Os galegos que din “ni”

Moi Xordo

A preocupación da prensa conservadora galega, pola situación laboral e social da xuventude galega deume que pensar. Este artigo nos fala de que a poboación galega entre os 16 eos 24 anos son uns 250.ooo, e desos temos uns 40.ooo que nin estudan, nin traballan. O que se chama agora sociolóxicamente “ninis”, que viven no seu 89%  nas áreas urbanas de Pontevedra ea Coruña… Entón en Ourense e Lugo case non hai deso, xa que os que  hai son todos fillos de funcionarios da administración local de futuro incerto.

O artigo non reflexiona sobre as causas do fenómeno, máis alá da súa suposta perguiza ea xa famosa crise, se non que máis ben, alértanos entre líneas dun potencial troco do ciclo natural e social das cousas na sociedade galega:

Estos mozos que tracionalmente comporían o groso da nosa emigración, das derradeiras décadas a Andorra ou Canarias, xa non emigran ! Parece que está a alertar o lector, do perigo do fin dun ciclo tradicional da vida en Galicia, é máis, corremos o risco de atoparnos nas cidades unha masa xoven, alcóholica, revolucionaria… Que pode acabar co orde establecido. Que sempre foi de toda a vida, que as familias de orixe rural e humilde, ían  traballar polo mundo adiante e logo traían cartos que  alimentaban os negocios das clases urbanas galegas, cartos que son o froito do seu poder.

a financiación de galicia

Feijóo tenno craro: “o conceto. Hai que discutir o conceto co fin de discutilo, porque si non, aquí vai haber hondonadas de ostias. Porque, vamos a ver, aquí hai unha cuestión: o conceto é o conceto. Ésa é a cuestión. Por exemplo, a Elena Salgado é unha muller con estudos. E aí non hai nada al respective porque Feijóo é liberal. E non deses que andan dicindo que son todas máis putas que as galiñas… aínda que o pense. Pero, ¿e o conceto, eh? eh? ¡Amigo! Ós feitos me repito!”

Elena Salgado ten estudos, sí, pero nunca mirou ben un galego

UN PASO CARA ATRÁS DO EXPANSIONISMO GALEGO

A rexencia

O pasado 11 de Febreiro os homes sen compromiso do pequeno concello lugués de Cervantes, todo un concello do século de ouro,  quedaron sen caravana de mulleres e Super Piñeiro sen o seu futurible premio “pulitzer” co programa “reallity” que tiña preparado pra deleitar a súa parroquia.

Segundo contaba Fernanda Follana (si… que pasa ! ) neste xornal: No pobo non se falaba doutra cousa, o propio alcalde do PSOE ía a participar na actividade xa que el se atopaba entre os “homes sen compromiso do lugar” e xa tiña acondicionado o polideportivo do pobo pra un recibimento gastronómico como se merece co seu conseguinte baile.

Problema matemático

Polo Parvo de Cela

Albertito Núñez Feijoo quere gañar as eleccións municipais para gañar despois as eleccións autonómicas para acadar o seu verdadeiro obxectivo final que é ser un xogador do Real Madrid, é dicir, non pagar nos restaurantes e nos sitios cool-pijo-Sanjenjo.

Tendo en conta que Albertito declarou máis dunha vez que el “ten o mellor de cada ideoloxía” polo que se obrigado contentar a todos e a todos por igual e que:

• O seu partido está dividido entre os da Boina e os do Birrete. Os primeiros son os políticos que mellor falan galego de Galicia e gústalles o polbo a feira, e os segundos forman unha tribo lingüística que ben podería liderar Emilio Pérez Touriño e gústalle o polbo no coche oficial. Só os segundos comparten locais hosteleiros de referencia con Albertito xa que este só coincide cos da Boina en rituais de exaltacións do espírito galaico.
• O seu partido nacional/estatal/ibérico está dividido en tres bandos: axitadores de ultradereita (Acebes,Zaplana), persoas que leron algunha vez un libro na súa vida aínda que fora ao revés (Piqué/Gallardón) e un elemento neutro coma o vacío intergaláctico sen ningunha incidencia sobre a realidade PERO que é de Pontevedriña (Mariano).
• A sociedade galega ten unha estrutura cigótica polo que cada agrupación de individuos se divide ad infinitum nunha rede de yin-yangs que se estende ao infinito a través de escisións por motivos absurdos nas que citaremos por exemplo celtistas/deportivistas, choqueiros/peliqueiros ou ferroláns/naronenses ata convertelo no eleitorado menos homoxéneo do planeta. Só une a este marasmo dous conceptos básicos que son a gastronomía, en maior medida, e o localismo, aínda que acaba por dividir.
• As leis básicas da física impiden a un elemento máis complexo ca un electrón estar en varios sitios.

Agora imaxinemos que nun certo día se convocan as seguintes manifestacións de xeito simultáneo:

• Unha manifestación para pedir que os etarras mortos sexan resucitados e obrigados a cumprir a súa condena de máis de mil anos en pos da democracia e das vítimas.
• Unha manifestación a favor de que o novo estatuto defina Galicia coma Galpón de Breogán, cifre a aportación dos orzamentos estaduais para a compra de piche nun 0,1% do PIB e conteña unha referencia expresa a importancia cultural e espiritual do berberecho na vida galega.
• Unha manifestación en contra do descenso do Deportivo por ter unha débeda externa superior á de Burundi e outra para evitar que o Celta descenda organizada por uns vigueses ionquis das manifestacións.
• Unha manifestación en contra do Porco Celta polo seu malvado plan para conquistar o mundo e á súa vez a favor do seu gorentoso sabor.

As preguntas a responder serían:

• En que lugar e a que hora terían lugar as manifestacións e, non menos importante, onde pararía a comer?
• Cantas e que palabras tería que empregar para realizar un discurso que valese para todas estas manifas?
• Que debería levar posto en cada unha? Daríalle tempo a cambiarse?
• Tería Rajoy sobre algo disto (excepto do futbolístico que sabemos que a ten)?
  

Agardamos con impaciencia polas vosas respostas.

Sempre nos quedarán os Pactos do Hostal

por Viriato

 

 

O Parlamento. Sede do poder lexislativo. Fogar dos debates públicos de máis alto nivel. Laboratorio de alquimia onde se destilan as normas que rixen o país. Conxunto de hemiciclo, despachos e cafetería. Tras o fracaso da súa charla informal sobre o Estatuto, tres homes, tres grandes líderes, tres adalides da galeguidade, volven ter unha cita por motivos non sexuais. E desta vez hai público.

O presidente da Xunta sube ó estrado. Todos en pé e a masticar os puchos, de puro nerviosismo.

T.- Señor Feijóo, deixe de marear a perdiz.

Se non houbo acordo foi porque vostede non quixo, porque mire que eu lle presentei unha proposta de Estatuto que asinaría ata Franco redivivo, so para telo contento, a vostede. Así que deixe de marear a perdiz.

Porque Petene me dixo: “Emilio, como lle ensines este texto a Quintana, tíracho á cara e rompe o goberno”, pero a min me deu igual, xa me entendería eu co Quin tomando unhas tazas. E resulta que non, que vai Anxo e acepta esa merda. Resulta que o vicepresidente baixa os pantalóns e se expón a que todo o BNG o poña de españolista para arriba, pero é vostede quen non pode ir a Xénova e dicirlles: “Oes, Mariano, que lles vou aprobar o Estatuto a estes”. Vostede o único que fai é marear a perdiz.

Porque lle lembro que o mes pasado, en Monte Pío-Pío, cando estabamos a rematar a churrascada e baixaramos dúas botellas de LK, confesou vostede que tiña as mans atadas e que en Madrid o corrían a palos se se lle ocurria conxugar o verbo pactar. Pois ben, pois xa vale de marear a perdiz. ¡Que me fai vostede botar de menos a Fraga! ¡El sí que sabía facer que me sentise un home!

Baixa o estrado, da tres pasos, e volve subir.

T.- ¡E deixe de marear a perdiz, cona xa!

O vicepresidente da Xunta é o seguinte. Chega ergueito e cheo de razón.

Q.- Toda Galicia miraba para nós. A bondade e o optimismo florecía nas mentes dos cidadáns, que aloumiñaban a idea de reformar o Estatuto. Aquelo parecía o puñetero final de Que belo é vivir. Pero ó señor Feijóo non lle valía. Nooon, ó señoooor Feijóo tenlle demasiado medo ó que diga del Fedeguico. O señoooor Feijóo liderou ós tanques da ultradereita, que aplastaron a nosa primaveira do Hostal (todos os dereitos desta última frase están reservados a nome de Antonio Losada Trabada, quen vos partirá as pernas se a usades sen permiso).

Eu aceptei a merda de proposta de Touriño, e a Feijóo non lle valeu. Eu aceptei a porcallada de plan de financiamento que facía o PP, porque o señooooor Feijóo quedou farto de dicir que iso era o importante do Estatuto, pero tampouco lle valeu. ¡Estaba disposto a poñer o de “nación” nun sitio pequeno, maldita sexa! ¡Ata paguei eu o churrasco! ¡¡Arrastrei a miña honra pola lama!! ¿Que máis quere o señooooor Feijóo? ¿Que me prostitúa? ¿Un ATS de Allariz coma min? ¡Qué máis quere! ¡Canto máis teño que sufrir!

A súa forza de vontade crébase e baixa correndo, entre saloucos.

Por último, ponse en pé o xefe da oposición. Soa a música de Benny Hill e 37 deputados aplauden.

F.- Celebro que coñeza tan ben Xénova, señor Touriño, é unha cidade de Italia moi fermosa (risos enlatados), pero eu son galego e español, galeguista e españolista a un tempo, e non me avergoño de pertencer a un partido de carácter estatal. Eu son un tipo tolerante, boa xente, e non o hei ser, se co gasto que fago manteño varias fábricas de gomina.

E fun disposto a dialogar. A min valíame poñer “realidade nacional”, “sentimento nacional”, “rexión nacional”, “nacionalidade histórica”, “sentimento real”, “nacionalidade sensible” ou “rexión sentimental”, mesmo tería asinado por “farrapo de gaita”. Pero nación non, porque nación só hai unha, grande e libre. E aínda sabendo eso, veña o Quin a protestar.

Aquí os que se adicaron a enredar, señor Touriño, foron o tipo ese de barbas e vostede, que andiveron a pactare a proposta esa de mínimos de merda ás miñas costas. E iso estivo feo. Non me gusta que me deixen de lado. Pero lles vou decir unha cousa, se agora pactan vostedes unha proposta conxunta e ma poñen enriba da mesa, eu movo á miña peña e en 72 horas estamos a negociare outra vez. ¿Contradicción? ¡Non! Oxímoron, que eu son un poeta.

E así remataron as cousas, cunha certa melloría sobre a última vez. Desta, só lles fixeron falta tres horas para demostrar que non sen van poñer de acordo nin que os maten.

Ultrafeijoo

por Medulio

Non cabe dúbida: Alberto Núñez Feijoo estache feito un ultra, un auténtico radical. Aínda non temos claro a tendencia cara onde se dirixe, pero ninguén pode dubidar de que lle está botando uns collóns ben grandes.

 Ou senón, ¿como se explica que sexa capaz de ter en contra a practicamente todo o mundo?:

Á esquerda:  utilizando certo toque demagóxico, a través dun inocente mandilón…

Á dereita:  sendo desagradecido cos que tanto lle deron ao partido…

Aos que están máis á dereita: falando de máis sobre certos textos autonómicos…

Ao nacionalismo: des-nacionalizando a patria nai con certo cachondeo…

A moitos galegos de pro: facendo un pouco o paspán… 

Mesmo Feijoo, o noso Ultrafeijoo, é capaz de mosquear ao ser supremo!

Ponlle un -iño á túa vida

por Medulio

Un dos graves problemas de Galicia é o hábito de compararnos con Cataluña e o País Vasco por aquelo de que as tres, e namais que as tres, ostentan a dubidosa honra de se chamar nacionalidade histórica. Pero benqueridos galponeiros, temos un problema: non somos como eles. Temos envexa do seu poderío económico, da súa capacidade para mandar en Madrid máis que no seu propio país (como fai insolitamente CiU), do seu cosmopolitismo. Tentamos copiarlle certos símbolos, pero nunca estaremos ao seu nivel porque nos falta caché lingüístico.

E non é cuestión de que o galego careza de substantivos. Non temos máis que lembrar na lingua nai non se di ladilla. Fala ben, denomínase piollo pato. E ten ben claro que nunca has de estar nervioso. En todo caso, poderás estar nerviudo.

Vale, os académicos e filólogos esmeráronse para sermos diferentes en bioloxía xenital ou en estados de ánimo, pero… ¿por que non temos termos propios e de seu no que realmente importa? Cantas veces recollen os medios a Pérez Touriño falando (en público) de piollos pato?

Refírome a Touriño polo acomplexado que anda dende que accedeu á presidencia. El é presidente, a secas, igual que a miña nai é presidenta da Comisión de Festas. En troques, Ibarretxe é lehendakari e José Nocilla din que é president. Por iso cando falan deles nin tan sequera necesitan dicir o seu apelido. Alí si que teñen caché. Teñen caché, cupos e IRPF’s, pero tamén teñen un plus lingüístico de carallo.

Pensándoo ben, case ten máis categoría ser conselleiro que presidente, porque presidentes en Galicia hai uns cantos (a frustación de Touriño é proporcional ao número de comunidades de veciños, comisións de festas, equipos de fútbol e repúblicas avaladas por IKEA) pero conselleiros… Conselleiros hai poucos, e válidos aínda menos.

Pasa o mesmo con institucións e cargos varios. ¿Por que sonan tan excitantes verbas como Estatut, Govern, Conseller en cap, Parlament, Alderdi Eguna ou Euskal Telebista? O exemplo máis evidente é a da futura forza policial galaica. Competindo coa estes e con estoutros, como demos queren que se chamen Policía Autonómica??

Nós non só criticamos, tamén amañamos. E o noso amaño será a base de sufixos. ¿Non vos gusta este presidente? Pois será o voso presidentiño. ¿Estades cansos de ler parvadas sobre o Estatuto? Pois aínda vos queda moitas mentiras en relación ao Estatutiño. ¿Os pinchos do Hórreo sonvos indiferentes? Pois poñede un Parlamentiño ou unha Camariña ás vosas vidas…

E aqueles que toman a carallada a nosa proposta, lembrámoslles que a RAG optou por usar GRAZAS, mentres que Galpón sempre apostou polo 100% galego graciñas. Comparen vostedes mesmos.

Os beneficios do Estatuto

Polo Parvo de Cela

Por se tíñades dúbidas de para que sirve o estatuto e se paga a pena tanto balbordo:

• Co novo estatuto haberá máis transferencias.
• Co novo estatuto haberá máis autogoberno.
• Co novo estatuto máis riqueza e emprego.
• Co novo estatuto tomará forma unha sociedade máis xusta e igualitaria.
• Co novo estatuto haberá mellor viño nas romerías e servirao el mesmo se fai falla.
• Co novo estatuto as romerías serán nacionais e, se se achega un de Chaves, internacionais.
• Co novo estatuto as romerías nacionais contarán con Xil Ríos e The Homens.
• Co novo estatuto os conselleiros poderán seguir coordinándose sen falarse.
• Co novo estatuto a sanidade curará a cegos, tulleitos e mortos.
• Co novo estauto non só acadaremos o nivel de Euskadi e Catalunya senón que estas formarán parte de Galicia igual que as outras comunidades autónomas e formarase un novo estado cos mesmos cidadáns e estruturas que o actual.
• Co novo estatuto o Dépor e o Celta gañarán a Champions cada ano.
• Co novo estatuto as mariscadoras falarán inglés e os conselleiros galego.
• Co novo estatuto os gafapastas de Miraxes, Piñeiro e Gayoso terán un programa que se emitirá ininterrumpadamente informando de sucesos en Concellos de Lugo e Ourense.
• Co novo estatuto unha autoestrada, porto e paseo marítimo por habitante. Os que teñan un nome da Terra (ex: Breogán) terán tamén aeroporto.
• Co novo estatuto Einstein, Leonardo de Vinci e Joyce terán nacido en Galicia e Xesucristo xa non vivirá en Bilbao senón en Laracha.
• Co novo estatuto o himno galego pasará a ser unha versión de Daddy Cool de Boney M.
• Co novo estatuto Chanquete nunca morrerá.

Iso está moi ben pero… que pode facer o estauto por min?

• Pode sacarche a pasear o can.
• Pode facerche unha tortilla.
• Pode aprobar matemáticas por ti.
• Pode levarche o coche ao taller.
• Pode convencer á túa parella de que o terrible cheiro dos teus pés non é motivo suficiente para abandoarte.
• Pode gañar unha competición de Skateboarding para gañar a túa atención.
• Pode resolver os sete problemas matemáticos do milenio.
• Pode practicarche o sexo oral.
• Pode intentar disuadirte do teu suicidio (se o consideras necesario).
• Pode falarlle ben de ti aos veciños.

APARTAMENTO PARA TRES

Por Antón Fraguas

…estiveran pechados durante seis horas e media. Sen comer; “sólo les traían café”, laiouse unha das colaboradoras de Feijoo. Nas restantes estancias, os asesores do bipartito: Losada polo BNG, e os socialistas Guinarte, Leiceaga e Salgado, xogaban ao tute. O PP non levou asesores, quizais porque coñecía por anticipado cal ía ser o resultado final da xuntanza.

Ás 18 horas, aparentemente compracidos polo desenlace, os tres líderes dispóñense a dar cadansúa rolda de prensa. Van pensando xa no que van cear cando cheguen á súa casa. Pero nas portas de Montepío amoréanse milleiros de persoas. Berran, sinalan en dirección aos tres líderes.

-¡Ide tomar polo cu, monas! (expresión popular galega que significa a grosso modo: “non vos imos deixar saír até que cheguedes a un acordo sobre o estatuto”).

-“Emilio, ¿Montepío non tiña unha saída segreda para estas ocasións?”- pregunta Quintana, abrindo moito os ollos.

-“Tiña, Anxo, tiña. Pero Fraga mandou tapiala. Dende que leu Macbeth estaba obsesionado con que lle entrasen na casa Baltar e Cuíña”.

-“Pois imos ter que pasar a noite aquí”- interrompe Feijoo- “¿hai camas para todos?”

-“Hai dúas camas e un sofá. Adiviña para quen”.

Quin e Touriño marchan rindo, en dirección á sala. Hoxe botan Os Tonechos. Núñez Feijoo quita as gafas, toca o nariz, mira cara ao chan. De súpeto reacciona, torce o xesto, e berra: “Emilio, ¿non terás un pouco de gomina?”

(risas enlatadas, fin da primeira escena)

Nin Nación nin Farrapo de Gaita

por Frouxeira

Seis horas pechados sen xantar para resolver o culebrón da tempada. E non houbo xeito. Galiza non será Nación, nin Farrapo de Gaita, nin Gran Carallo de Sal, nin Capital da Cristiandade Xacobea, nin Chintófano Nacional, nin Nazón de Breogán, (nin Galpón), nin Muller / Metáfora do Mundo / Vou chamar por teléfono.

Alguén dá máis? Ano e medio dicindo paridas para agora resolver a dúbida hamletiana co “Non”. Seguimos a ser nacionalidade histórica.

O 25 de xullo de 2004, o futuro PT (Presidente Touriño) abría a veda dende a oposición: habemus debate estatutario. Tralas vacacións, no Debate do Estado da Autonación dese ano, o daquela PF (Presidente Fraga) mandábao ao carallo.

Logo virían protopropostas sociatas e nacionatas con “nación” polo medio, victorias duns e derrotas doutros nas urnas do 2005, o sempre adiado proceso de sucesión popular e o nacemento dun novo líder tras reducir ao delfín ás súas cinsas (era delfín ou será fénix?). Consumada a transición, reabríase a veda. Era o 27 de febreiro de 2006. O Parlamento creaba unha Comisión para a Reforma do Estatuto. A nación (a real, non a legal) agardaba expectante.

17 de xaneiro de 2007. O cumio de Monte Pío. Quen non se aburrira do estatuto chegado a esas alturas? Ano e medio dando a brasa, subindo e baixando a escaleira. E todo para oir… Que?

“A confrontación política en España foi un condicionante insalvable”

“Avanzamos, pero nesta ocasión non foi posible”

“Intentámolo e non puido ser. Haberá que agardar a outro momento político”

E logo, en menos de vintecatro horas, os tres xa estaban botando merda uns por riba doutros.

“A responsabilidade ten nome e apelidos: Alberto Núñez Feijoo”

“Se Touriño e Quintana non endurecesen a súa postura habería máis posibilidades para o consenso”

“A culpa é dos tres, pero duns máis que doutros”

Uns recibiron máis que outros, a dúas bandas. Ás sete da mañá, os asesores de “Olliños” NF espertábano coa labazada da actualidade. Os seus quince minutos de gloria mediática. Fede falaba del:

PERO DE QUÉ ESCOMBRERA IDEOLÓGICA HABRÁ SACADO RAJOY A ESTE GALLARDONCETE!!!

A QUIEN SE LE PUEDE OCURRIR SEMEJANTE PROPUESTA ROMPESPAÑAS DE “SENTIMIENTO NACIONAL”!!!

“Sentimento nacional” foi o máis lonxe que algúns quixeron chegar. E non foi suficiente para chegar a ningures. Unha gran perda para a literatura galega. Un extracto desa xoia que aspiraba a ser o preámbulo das “maiorías”.

“Desde la Edad Media, Galicia ya es identificada en toda Europa como una de las regiones históricas del mundo occidental, asociada a su doble condición de finisterre continental y centro geográfico de la cristiandad jacobea”.

Pois nada, ao carallo. Caos e destrucción! Caos e destrucción! Seguiremos sen saber ser nacionalidade histórica. Seguiremos cantando aos piñeiros que nos legou un bardo anacrónico. Sempre nos quedará a Lei de Símbolos de Galicia. Xa de facer o ridículo, en troques de cantar ós piñeiros podiamos cantar ás violacións:

Pilleina antr´os pinos soa,

alba de medo tornou;

quixo fuxir, mais non pudo,

que sabe que peixe eu son.

Rogárame de rodillas,

de rodillas me rogou;

tembrou como a vara verde

qu´estremece a virazón.

Cal quen teme ser oída,

dixo: “Pídocho por Dios…¡

“Estás fresca -lle contesto-,

vente a min con oracións¡

Non solta nunca o raposo

a galiña que pillou, astra zugarlle o mel todo

non solta a fror o abellón,

nin a branca e doce pomba

larga o montesío azor”

Argumentos para a fogueira neoliberal. E mentres, outros medindo cráneos.

– “Galicia merece un estatuto de primeira”
– “Non é de recibo”
– “Galicia non pode estar nin un milímetro por baixo de Catalunya e Euskadi”
– “Pero… imos ver… ¿estamos ou non estamos nun país serio?
País! País! E agora de que imos falar? Isto xa non o amaña nin un corpo especial de funcionarios ourensáns