AVE no 2012, de entrada non !

O Lord protector do GdeB

 

Neste día que Galicia ergue, e da unha ducha pra limpar toda esa merda que trouxo o bipartito…Non home que é broma ! Non imos agora amosar o pé do que coxeamos, nin a mesa reservada que temos os xoves a noite en Toñi Vicente.

O caso é, que o Galpón de Breogán quere unha vez máis chamar o pobo galego, a unha rebelión contra os nosos dirixentes. Primeiro vexamos estes apuntamentos, sobor do tema de cabeceira da nosa política destes derradeiros tempos:

Alberto Nuñez Feijóo dice que será “implacable” en la defensa de los plazos comprometidos con el AVE

 Quintana asegura que habrá un plan de inversiones para que el AVE llegue a Galicia en el 2012

 Zapatero garantiza a Touriño que al AVE llegará a Galicia en 2012

O equipo “A”ve (Paritario, por suposto !): Murdock, Fénix, Hannibal e M.A.

FRAGA EO “BLACK POWER”

O Gurú do GdeB

Música ilustrativa do texto:

Don Manuel estos días e un dos grandes protagonistas da actualidade, grazas a unhas declaracións donde mostraba as súas preferenzas por Obama, candidato demócrata a presidencia dos USA, en prexucio do candidato republicano MacCain:

-¿Considera que sería una buena noticia que Obama saliera elegido presidente?

-Sí sería una buena noticia. A mí me alegraría.

-Pero tendrá usted más simpatías por McCain que por Obama.

-No, yo no tengo más simpatías por McCain. Yo soy de centro reformista, como Obama. Y además yo empecé antes que él.

Decontado varios seguidores de Fraga, o centrismo reformista do PP, e seguidores de Malcom X, construiron unha páxina para dar o apoio necesario, a unha candidatura de Don Manuel como candidato as eleccións de 2012 polo PP. A xente de Galicia, e máis concretamente os seus anteriores vellos seguidores, non saen da súa sorpresa, dende que o gran centinela de Vilalba deixou a Xunta e marchou pra capital. Pero a nós non nos sorprende dispoñíamos de datos da súa biografía, ata agora descoñecidos…por eso Fraga di na entrevista o de “Y además yo empecé antes que él”.

Facendo campaña na folga do metal

Por Frouxeira

– Cori, dixculpa, ¿quién ex toda exa gente que nox extá jaleando ahí fuera? ¿Por qué nox han venido a recibir con tanto fervor?

      – Eh… No… Mariano… Mira… Esos no deben ser de los nuestros… Mejor no les hagas mucho caso, ¿vale? Tú sigue a lo tuyo…

– Bien… Como ox iba diciendo, queridox viguexex, vuestra alcaldexa Corina Porro ha dexarrollado una xcelente gextión en extox añox, y por exo ox quiero pedir que, votaxeix lo que votaxeix en lax anteriores eleccionex, el próximo veintixiete de mayo… blablablá, blibliblí, votarnox, etcétera

Ningún caso lles están facendo os políticos vigueses aos 2.000 traballadores que se botaron ás rúas hai máis unha semana. Queiman máis dun cento de contenedores, cortan o tráfico no túnel de Beiramar, cortan as vías do tren, toman temporalmente as sedes das principias entidades financieras en García Barbón, ocupan a Delegación de Facenda, impiden o acceso a El Corte Inglés, bloquean os subministros de Citroën… Pero nada. A campaña electoral continúa coma se en Vigo non houbese un conflicto desencadenado nos sectores do naval e do metal dende hai trece días.

Disque todo comezou cunha empresa (Montajes Nervión) que non cumpría o seu convenio colectivo… Pero quen se lembra agora desas cousas! As negociacións entre a patronal e os sindicatos son máis secretas que a elección do sumo pontífice romano. Ninguén vai por aló a preguntar como lles vai. Os medios só falan binario: Hai acordo? Non? Logo, Hai folga?

Pois igual si que hai folga. Chegou o día para lanzar un órdago. Os sindicatos convocan para o luns a todos os obreiros co convenio provincial do metal, e logo, o martes, os da CIG e os de CC.OO. (amiguísimos eles) recuncan chamando a todos os obreiros do metal da bisbarra. Que se joda Citroën se fai falla! (é dicir, blasfemia, que se joda Deus!)

Se nunha semana sindicatos e patronal non fan as paces, en troques de 2.000 traballadores sairán á rúa 22.000 (o luns), ou mesmo (40.000, o martes). Nin sequera Rajoy puido convocar a tantos fans durante a visita que onte o levou por terras viguesas. El viña ao que viña, non? Tiña moitos votos que pedir se quere que a súa candidata acade a maioría absoluta. Non debería desprezar dous mil arriba, dous mil abaixo.

Pero aos asesores da campaña non lle encaixa a idea de levar ao seu candidato ás manifestacións. Corina, sorrinte, mentres corta o tráfico do túnel de beiramar rodeada do proletariado, en plan nai brechtiana? Nin cun milleiro de xardineiras en flor no medio da calzada sería posíbel esa escena. Santi Domínguez vestindo mono azul e con lentes de soldador retratado cun colector ardendo ao fondo? Nah, tampouco, o Bloque hai tempo que quere enterrar esa imaxe de loita de clases. Abel Caballero cos obreiros…? Non! Iso nunca! Antes o imaxino dando a orde para unha carga policial! E Soto? Polos vellos tempos? Nada, ningún, a idea non encaixa.

Vigo está en loita, malia o pouco interese que lle poñen os políticos, coma se a leria non fose con eles. Non gosto das casualidades luctuosas, pero xusto onte mesmo un obreiro da construcción perdía a vida ao caer do terceiro andar do edificio no que estaba traballando, no polígono de vivendas de San Paio de Navia. O metal, o naval, a construcción… é todo o mesmo!, pensará alguén. Non dá votos. Non interesa.

Da mina ao rañaceos

Por Frouxeira

Dende o alto da Torre Espacio, a 223 metros de altura, na planta 56, Juan Miguel Villar Mir contempla a panorámica de Madrid Leste e séntese no máis alto de Xsspaña.

Toda unha vida de sacrificios… para rematar construíndo agora o seu propio rañaceos. Lonxe fican os amargos días do pasado verán, trala derrota da súa candidatura compartida con Carlos Sáinz pola Presidencia do Real Madrí. E vendo como lle vai agora ao equipo… mesmo se aleda. Agora tócalle achantar a esa rémora usurpadora de Ramón Calderón. Villar Mir matina en futuros proxectos mentres deixa perder a vista máis aló do horizonte. Agora Brasil, e despois…

Mais, de súpeto…

– (voz baixiña, respectuosa) Desculpe, Señor Presidente…

– (Villar Mir, seco e irascíbel) Dixen que ninguén me molestara. Non ves que estou ocupado?

– (voz en completa humillación) Tráiolle unha nova urxente que de seguro vostede agradecerá coñecer (sorriso de parvo, actitude de sumisión total)

– (Villar Mir facendo esforzos para non perder a paciencia e non guindar ao mensaxeiro polo abismo abaixo) E logo, que foi?

– (voz pedindo perdón por existir) Verá, trátase do conflicto polo trazado do AVE ao seu paso pola Mina de Serrabal, en Galiza.

– (Villar Mir, totalmente ausente) Serrabal? Galiza? Onde queda iso? Que ten que ver comigo?

– (voz esforzada) É unha mina da súa propiedade… Atópase en Galiza, un país bárbaro situado ao noroeste da península. A terra de don Manuel Fraga, o seu vello camarada dos tempos do goberno de Arias Navarro, non sei se lembra vostede…

– (Villar Mir lembra aqueles tempos heroicos cun pouso de morriña) Ah, si, Manoliño, del si me lembro, si. Era boa feira aquela, con Arias Navarro, pasábamolo ben amañando o país, si… Daquela tiña xeito facer política… Pero agora é máis divertido facer cartos, claro. Que foi do Manoliño? Como lle vai no seu retiro aló pola súa finca?

– (voz, a piques de crebar) Ben, seica perdeu unhas eleccións e agora está de volta en Madrí, no senado (Villar Mir pon mala cara) pero a leria é que… (silenzo, voz tragando cuspe, tentando volver ao rego) don Manuel concedéralle a explotación dunha mina de cuarzo hai uns anos, aló polo 1999, e logo resultou que un dos trazados posibeis do AVE que unirá Madrí con Galiza pasaba xusto por riba do filón, atravesando a mina de parte a parte… (Villar Mir pon cara de non entender absolutamente nada) O daquela Ministro de Fomento, Álvarez Cascos, decidiu escoller ese itinerario como trazado oficial, rexeitando as alternativas, polo que o estado lle ten que pagar unha indemnización polo peche da mina… Unha indemnización de 895 millóns de euros…

– (unha luciña acende no cerebro de Villar Mir) Aaaaah! Claro! Eses 895 millóns de euros… Agora xa caio, claro, claro. E ben (inquisitivo de novo), xos cobramos?

– (un fío de voz) n… n… non… non… verá…(a Villar Mir dilátanselle as meniñas e vai entrando progresivamente en cólera) seica agora Antonio González, o Presidente de ADIF, dixo no congreso dos deputados que se podería, hipotéticamente, se os políticos galegos se poñen de acordo, reconsiderar o trazado alternativo para que a mina siga en funcionamento. Disque é unha demanda dos sindicatos, que levan así como uns tres ou catro anos pedindo tal cousa. Disque os mineiros andan botándose á rúa dende o verán…

– (a cólera de Villar Mir, en todo o seu esplendor) PERO QUEN LLE DEIXOU A ESE RETRASADO DICIR SEMELLANTE PARIDA!!! Joder! Neste puto país nunca se pode facer nada a dereitas! (Villar Mir apaña ao mensaxeiro polas solapas e o sostén a pulso sobre o baleiro dos 223 metros) Cantos anos pode seguir aberta esa merda de mina!?

– (voz cagada de medo) eeeh… tendo en conta as reservas comprobadas… e ao ritmo da explotación actual…. eeeh… quizais uns noventa ou cen anos máis….

– (Villar Mir abanea ao mensaxeiro sobre o baleiro) Pero é que ninguén se deu conta de que eu non vou vivir tantos anos!

– (voz esmolante) Ben, polo menos ese cuarzo emprégase nunha serie de fábricas que a súa empresa Ferroatlántica ten en Galiza… fan cuarzo de sílice… serve para facer paneis solares fotovoltaicos… (voz ensaiando falso sorriso) é un sector en expansión…

– (Villar Mir, todo sangue frío agora, xa ten outro plan) Quen carallo son eses políticos galegos? QUERO QUE TODOS ELES SE NEGUEN A MUDAR O TRAZADO DO AVE! Que digan algo así como… hum… que Galiza non pode admitir ningún retraso na conexión ferroviaria coa meseta, e que polo tanto o trazado oficial non é negociábel… Toda esa leria. Se iso, para disimular, dicídelle aos da oposición que defendan aos traballadores…

– (voz atragoada cos collóns na gorxa) Verá… é que o Presidente daló, un tal Torito, finxe que é de esquerdas, e mentres a oposición… non é que se caractericen por ter moitas filias cara os traballadores…

– (Villar Mir perde a paciencia) TANTO ME TEN! QUERO OS MEUS 895 MILLÓNS! E QUÉROOS AGORA! (solta ao mensaxeiro, que se precipita ao baleiro) PUTOS POLÍTICOS E SINDICALISTAS DO CARALLO!!! Nos meus tempos de ministro teríamos cesado a uns e encadeado a outros! (tras semellante descarga de adrenalina, vaise pouco a pouco serenando) Hai que ver o avariciosa que é a xente, por un maldito posto de traballo están a piques de joderlle o negocio a un. Que pouca solidariedade hai neste mundo! En fin, teño un rañaceos que inaugurar…