitar a súa anterior liña de pensamento (ejem) liberal e abrazar o maoísmo máis estricto. Tanto é así que contamos con probas de que dende hai anos traballa como axente dobre do país oriental para influír en Galiza a favor do país oriental.

Conde Roa pasa longas temporadas ao ano, dille a súa familia e amigos que vai de vacacións ou  a pescar, en duros programas de reeducación nas montañas de China nos que sobresae polo seu fanatismo e rigor. A extravagancia do seu comportamento sería, porén, o resultado de combinar a concepción chinesa da política (que combina comunismo con capitalismo) co culto á personalidade maoísta.  De feito un dos seus compañeiros nos campos de reeducación afirma que a megalomanía do político compostelano lévao a subirse a unha noria ou a bañarse nun río contaminado: “Crese un ser superior, un deus omnipresente”.

De xeito indirecto o goberno chinés afirma que xa non pode controlar ao seu axente. Está desbocado e non saben que facer. A policía local confirmou que ten prohibida a súa entrada aos restaurantes chineses xa que tenta, sen éxito no seu limitado mandarín, comunicarse co persoal ata que se desespera e comeza a tocar a guitarra cunha garavata na cabeza. Se China é o futuro éo tamén Conde Roa?

MARIMACHO

Por AntónFraguas

O Leblón fai estragos. E cando todos os seus coleguis de Nuevas Generaciones comezan a berrarlle a Gerardo “un chiste, un chiste“, Gerardo non se pode reprimir. E conta un chiste, coa copa na man, por suposto. Eses son os mellores. Gerardo lembrouse daquela gracia que lle contaran o outro día en Madrid. Aquel chiste sobre a ministra de Fomento.

“esixirlle a esa especie de ministro marimacho que é… ¿como se chama esta?.. Maleni… Álvarez, que é unha especie, insisto, de ministro marimacho…”

Ler aquí a noticia

Escoitar aquí o audio