A VOLTA DO DR. FRAGA

O Lord Protector do GdeB

 

O Doutor “honoris causa” Manuel Fraga o sábado 30 en Soutomaior, nun acto dos populares, voltou subirse a tribuna de orador, e como nos ten afeitos viaxou no espacio e no tempo…

Despois de afirmar alí que os nacionalistas periféros, son traidores a Constitución e a España. Tamén tivo tempo de conceder unha entrevista a un diaro, na que recordou vellos tempos e o bo que era Franco: “Con Franco siempre era posible entenderse. A pesar de todo, era un hombre muy inteligente. Fue el primero que entendió que había que meter a la derecha en el redil democrático, que había que ponerse en el siglo XX y no se podía mirar atrás”

Tras mostrar a súa admiración polo dictador ea súa intelexencia, porque foi o primeiro en darse de conta diso (Ostia, como serían os outros, incluido o propio Don Manuel !). Non se descartan novos viaxes no espacio e no tempo, nos que o regreso dirá que con Franco se vivía mellor (Ou polo menos el), que o Partido Popular foi idea de Franco, que usar condón deixache cego, que Pinochet era un bo rapaz…

PORQUE ROMPE ESPAÑA ? (O outro España-Rusia)

Comité de saúde pública do GdeB

 

Segundo unha recente enquisa do CIS, unha terceira parte da poboación de territorios estatais con dúas linguas oficiais descríbese como nacionalista e son practicamente os mesmos que consideran España un estado que os que pensan que é unha nación. Entón o 1/3 que nos falta, supoñemos que serán emigrantes e xente desa que di: “eu son cidadán do mundo”, ai ! Canto dano fixo Manu Chao. Co que está moi claro que “España se rompe”, pero porque nesos territorios a xente non ve a Xxpaña como a súa patria ou nación, escoiten isto e reflexionen:

Este é o himno de Rusia como podedes apreciar (nestes últimos tempos estamos moi musicais), unha creación superior do ser humán, que elegancia, que ritmo, ledicia e sentimento van da man, cunha melodía que fai patinaxe artística polos tonos; non fai falla que vos lembre Eurovisión, e que canción se asemellaba máis o himno español se o “Chiki,chiki” ou a dos rusos. Agora vexamos unha retrospectiva de bandeiras e himnos de España:

Por eso Rusia é a nación máis grande do Mundo ! Os estados todos teñen polo xeral unha bandeira, un himno e un lema, pois o himno de Rusia dalle gañas a un de ser ruso ! Pero o de España…tanto o de “Del Riego” como a “Marcha real” son uns himnos de 3ª ou 4ª. O republicano é unha marcha militar de república bananeira, que inda porriba parece que vai entrar Joselito a cantar, así lle foi; eo que temos arestora é unha melodía rococó decadente que debía de entreter os xogos do palacio de Aranxuez, en plenos tempos de Carlos IV fillo tonto de Carlos III que non vou decir a quen asemella. Ámbalas son melodías ledas sen sentimento é doadas, por iso teñen tanto éxito en ámbitos etílicos, pero non chegan o corazón e espírito dos cidadáns, infundindo o amor e respeto necesario, e claro pasa o que pasa.

Galpón de Breogán pide o boicote para Galpón de Breogán

Por Breogán Salceda

 

O contubernio megalomaníaco Galpón de Breogán non cabe no seu asombro dende que descubriu que no deturpado ranking de blogues de Blogaliza o portal onde damos renda solta á nosa demencia ocupa un lugar superior á web Si home si. Escrita polo celebre, e non por iso mal profesional, Xosé Manuel Pereiro (no vídeo tocando a guitarra), xornalista que colabora coa Opinión de Ah! Coruña e El País Si home si sempre foi fonte de inspiración, éxtase e deleitación dos membros de Galpón. En non poucas ocasións nos reunimos ao redor dun lumeiro, un carneiro espeto e ouveamos mentres parafreasabamos a sá retranca e clarividencia de sensei Pereiro.

 

Ocupar o posto 27, 5 por riba desta mentre preclara (e que conste que o dicimos sen ironía), é a para nós a peor das manifestacións do Complexo de Edipo. Algo así como matar ao noso pai espiritual. Tal inxustiza ríllanos por dentro, sendo nun país civilizado unha acción sanguenta e cruel a única resposta honorable. Mentres agardamos a que o advenimento da Nazón Celta nos civilice solicitamos o boicot a Galpón de Breogán. Borrade todas as ligazóns a este portal e substituídeas por referencias a Si home si.

 

Por se non vos parecen razóns suficientes. Galpón, que fai apoloxía do xenocidio, o autoodio, o terrorismo, o mal, e os nacionalismos galegos e españois nunha liña pacífico-belicista, tamén ten a ousadía de superar nesta lista a outras webs de referencia como o bravo Suso Lista, percebeiro do Roncudo (posto 28), a web mística de onde os xornais galegos obteñen (copian) as súas receitas de cociña (Galicia Gastronómica posto 29), o blogue persoal do tío máis chuzado de Galicia (Berto Yáñez 31), o punto de información do colectivo de banda deseñada galega BD Banda (42), un pioneiro como ModestoWeb (47) ou a nobre ONG Gafapasta Cineclube Compostela (48).

 

Se no prazo de tres lúas celtas Si home si non nos supera nesta vergoñenta listaxe procederemos a sacrificar a todos os primoxénitos varóns dos secretarios xerais dos partidos independentes dos concellos de Galicia. E cando acabemos comezaremos cunha campaña de terror e cartas bomba que enviaremos a edificios emblemáticos coma o Pazo do Rei das Tartas de Mondoñedo, os Furanchos de Cangas, a base aérea do Monte Iroite e o chalet de Manuel Cabezas.

Día das Letras Castrapas

Polo Parvo de Cela

Ao marxe das estériles polémicas sobre se as galescolas levarán aos párvulos a cambiar os seus mandís de deseño cando medren por traxes de combate para a liberaçom de Galiza ou se os socios dos clubes hípicos de Coruña e Vigo son un colectivo ameazado pola discriminación lingüística hai un flagrante incumprimento dos dereitos humanos no seo do noso país.

A lingua máis falada en Galicia non conta con recoñecemento institucional. Políticos, empresarios, empregadas do fogar de Antón Losada, traficantes de armas de Verín e nós mesmos empregamos o castrapo ante a imposibilidade dos galegofalantes de seguir as regras cambiantes en tempo real das 27 normativas lingüísticas existentes en Galicia e a incapacidade dos castelanfalantes de conxugar os tempos compostos e empregar só cinco vocais. O resultado é a lingua que cohesiona aos galegos, a nación destinada á dominación global. Sen embargo o 100% da poboación é discriminada por si mesma.

É hora de reivindicar a única lingua realmente galega e para iso escollemos o día 10 de maio: día da invasión de Islandia por Reino Unido e unha semana antes das Letras Galegas. Como primeiro homenaxeado propoñemos a Emilio Pérez Touriño. Se vos parece demasiado peloteo tamén valen Barreiro Rivas ou Paco Vázquez.

Esiximos ademais unha serie de medidas urxentes coma a creación dunha Real Academia da Lingua Castrapa formada por políticos, funcionarios da Xunta, presentadores do Telexornal e gafapastas, a creación dunha gramática do bilingüísmo harmónico e o recoñecemento local dun idioma local: El Coruño..

As súas mmmúsicas!

O galponeiro Frouxeira remítenos a seguinte misiva:

“Queridos amigos. Durante a Semana Santa viñeron á miña casa uns señores do CEFOU e me levaron con eles a un campo de reeducación oculto no macizo central ourensán. Ó comezo non me gustaba nada, pero agora que xa me aprendín a Constitución de memoria, son feliz por primeira vez na miña vida. Por desgraza, non vou poder escribir esta semana, pero non vos preocupedes por min, que estou ben.”

Así as cousas, e con poucas ideas, aproveitamos que alguén nos nominou para o xogo ese en cadea das músicas sexuais para non deixar o día en branco. Non obstante, como nós somos criaturas asexuadas e pudorosas, decidimos que en vez de contar a nosa intimidade, iamos investigar que discos poñen os nosos políticos e famosillos cando lles chega o intre de amar. E estes son os resultados:

Emilio Pérez Touriño: I got the power. Puff Daddy.
Esther Cid Cadavid (señora de Touriño): Nunca te decides (Que si, que no). El símbolo.
Anxo Quintana González: Tu eres lo más lindo de mi vida. Marisol (o mesmo lla canta á súa muller que a Antón Losada).
Alberto Núñez Feijóo: You can’t always get what you want. The Rolling Stones.
Manuel Fraga Iribarne: Daddy Cool. Bonney M.
Dolores Villarino Santiago: Clint Eastwood. Gorillaz.
Alfredo Suárez Canal: Baixo os eucaliptos. Proxecto Mourente.
José Cuiña Crespo: Así, me gusta a mí. Chimo Bayo.
José Luis Baltar Pumar. Papi Chulo. Lorna.
Ánxela Bugallo Rodríguez: Every day I love you less and less. Kaiser Chiefs.
O compañeiro de Ánxela Bugallo (que prefire quedar no anonimato): ¿Y cómo es él?. José Luis Perales.
Xosé Sánchez Bugallo: La vie en rose, na versión longa de Grace Jones.
Javier Losada Azpiazu: Sin ti no soy nada. Amaral.
Xosé Clemente López Orozco: (Abre) La muralla. Ana Belén.
Corina Porro Martínez: I should be so lucky. Kylie Minogue.
Miguel Anxo Fernández Lores: I’m your man. Leonard Cohen.
Francisco Rodríguez Sánchez: Son las cosas del querer. Nin puta idea dos autores.
Jesús Ares, alcalde de Toques: Los lunnis. TVE
Bieito Lobeira Domínguez: I’m too sexy. Right Said Fred.
Óscar Pereiro Sio. Ain’t no mountain high enough. Marvin Gaye & Tammi Terrell.
Ana María Ríos: Simple Irresistible. Robert Palmer.
Ugío Caamanho: Spanish Bombs. The Clash.

Seguramente botaredes xente a faltar, ou se vos ocorren outras cancións mellores para estes. ¡Pois, veña! ¡Comentade!

Inimigos íntimos

-Supoño que xa ten claro cal é o seu papel.

-Pois o certo é que non demasiado…

-Como que non? Que é o que non entende?

-Pois non entendo coma o presidente dun goberno rexional, neste caso Galicia, contrata a un cantante coma min coma asesor político.

-Señor Paul Simon, vostede como estrela da canción ten un papel crucial e irrepetible no futuro desta terra de Breogán que sempre admirou cancións súas coma “Mrs. Robinson” ou “How deep is your life?”

-Esa é dos Bee Gees!

-Non sexa vaidoso señor Simon. Aquí o importante é crear benestear, riqueza e emprego entre os galegos.

-Xa, pero non sei… Que quere que lle diga… Eu só son músico. Non sei se podería darlle o que vostede… Que fai o meu excompañeiro Garfunkel con ese señor? E por que vai vestido de forma estrafalaria e toca a gaita?

-Non estou seguro, pode que estea a inaugurar unha galescola ou entregando un premio de poesía.

-Entón quere contratarme para contarrestar o efecto da contratación de Art Garfunkel por parte do seu rival político?

-Equívocase totalmente. Non só é o meu inimigo senón que é o meu principal aliado. De feito gobernamos xuntos.

-Entón entendo menos.

-O que ten que entender é que Galicia ten unhas expectativas en min: que sexa un bo gobernante, aínda que saben que carezo de cualidades e equipo para lograr tal fazaña. Por outra parte eu espero poder repetir mandato e para iso debo non equivocarme e para non equivocarme a mellor maneira e non tentar nada, polo tanto eu espero non facer nada. Os meus conselleiros esperan que os apoie nas súas decisións pero eu nin o fago nin os deixo de facer, mentres que os socios de goberno cren que conspiro na súa contra cando, en realidade, nin me tomo a molestia porque xa se boicotean a si mesmos. E a oposición.. Que raio sei o que fai? Polo tanto neste escenario debo moverme con cautela.

-Entón a súa política limítase a apropiarse das boas ideas dos demais?

-Non. Trátase de coller todas as ideas, boas e malas, así non se aposta polo éxito, que pode atraer o fracaso, senón pola mediocridade máis absoluta que é ao que aspiro eu xa que garante anos e anos de poder. Veña déixese de leria e vaia cantar co meu amigo Carliños Brown The sounds of silence nun acto institucional.

-O que hai que facer por gañar as fabes…

O asesor inesquecible

por Viriato

Na sala de xuntas do edificio 16 de Rodríguez de Viguri, 15702, Santiago de Compostela, hai unha reunión da Executiva do único e verdadeiro Bloque Nacionalista Galego. Anxo Quintana, Gran Arquitecto da Nación, convocou a todos os seus capitáns con carácter urxente pero sen revelarlles qué temas se ían tratar. Eles, ben por fidelidade ó seu líder, ben por ganas de protestarlle, acudiron raudos á cita, cal ourensán a cobrar unha subvención. Agora vense obrigados a agardar, pois o vicepresidente de vicepresidentes chega tarde, demorado, sen dúbida, por algunha das suas moitas tarefas de goberno.

O ambiente está máis ou menos animado. Ó fondo, Paco Rodríguez tenta que María Xosé BRAVO! aprenda a letra de Por la calle de Alcalá e os versos de Castellanos de castilla, argumentando que é o primeiro que prescisa saber se algunha vez quere adicarse á política estatal. Un pouco máis aló, Roberto Mera e Ana Pontón discuten sobre que iniciativa debería seguir o ronsel de éxito das galescolas. Ela defende que habería que crear unha rede galebares con menú do día para obreiros, mentres que el é partidario de por en marcha unha galeliga de fútbol sala para veteranos. O debate ten pinta de ir para longo.

 

Nun curruncho escuro, con aire conspirador, Alberte Rodríguez Feixóo, líder de Esquerda Nacionalista, conversa con Paco Jorquera, Executor Supremo:
P.J.- Ben, ¿e ata cando ides ter ó Valadés dando a chapa?
A.R.F.– Pois, non sei, por exemplo… ata que se lle pase o cabreo a Manolo Portas ¿que che parece?
P.J.– Mira, como volva ver outra entrevista co gafapasta ese, vou ir eu a Vigo e voulle facer eu a circuncisión cun raiador de queixo.
A.R.F.– Non te sulfures, Paco, non te sulfures. Xa sabes que o perpetuo enfrontamento interno é unha imaxe de marca do BNG, e nós, EN, somos os que máis facemos para mantela. E iso que nolo poñedes difícil, ¿eh? Que cando botei fóra a Amanda Traba para meterme eu na Executiva, case nin protestachedes. Isto xa non é o que era.
P.J.– Isto non sei, pero vós sodes coma sempre, un lobby do carallo.
A.R.F.– Si, pero se subimos en votos nas municipais, será mérito noso. Imaxe de marca, Paco, imaxe de marca…

Diante de todo, o resto dos membros da Executiva agrúpanse como pitiños naipelos en torno á poderosa figura de Xosé Manuel Beiras, Pai Espiritual do País. O seu díscipulo máis avanzado e avellentado, Mario López Rico, interroga:
M.L.R.– Mestre, por favor, explícanos como foi o cristo ese das eólicas.
X.M.B.– Está escrito, meus fillos, que o Director Xeral de Industria do Anterior Goberno, Ramón Ordás Badía, prevaricou, subornou a funcionarios públicos e traficou con influencias. Con esas armas e a axuda do seu cuñado (todo o mundo sabe que os cuñados son parentes intrínsecamente malvados), o industrial Luis Castro Valdivia, repartíu por todo a xeografía da Galiza concesións de minicentrais eléctricas e parques eólicos, magnas obras que viñan de serie con substanciosas axudas da Unión Europea, pese a que se levantaron nunha terra que xa produce máis enerxía que a presa de Assuan, e mesmo podían revenderse.
M.L.R.– ¿E a quen lle concedeu eses dons, mestre?
X.M.B.– Está escrito, meus fillos, que tan apetecibles proxectos foron repartidos nunha espesa e extensa rede de empresas, cuxos donos eran o propio Ordás e o seu cuñado (malvado), o presidente dos empresarios de Galiza, a muller e os fillos do Embaixador para a Santa Sede, unha presa de alcaldes e concelleiros do PP e mesmo o masaxista de Fraga, entre outros.
M.L.R.– ¿E por que non aproveitamos para criticar ó PP e o PSOE, mestre?
X.M.B.– Está escrito, meus fillos, que andamos moi ocupados discutindo entre nós, e que en realidade ninguén entende moi ben quen está implicado e quen non. Seica ó fiscal sofre ataques de vertixe cada vez que mira a cantidade de documentación que ten que investigar.

Nese intre, soan dúas gaitas, con forza e carácter, ábrense as portas dobres da sala e o Gran Arquitecto da Nación, Anxo Quintana, entra lucindo a súa mellor camisa vicepresidencial. Silencio e ronda de aprausos.
A.Q.– Amigos, irmáns, grazas por vir. Nós, que como nacionalistas somos incompatibles coa corrupción e coa gripe común, temos hoxe que tomar unha decisión importante. Veredes, xa estou farto del, si, farto. Paseille que pelexase con El Pais, paseille que lla montase á Policía Autonómica por un quítame aló ese cartel, pero o que xa non lle vou pasar é que ande a piques con Susana López Abella a ver quen trataba peor á súa criada ¡Propoño a destitución de Antón Losada do seu cargo de Gardián da Vicepresidencia!

Os executivos do BNG enmudecen coa sorpresa. Ninguén agardaba tan impactante nova. Máis a estupefacción non tarda en deixarlle paso a euforia, e a iniciativa queda aprobada por aclamación, entre berros de “¡Siiiiii, siiii, que gusto!” e “¡Queremos a cabeza dese fillo da gran puta!”. Tras os vítores, Quintana engade:
A.Q.– Ben, irmáns, celebro o voso apoio. Chegaronme noticias de que Feijóo (ti non, Alberte, o outro, o do PP) conta agora cun asesor alonxado de todo o humano. Se eles se renovan, nós non podíamos ser menos, así que tomeime a liberdade de seleccionar a un novo Gardián, que estou seguro de que vos encantará. É un home sensible, intelixente, diplomático e, sobre todo, cheo de carisma. ¡Con todos vós, meus irmáns, Art Garfunkel!

A ledicia pasa e faise o silencio. Perante os rostros alucinados da Executiva do BNG entra na sala o célebre músico, acompañado da súa guitarra. Comeza a elevarse un ruxeruxe de protesta, pero entón Art canta:
A.G.– And here is to you, Mrs. Robinson, …

E todos comezaron a bailar.

Os papeis do Mossad

Polo Parvo de Cela

Na súa liña de investigación do que outros queren agochar, Galpón de Breogán ofrece en exclusiva información clasificada dos servizos secretos israelís: o temible Mossad. Un documento só para os teus ollos.

Data [Borrado por razóns de seguridade] Código de Referenza [Borrado por razóns de seguridade]

Eu, axente con nome en clave Isaac Xerusalén, paso a relatar os sucesos acontecidos na tarde do [Borrado por razóns de seguridade]. Fun enviado a realizar a misión Can de Abraham consistente na recuperación do axente infiltrado con nome en clave Momia de Castelao. A data cos axentes inimigos tivo lugar no punto previamente acordado na fronteira entre Xordanía e o noso país.

As 18:53 o vehículo cos axentes estranxeiros apareceu no deserto. Para que conste no informe tratábase dun Seat Arousa branco cunha franxa diagonal azul. No radiocassette soaba unha canción do folklore español, se non me equivoco, La Verbena de la Paloma que o Axente A (ao que nos referiremos como Pakiño) non deixou de asubiar durante o encontro. O seu acompañante era un home alto de barbas, ao que nos referiremos como Haquin, de falares moi altivos. Na parte de atrás estaba o noso axente infiltrado na Galiza co nome real Pedro Gómez Valadés (recentemente cambiado a Jacob Singer-Moskowitz). O seu estado de saúde non amosaba complicacións aínda que afirmaba ser torturado durante a viaxe dende Vigo a Israel por innumerables horas de copla española. Sen dúbida unha técnica ensinada pola vella garda do KGB.

Tal como se acordara entregouselles a única copia apócrifa existente do Antigo Testamento no que se recolle o seguinte extracto:

E Abraham foi espertado por Yahvé no medio da noite e dirixiuse así a el.

-Abraham, debes advertir aos teus de que o maior inimigo do pobo elixido non será a guerra, a fame ou o pecado. Será unha pequena organización cerca do Fin do Mundo onde todo o mundo levará unha barba coma miña, vivirán en casas de pedra no extrarradio, traballarán para a administración pública e artificializarán a súa lingua. Eles acabarán con Israel se ti máis os teus non vos gardades as costas destes perigosos inimigos.

Pero Abraham, non sabemos se porque aínda estaba durmindo ou porque opinaba que Yavé non era moi de fiar xa que pouco antes mandáralle sacrificar ao seu fillo por capricho, non obedeceu a orde do Señor.

O manuscrito foi destruído diante miña. Descoñecemos se os axentes inimigos volveron á súa casa de pedra habitual ou á súa segunda residencia en Rusia.

Que Yahvé salve a Israel.

Xosé Manuel Beiras, o mártir que Galiza precisa

Polo Parvo de Cela

Non se pode adiar máis o día no que Xosé Manuel Beiras Torrado sexa asasinado de xeito brutal e despiadado. Galiza necesita un mártir e necesítao xa. O seu sangue regará as ialmas da patria sementando unha esperanza de liberación para o noso pobo.

A pesar do seu leonino corte de pelo non puido ser en vida o mesías da Galiza. O pobo aldraxou as súas traducións de Camus e non se amosou conmovido polas delicadas pezas de Chopin que interpretaba na súa casa do rururbano. Conta con cualidades para ser ministro de cultura en Francia pero preferiu sacrificarse pola súa terra e conveciños. Por iso estou seguro que este espírito sacrificado desfrutaría coma William Wallace cun desmembramento público no nome da liberdade para os seus.

Grande parte dos galegos desfrutarían ao observar o atroz sufrimento da súa agonía e estertores finais. E non só os do seu propio partido. Os paisanos populares recordaríanlle coa súa sorna habitual que sacou un zapato durante unha sesión parlamentaria (clímax da súa existencia mediáticas) mentres se desangra aos seus pés. Os filólogos e historiadores verían unha nova fonte de teses e mitos patrios e venderíanse moitas camisetas de Rei Zentolo ou Aduaneiros Sem Fronteiras. E, sobre todo eliminaría un obstáculo para o libre goberno dos seus compañeiros de partido e agora Quins da Xunta.

Evidentemente a posta en escea da morte do heroe debe estar á altura do mito a crear. Cómpre que se produza nunha situación heroica frustrando unha aldraxe á naçom. Poñamos por caso, impedindo que uns funcionarios de xardíns da Coruña redibuxasen o “l” de “La Coruña”. Os malvados operarios municipais atravesarían o seu nobre corazón co mástil dunha bandeira española e uns nenos, ao fin e á postre os futuros patriotas que nos liberarán do xugo imperial, achegaríanse ao seu maxestuoso corpo enchoupado en sangue. Aí diría as súas palabras que seguramente serían de Montaigne ou do Sempre en Galiza pero, en todo caso nun francés agalegado.

Outra posibilidade é que se infiltrase na romaría do Monte Faro de incógnito para convencer aos paisanos do Deza que o socialismo unido á identidade nacional é o camiño a unha Galiza mellor. Núñez Feijóo descobre a súa presenza e crucifícano durante 3 días (no seu delirio citará extensas pasaxes da Eneida) mentres escoita a Baltar tocando o trombón e a multitude canta “Si no eres del PP jodeté“. Finalmente é asado ao espeto e repartido entre a cúpula popular. Nun último acto heroico de sacrificio a súa carne envelena aos asistentes acabando coa direción do PPdeG e dando paso a unha nova etapa política no país.

Se esta posibilidade non é contemplada na actualidade polo Consello Nacional do Bloque Nacionalista Galego é posiblemente porque teman que volva coma o pai de Hamlet na obra de Shakespeare a castigalos despois de morto.

Por unha industria pornográfica galega

Polo Parvo de Cela

Despois de que Pérez Varela, quizais o máis corrupto dos políticos galegos de sempre, tentase promover o audiovisual para o seu beneficio propio xurdiron unhas cantas producións de éxito coma Ilegal ou a triloxía dogma de Juan Pinzás. Sen embargo, por algunha razón, estes filmes non acadaron o éxito e fracasaron na súa misión encuberta de colonizar cultural ao inimigo hispano-luso-turco.

Só acadaron o éxito algunhas coproducións co inimigo eterno, véxase Mar adentro, pero as historias propias non atraeron ao público a pesar do fascinante da nosa existencia na terra da auga e o lume. Cómpre preguntarse o por que. Ao final a vida resúmese nunha cuestión de xéneros. O thriller social, a comedia gafapasta, a historia de amor infantil e outra fórmulas manidas non se axeitan á dureza da vida e do carácter galego. Sen embargo o cine erótico para adultos dada a robustez dos galegos e a xenerosidade de formas das nosas compatriotas podería resultar nunha lucrativa industria de gran influenza cultural internacional.

O pouco enxeño dos nosos guionistas e escritores veríase compensado coa fascinante realidade paralela creada polos partidos políticos galegos. Como patriota irritante non podo resistirme a facer unha humilde proposta:

Lume no palleiro: Un retén de apostos bombeiros debe acabar coa vaga de lumes que asola unha remota zona gobernada por unha alcaldesa do Partido Popular. Os apagalumes descobren con estrema satisfación que os palleiros arden pola paixón das súas voluptuosas donas que eles tentan apagar. O clímax do film prodúcese cando a alcaldesa popular, unha turbadora pornostar loira como Corina, retén a Motobombasexual, o único supertrebello sexual capaz de apaciguar a tanta femia galaica, e é o propio Conselleiro de Medio Rural o que convence virilmente á alcaldesa de que comparta os seus saborosos recursos e os aplique de xeito pracenteiro para todos.