A política linguística dos Feijoó

O “bon vivant” do GdeB

Semella que o culebrón do tema da lingua, iniciado polo executivo de Feijóo xa vai tocando o seu ceo, e xa ten cabreado ata a xente da Unión Europea, que non so se adica a controlar o leite que producimos, se non que tamén ten unha Axencia de protección de linguas minoritarias.

Inda que  é curioso que o galego sexa unha lingua minoirtaria, sendo falada por máis de 3 millóns de persoas, e en troques o letón por exemplo non o sexa, con menos de 2 millóns de falantes.

Pero unha vez máis o Galpón de Breogán ten que sair en defensa do noso Presidente, porque esta política liguística e estos plans pra reformar a educación non os fixo a traición, enganándonos a todos como pensan esos nacionalistos e sociolistos  mal pensados, nin é cousa do Conselleiro de Educación, nin de Don Alberto. Existes forzas superiores e deberes ineludibeis, que lle obrigan a obrar de tal xeito.

Por que so fai falla votar unha ollada a este video electoral, onde xa se apuntaba claramente cal ía ser a política a seguir, e quen é o referente ideolóxico deste novo rumbo da política educativa, que coido que exprésase claramente de como se fan as cousas como “Dios manda” :

Aquí podemos chegar a unha serie de conclusións:

-Que nótase porque se lle chama “Feijóo” e non “Núñez”.

-Que Alberto Núñez Feijóo empezou no colexio os dez anos, a mesma idade que o votaron de casa, pero eso foi o mellor que lle pasou nunca ! E inda así chegou a Presidente da Xunta !

-O Partido Popular non quere que nunca máis se separen as nais dos fillos, con que xa non fai falla mandar os fillos a León a estudiar, agora faremos que as escolas e institutos de Galicia volten a ser como os de León de fai 40 anos, con nenos e nenas separados, clases en castelán e de relixión.

-Que se casou con Galicia…Pero antes de casar, que vida levou, que era eso que tiña no “trastero”, que non saía nin pra comer?

En fin, como trocou Ourense, de ser a “Atenas de Galicia” e a terra dos poetas. Semella que o CEFOU está a crear unha caste de superburócratas, programados para deter e logo desfacer o longo camiño da indentidade propia negada. Pero inda non está todo perdido, inda quedan famosos Ourensáns co tradicional amor a patria, Baltar…Baltarín…Non !:

os alakranitos

O Galpón de Breogán non podía quedar á marxe do fin desta tempada do emocionante espectáculo da Academía de Piratería Somalí, na que tan brillantemente traballaron varios galegos. Totalmente illados do exterior máis que por fugaces chamadas ós familiares e con algún contacto ocasional, sobre todo no momento das galas en horario de máxima audencia televisiva, con algún promotor que loita por levalos á fama, os galegos déronnos unha auténtica lección de cómo actuar en situacións de máxima tensión.

Foron moitas as emocións deste curso na Academia,

pero a ilusión dos concursantes non decaíu en ningún momento.

Co espíritu de sacrificio que caracteriza á raza galega, estes homes amosaron a súa valentía arriscándose polo ben do seu armador, en busca de parte desas poucas toneladas de peixe que se empeña en non nadar en augas protexidas. A cambio puideron vivir emociantes situacións nas que puideron aprender dos seus erros e do que vale un peine en xeral. Ainda que, unha vez pasados os momentos máis duros, recoñeceron que a cousa tampouco foi para tanto.

Hai galegos que aínda que nunca gañan, saben estar sempre ai

Mentras, os xuices fixeron a súa dura labor de decidir quén deles era o máis apto para continuar adiante e quen quedaría no camino á fama. Por suposto, o sangue nunca chega ó río e ben chega cunha pequena humillación para que o apartado do grupo aprenda a dura lección. O espectáculo chega ó seu fin, felicitamos ós participantes e xa temos ganas de que o próximo grupo, aínda que máis preparado pola experiencia dos seus compañeiros do ano anterior, sen dúbida nos darán outros momentos de lecer.

Os duros comentarios dos xuices desta edición non conseguiron rachala ilusión dos concursantes

Baltar II

Moi Xordo

E eu que pensaba que Jose Manuel Baltar, máis coñecido como “Baltarín”, quería facerse amigo meu no facebook porque me coñecía e apreciaba. Pois non, estou escomenzando a pensar que o fixo, porque nun futuro tiña pensado presentarse a presidente do PP de Ourense, cousa que sempre agochou e ninguén cabilara nela.

Baltarín pensa así en continuar a labor do seu pai Jose Luis Baltar, eterno dirixente da diputación Ourensana a derradeira diputación estalinista que queda en Galicia. Pra elo como non podía ser doutro xeito, agarda  o apoio dos seguidores e militantes máis fideis o seu pai, que xa mostraron o seu xúbilo polas rúas da capital.

Pero esta decisión non está ceibe de polémica, posto que Ourense é unha das diputación máis pobres de España, eo fillo de Baltar sempre viviu unha vida de luxos, festas, famoseo (Ordia, este fulano ten unha foto con Dani Martín no album persoal !) … mentres a súa poboación vese abocada a miseria ea emigración.

Os nosos conselleiros: Jesús Vázquez

O Lord protector do GdeB

O novo flamante Conselleiro de educación, a estrela catódico mediática e icono do mundo “gay”, o ferrolán Jesús Vázquez…

Aquí o vemos nunha actitude moi política, xa apuntaba maneiras, coma o “ex-premier “checo na casa de Berlusconi.

Ben vou por o HTML pra seguir a escribir que me poño nervioso, pois Vázquez  novo coselleiro de educación que traenos o estilo e “glamour”  que non tiña o Bipartito…

Ah, que non é ese Vázquez ? Entón quen car…

A que este !…Home, non é o outro, pero a garabata ten o seu punto, ten algo que me lembra a Alberto de Mónaco… Entón este señor, que polo cargo terá que ser un eminente catedrático, dunha carreira humanística ou científica; a que non ?…Pois será un coñecido escritor, ou artista; a tampouco ?

asemblea extraordinaria

Carlos Aymerich, de Máis BNG; Rafa Villar, de Máis Alá; Guillerme Vázquez, de Alternativa pola Unidade e Xosé Manuel Beiras dos Irmandiños reúnense nun apartado do Pazo de Congresos de Santiago. Os tres presentan facianas serias, desconfiadas. Ninguén mira para a cara doutro.

– Xa saíches de misa, Carliños? – pregunta o barbado.
– Me cago no Foro de Porto Alegre, Beiras, mal empezamos – respóstalle un cabreado Aymerich.
– Bo, compañeiro, non te poñas así, que seguro que o compañeiro Beiras está de troula, ¿non sí? – intercede Vázquez botándolle unha mirada asasina a Beiras.
– Sí de troula, pero o Foro non mo toques, para un movemento anticapitalista e antiimperialista que queda no mundo en defensa dos pobos oprimidos …
– ¿Pero ves como non fai máis que provocar? – berra Aymerich, agora totalmente fóra de si – Dille que pare ou non resposto.
– Non estamos aquí para falar diso, Beiras, contrólate.
– Tí non estás aquí para iso, estás para crear unha macroestrutura de poder alonxada das bases, auténticas forzas proletarias motores do cambio …
– Me cago en Castelao, nos Irmandiños e en Ferrín, para xa, ostia – di Vázquez.
– Así sí, ¿ves?, temos un punto de encontro – Beiras acouga a respiración, xa axitada a estas alturas – aver, ¿pensaches na miña proposta?
– Mira, Beiras, por moito que te poñas, nin Francisco Rodríguez vai dar o seu discurso vestido de cabareteira nin Aymerich de primeira comunión, por ahí non pode pasar o movemento histórico galeguista – di Vázquez.
– Pero mira que o bermello lle senta moi ben a Rodríguez. E non ten porque levar perruca.
– Que non, Beiras, que iso son personalismos que non veñen ó caso. Estamos aquí para salvar Galiza.
– Ah, sí, Galiza, pois mans á obra, ¿cándo renunciades todos e me deixades facer?
– Xa tiveches a túa oportunidade, vello, retírate e deixa lugar ós novos tempos, o galeguismo do século XXI, a apertura ás novas capas da sociedade, hai que falar ós novos galegos… – proclama Aymerich.
– Sí ós vellos que raptas para que Quintana lles bote o rollo, non digas máis.
– Utilizas os argumentos do inimigo – corta a conversa Vázquez – isto é inadmisible.
– Tí sí que utilizas as estratexias da bicha – ataca Beiras.
– Así non imos a ningures – intercede Aymerich – hai que pórse mans á obra e traballar todos xuntos polo BNG
– BNG, BNG, BNG, … pum, crash, compañeiros – murmura Rafa Villar, que ata entón estivera mirando ó chan.
– ¿E a iste qué lle pasa? – pregunta Beiras.
– ¿A Villar? Nada, ¿non é sempre así? – di Aymerich.
– Patacrash, toma Prisa, mafiosos, que sodes pior que Forza Nova, fascistas, reaccionarios – balbuce outra vez Villar.
– Qué ben me cae este tío – di Beiras.
– Bo, xa está ben, non perdamos máis o tempo – métese Vázquez – A ver, Aymerich, facemos o noso, ¿non? Con esa cara non esperarás sair nos carteis. Terías que solucionalo teu ventre antes diso, así que xa está decidido, quedo eu, que son un rostro paternal, pero decidido.
– Eu pensaba que o meu rictus dábame un aire de emperador romano – mágoase Aymerich -. A Táboas gústalle moito – sonróxase.
– Bueno, carallo, o reparto de poder faise contra as bases, o agrarismo labrego e mariñeiro vai berrar contra vos, o proletariado e as bases da intelectualidade urbana levantaranse nas barricadas da acción común …
– Que sí, Beiras, que sí, entón qué vas facer, ¿quedas ou marchas? – di Vázquez – que temos presa, que isto está alugado so para a fin de semán.

Beiras mira cara fóra, onde os militantes reúnense en grupos, principalmente ó redor da cafetería. Pecha os ollos e pensa “levantádevos, levantádevos”. Volve abrir os ollos e di:

– Pois quedo, joder, quedo.

Política territorial & Medio Ambiente

O Director Xeral do GdeB

Que o novo Superconselleiro, algo así como Super Piñeiro pero en serio, adicábase non fai moito a facer favores dende a administración pública as empresas amigas onde prestou servizos…Que a consellería de esnaquizar o territorio, é a mesma que debía de protexelo…

Publicidade

Que carallo importa ! Total as leis do Bipartito eran absurdas. Por certo, a nova lei de costas xa se lle está encargar a Pescanova, ea de solo a Fadesa.

Que será, será de “soe” e “benegá”.

O Cosmonauta do GdeB

Si… A victoria de Nuñez Feijóo  deixounos algo tocados, pero fixemos un esforzo, e por aquí andamos outra vez…

Ben, recoñozámolo… Emilio P. Touriño non chegou a ser “O Presidente” transcendental, el tentouno,  que traería os trocos que Galicia precisa. Pero sí que foi o presidente que o PSdeG-PSOE  precisaba, que foi quen de facela transición da oposición de burguesía culta xacobina que facía o partido na era Vázquez, ese señor de (L)a Coruña, contra o galeguismo ruralpostfranquista de gaita e pandereta do PPdeG; ata chegar a unhas posicións que si fixeron do partido unha verdadeira oposición, cun liderazgo forte que o levou o goberno.

Por iso os socialistas a hora de escoller o seu novo líder, o teñen moi doado:

O Qué máis se asemelle estéticamente ! (Total o discurso xa o fará Pepiño,que a ver se a próxima acerta). O que no seu día apostou o Galpón dándolle 2 gallifantes.

O traspaso de poderes

Dentro da habitual e coñecida concordia ente forzas políticas que tanto gusta en Galiza, estamos a piques de ver entrar en San Caetano a unha morea de directores xerais, subdirectores, xefes de negociado, asesores e demáis esforzados traballadores de ben da nosa Administración. Cerca de 350 nada máis, que sosteñen algúns cálculos e que, a estas horas, non deixan de chamar ó probe Feijoó ó móbil día e noite, aproveitando que o ten aceso as vintecatro horas.

– Que sí, que sí, que agora chamo a Touriño pra pedirlle que non leve os post-it de cores, que polo menos deixe os morados para cousas importantes … os “apoiapés” son da Xunta sí, non de cada un, … bo, se pagouno non sei, preguntarei a Rueda, a ver qué pensa el … os cassetes dos coches oficiais, pois non sei … penso que o tío cabrón mandou tirar con todo o de Ana Kiro … o Quintana chamou para dicir que o das “Cantureiras do Berbés” quedábaseo el, o cabrón … sí, igual que a neveira … voulle meter o plan eólico ben metido como non a atope … e a Caride que leve dunha puta vez os de Chayanne … Torero-ponerelalmaenelruedo-noimportaloquesevenga-paquesepasquetequiero-comounbuen-toreeeero-mejuegolavidapor tíííí¡¡¡ … jo, jo, la tía golfa…

E como mostra deste bo facer, adícanse agarimosos saúdos os presidente entrante e saínte (un saca e o outro mete, non podía evitalo chiste, non esquezan que son de Vigo) con morriñentas lembranzas, como eses vellos que, á hora de pagala conta no restaurante, poden chegar ata as mans con tal de amosar cal dos dous é máis xeneroso.

A crúa realidade

No día de hoxe, cativo e desarmado o exército roxo, acadaron as tropas españolas os seus derradeiros obxectivos políticos. A campaña rematou. Efectivamente, no Galpón non imos negala realidade, o novo ocupante a partires de agora será un so, trocando a galega esquizofrenia por unha soa man de ferro con luva de lixa para esterminar as galescolas, os concursos eólicos e tanta tontería do carallo do AVE, que se non vai chegar, pois non vai chegar, que a culpa xa sabemos todos de quen é.

Ninguén confiaba no noso comandante en xefe, o tímido Feijoó. Un home que ten nome de galego do século XVII, pois non daba moitas esperanzas. As enquisas non tiveron en conta que o Pp sempre saca polo menos tres puntos de máis dos seus peores vaticinios. Son eses galegos agradecidos que non esquecen que foi Fraga o que lles trouxo a seguridade social e outros dereitos dos traballadores. A modernidade neste país acabou de agonizar cando Quintana decidiu bailar o último tango na Fonsagrada.

O caso é que agora a etapa de corrupción, luxuria e minisaias nas dependencias da Xunta, Audis en Monte Pío e mulleres en Política Territorial (pero qué carallo saberá unha muller de cómo botar asfalto na nacional¡) rematou. A historia repítese e os imperios baseados no vicio e no fornicio caen polo seu propio peso. ¿Cándo aprenderá esta xente que o que fan os señores non é para o pobo? ¿Deixou algunha nota Fraga dándolle permiso a Torino para que poidera facer uso dos coches oficiais? ¿Acaso mandou a alguén andar a facer obras na súa casa? Tanta modernidade non é máis que drogas e mulleres, e xa se sabe que cando anda a fuchicar de máis o que non sabe, as cousas acaban mal. Se xa o di o refraneiro popular: “Manolete, se non sabes torear, pa´ que te metes”

Análise serio, de política pouco seria.

Radio Treviñenca

O pasado Domingo 1 Marzo, por fin tivemos o desenlace da campaña das dúas verbas: Crise e cambio. O resultado foi a victoria do Partido Popular por maioría absoluta, ou do periodismo de investigación do ABC segundo eles mesmos. Tamén, botándolle  unha ollada o “xornal”  El Mundo, este falaría dun “incontestable rechazo de los gallegos a las políticas del bipartito”, e falanos tamén dunha incontestable victoria de Feijóo.

Entón o aumento da participación en 6 puntos, nada menos, sería pra reforzar a confianza no proxecto Feijóo, e  pra que este colleitase unha maioría que non deixara lugar a dúbidas: Por iso o PP pasou de 756 mil votos en 2005, a 760 mil en 2009, unha subida de 4000 mil votos, serán os  votos que colleitaron na “manifa” de Galicia Bilingüe ?

Un aumento extratosférico de 4 mil votos, para un partido que é o que ten máis militantes  por metro cadrado en todo país (Catro veces máis aproximandamente que os outros dous partidos maioritarios xuntos), e ademáis xa contaba con case maioría no parlamento, e unha experiencia de prácticamente 20 anos de goberno anteriores.

Como vimos as dificultades dos populares para conseguir voto en Galicia son moitas, entón, gañaron as eleccións ou máis ben as perderon os outros ?