o dedo grego

No Pazo do Hórreo camiñan dúas figuras solitarias cara á cafetería. As máns ás costas un e nos petos o outro. O das costas é Alberto Núñez Feijoó, actual presidente da Xunta de Galicia. E o dos petos é Alfonso Rueda, conselleiro de Presidencia.

– Pois sí, meu ben, – dí Alberto – xa ves, mañá reúnome con Patxi López para que me conte cómo fai el para o tema ese das clases separadas por lingua e o xesto groseiro da estreliña escangalloume o tema. Xa imaxino a todos os periodistas preguntando como tolos pola tontería isa.

– Xa vin, ho, saiu en todas as teles. Non falamos doutra cousa onte na Consellería.

– A quén se lle ocorre?

– Bo, home, tamén a xente é unha groseira, porse a asubiar así a unha persoa que está a gañalo pan.

– Xa, pero é que el é o primeiro que ten que saber aguantar o tipo. Mira que non teñen pitado á xente por aí. E na Univeridade máis, lembra a Felipe González.

– Non compares, ho, que non é o mesmo.

– Cómo non? Os dous son expresidentes.

– Ah, ti falas de Aznar, logo.

– Cago en tal, Alfonso, de quén estás a falar ti?

– Pois de John Cobra, claro, qué groseiro é o tío.

– Bo, mira, deixa, – replica Alberto mentras senta nunha cadeira e lle fai un aceno coa man – mellor prefiro tomar o café so. Deixamos a partida para mañán.

– Ti verás, pero alí están Pachi e Aymerich e teñen unhas ganas de mus que tiran para atrás.

– Que me deixes so, cona, que teño que pensar.

Rueda marcha con faciana de disgusto e faille un xesto a Vázquez e Aymerich, que marchan con igual desgusto. Feijoó saca o móbil do peto e fai unha chamada.

– Oes, Javier, tí que es un home de mundo, viches o do dediño de onte?

Ó outro lado fala Javier Guerra, conselleiro de Industria:

– Sí, ho, qué escándalo. E iamos mandar ese carallo a Eurovisión.

– Que non, ostia, que digo o de Aznar. Mira, mañá vanme preguntar polo temiña e non sei qué dicir. Ti que sabes de todo un pouco, qué farías?

– Iso é fácil, compañeiro, o Aznar so estaba a utilizar o refraneiro español, a tradición máis abolenga e culta que temos no Estado.

– Qué dis? Pero o dediño así posto non significa que vaias a tomar por cu?

– Non, ho, mesmo os grandes poetas foron un puco procaces. Mira Becquer, o que saiu con Rosalía de Castro, que dicía aquilo de “os dedos das mans, os dedos dos pes, a polla e os collóns, todos suman vintetrés”. Non hai nada máis bonito. Se o entendes ben, claro.

– Mira, deixote que teño outra chamada. – E Feijoó colga o móbil e marca outro número.

– Javier, amigo, tí que es culto e sabes de todo un feixe, qué podo dicir do dedo de Aznar, que mañán seguro que me preguntan? – fálalle directamente do dedo de Aznar porque sabe seguro que Javier Vázquez, conselleiro de Educación, non perde unha gala de Eurovisión. Aínda ten varias secretarias mandando en exclusiva mensaxes á TVE poñéndooos a parir por eliminar a Karmele.

– Ui, que parviño, es, Alberto, pero si usalo dedo é do máis bonito que hai. A min encántame a foto, con esa bufanda bermella ó pescozo, eses gardacostas fortotes detrás, o sorriso do césar nos beizos. Está divino. Di que foi idea túa, Alberto, dino, por favor, di que o pensaches ti, …

– Vale, vale, para xa, que non podo dicir iso. A min tampoco desgustoume o aceno, non creas, que esas bufandas seguro que as merca a ladroa de Botella. Pero lembra que eu son máis de centro. Para todo.

– Ti o que es é un aburrido. Por sexies separaba eu ós alumnos e pasaba da gorda de Lago.

– Que sí, Jesús, que sí, pero cómo fago?

– Pois mira, o dediño xa o usaban os gregos.

– Por aí non vaias, Jesús, xa che dixen que son de centro.

– Que non, ho, que digas que xa Diógenes e Aristófanes usáronno, que esas cousas sempre quedan moi ben.

– Pero é verdade? O usaron de verdade ou me vas facer como co do decreto, que lles ía encantar a todos?

– Pois se non lles gustan os decretos impresos en cor fucsia que se fodan, que sempre hai que pensar nos mesmos neste pais acomplexado. E sí, é totalmente certo. Deíxote, que teño moito traballo. Saúdos a Chiny.

Feijoó queda co teléfono coa man, mirando para el, pensando que non vai dicir unha parvada tan grande, que para algo é presidente de Galicia, o mirlo branco do centro-dereita español, o fillo desexado de Fraga, a mestura perfecta entre Gallardón e Robert Pattinson. Por aquí vai dicir isa parvada.

A política linguística dos Feijoó

O “bon vivant” do GdeB

Semella que o culebrón do tema da lingua, iniciado polo executivo de Feijóo xa vai tocando o seu ceo, e xa ten cabreado ata a xente da Unión Europea, que non so se adica a controlar o leite que producimos, se non que tamén ten unha Axencia de protección de linguas minoritarias.

Inda que  é curioso que o galego sexa unha lingua minoirtaria, sendo falada por máis de 3 millóns de persoas, e en troques o letón por exemplo non o sexa, con menos de 2 millóns de falantes.

Pero unha vez máis o Galpón de Breogán ten que sair en defensa do noso Presidente, porque esta política liguística e estos plans pra reformar a educación non os fixo a traición, enganándonos a todos como pensan esos nacionalistos e sociolistos  mal pensados, nin é cousa do Conselleiro de Educación, nin de Don Alberto. Existes forzas superiores e deberes ineludibeis, que lle obrigan a obrar de tal xeito.

Por que so fai falla votar unha ollada a este video electoral, onde xa se apuntaba claramente cal ía ser a política a seguir, e quen é o referente ideolóxico deste novo rumbo da política educativa, que coido que exprésase claramente de como se fan as cousas como “Dios manda” :

Aquí podemos chegar a unha serie de conclusións:

-Que nótase porque se lle chama “Feijóo” e non “Núñez”.

-Que Alberto Núñez Feijóo empezou no colexio os dez anos, a mesma idade que o votaron de casa, pero eso foi o mellor que lle pasou nunca ! E inda así chegou a Presidente da Xunta !

-O Partido Popular non quere que nunca máis se separen as nais dos fillos, con que xa non fai falla mandar os fillos a León a estudiar, agora faremos que as escolas e institutos de Galicia volten a ser como os de León de fai 40 anos, con nenos e nenas separados, clases en castelán e de relixión.

-Que se casou con Galicia…Pero antes de casar, que vida levou, que era eso que tiña no “trastero”, que non saía nin pra comer?

En fin, como trocou Ourense, de ser a “Atenas de Galicia” e a terra dos poetas. Semella que o CEFOU está a crear unha caste de superburócratas, programados para deter e logo desfacer o longo camiño da indentidade propia negada. Pero inda non está todo perdido, inda quedan famosos Ourensáns co tradicional amor a patria, Baltar…Baltarín…Non !:

os alakranitos

O Galpón de Breogán non podía quedar á marxe do fin desta tempada do emocionante espectáculo da Academía de Piratería Somalí, na que tan brillantemente traballaron varios galegos. Totalmente illados do exterior máis que por fugaces chamadas ós familiares e con algún contacto ocasional, sobre todo no momento das galas en horario de máxima audencia televisiva, con algún promotor que loita por levalos á fama, os galegos déronnos unha auténtica lección de cómo actuar en situacións de máxima tensión.

Foron moitas as emocións deste curso na Academia,

pero a ilusión dos concursantes non decaíu en ningún momento.

Co espíritu de sacrificio que caracteriza á raza galega, estes homes amosaron a súa valentía arriscándose polo ben do seu armador, en busca de parte desas poucas toneladas de peixe que se empeña en non nadar en augas protexidas. A cambio puideron vivir emociantes situacións nas que puideron aprender dos seus erros e do que vale un peine en xeral. Ainda que, unha vez pasados os momentos máis duros, recoñeceron que a cousa tampouco foi para tanto.

Hai galegos que aínda que nunca gañan, saben estar sempre ai

Mentras, os xuices fixeron a súa dura labor de decidir quén deles era o máis apto para continuar adiante e quen quedaría no camino á fama. Por suposto, o sangue nunca chega ó río e ben chega cunha pequena humillación para que o apartado do grupo aprenda a dura lección. O espectáculo chega ó seu fin, felicitamos ós participantes e xa temos ganas de que o próximo grupo, aínda que máis preparado pola experiencia dos seus compañeiros do ano anterior, sen dúbida nos darán outros momentos de lecer.

Os duros comentarios dos xuices desta edición non conseguiron rachala ilusión dos concursantes

dous juapos sobre rodas

Sonche ben fachendosos os carallos deles. A nova clase política galega ven das cidades, juapos, limpos e con estudos. Os fillos dos birretes racharon coas boinas, que aguantan os malos tempos amurallados en Ourense, á espera de que o xuiz se decida dunha vez por todas a inhabilitar ó probe Baltar por ter a lingua máis larga que o outro que ten tan curto.

– E ti estás seguro de que esto é o que se leva en Madrid, Alfonso?

– Que sí, Alberto, moita clase e moito estilo berlusconi. Vamos rachar

Eles sábenche de administracións e de cómo se tramita unha subvención, con notario e todo, aínda que chegado o caso ben che poden ser tan rurais como o que máis. Se os hai que nun par de tardes aprenden economía, eles nunha mañá entéranse de porqué as vacas teñen nomes de femia. Valen para todo.

– E non me di o cabrón do pailán aquel que as vacas sonche todas femias?

– Ostiás

E a cousa da construcción, o eterno modus vivendi galego, o dominan que tira para atrás. Que falta un millonciño de euros? Pois cousas dos funcionarios, que como total cobran igual, pois nin miran. Privatizalos servizos para melloralos rendimentos é o que lle falta a este país para progresar.– Que sí, Alfonso, que o rollo xuvenil está moi ben, pero non tires tanto, carallo

– Cala e sorrí, Alberto, que o voto urbán xe é noso.

Baltar II

Moi Xordo

E eu que pensaba que Jose Manuel Baltar, máis coñecido como “Baltarín”, quería facerse amigo meu no facebook porque me coñecía e apreciaba. Pois non, estou escomenzando a pensar que o fixo, porque nun futuro tiña pensado presentarse a presidente do PP de Ourense, cousa que sempre agochou e ninguén cabilara nela.

Baltarín pensa así en continuar a labor do seu pai Jose Luis Baltar, eterno dirixente da diputación Ourensana a derradeira diputación estalinista que queda en Galicia. Pra elo como non podía ser doutro xeito, agarda  o apoio dos seguidores e militantes máis fideis o seu pai, que xa mostraron o seu xúbilo polas rúas da capital.

Pero esta decisión non está ceibe de polémica, posto que Ourense é unha das diputación máis pobres de España, eo fillo de Baltar sempre viviu unha vida de luxos, festas, famoseo (Ordia, este fulano ten unha foto con Dani Martín no album persoal !) … mentres a súa poboación vese abocada a miseria ea emigración.

Os nosos conselleiros: Jesús Vázquez

O Lord protector do GdeB

O novo flamante Conselleiro de educación, a estrela catódico mediática e icono do mundo “gay”, o ferrolán Jesús Vázquez…

Aquí o vemos nunha actitude moi política, xa apuntaba maneiras, coma o “ex-premier “checo na casa de Berlusconi.

Ben vou por o HTML pra seguir a escribir que me poño nervioso, pois Vázquez  novo coselleiro de educación que traenos o estilo e “glamour”  que non tiña o Bipartito…

Ah, que non é ese Vázquez ? Entón quen car…

A que este !…Home, non é o outro, pero a garabata ten o seu punto, ten algo que me lembra a Alberto de Mónaco… Entón este señor, que polo cargo terá que ser un eminente catedrático, dunha carreira humanística ou científica; a que non ?…Pois será un coñecido escritor, ou artista; a tampouco ?

“Le echa en cara a los demás todo lo que a lo mejor no hacemos de acuerdo con las normas, pero después él predica con el ejemplo haciendo cosas peores que nosotros“

Baltar sobre Pachi Vázquez, 31-03-2009. As cousas claras e o choculate espeso.

José Luís Baltar, o protopito de home de ben, deunos a todos unha lección de cómo gañalas eleccións sen complexos, co arroxo que esixía a situación. Que os peludos ían votar ó Touriño? Pois que o fagan á cara a ver se hai o que ten que haber. Que aprenda o Feijoó cómo se fan as cousas. Austeridade xa ten el dende hai anos, que nin para un ordenador gasta habendo tanta necesidade de cousas básicas.  O home que mellor meteu as palabras “democracia” e “Fraga” na mesma frase (“Fraga é indiscutible, debaixo de el pido democracia“), o home de quen acaban tirando todos por moito que vaian a facer as américas a Madrid, lémbranos, unha vez máis, quen vai gobernar Ourense o día que se retire.

Terceiro cartaz

Efectivamente, agora que comenzou a campaña electoral, tan so quedaba o Presidente, o Xefe, o Mandamáis. Os seus cartaces son tan falsos coma os dos seus compañeiros candidatos, so que os do Psoe, ademáis, son aburridos. Quizáis sexa o único rasgo real da campaña dun Toriño que a veces semella selo pai xubilado de Zapatero e outras o presentador do Telexornal.

O caso é que a campaña tampouco reflicte ben a mensaxe que queren comunicar. O terror á volta dos bárbaros da dereita dispostos a violar ós virxinais buratos da Adminstración socialista non queda ben claro. A cousa ésa de “o Presidente contra a crise” en plan gran Timonel non pega coa súa falta de caracter. Un tipo que so é capaz de lle subir ás barbas a Quintana non di moito ó seu favor. Moito mellor sería que nos lembrara o que pode pasar se non volve a repetir, que é o mesmo que pode pasar se repite demasiado. Un constante recordo do Prestige con Rajoy chimpando por riba do chapapote da praia, do top-ten baltarista, un sacar a pasear sen bozo a Cacharro polo monte, unha romería co matrimonio Aznar-Botella. Ésas son imaxes que os galegos temos ben gravadas.

A ridícula mistura entre o Padrino e Michael Landon da súa campaña ben pode ser substituído por un Touriño descansando no seu despacho oficial (moito máis frugal que o imaxinado por Feijoóoo9), coa súa fiel Galicia ós seus pes e o pesadelo do pasado amezando impasible.

Presentación de campaña

Continuamos as propostas de cartaces electorais alternativos ós aburridos e tradicionais elaborados polas mentes pensantes dos partidos. E hoxe unha desas mentes, Alberte Ansede, non se lle ocorreu mellor cousa que facer unha análise das mensaxes que vai utilizar o BNG. Como se poidera enganar ó pobo galego, pretende facernos crer que os eróticos “Queremos máis!”, “A túa forza move o pais” ou “Sen ataduras” (pero é que contrataron a Mónica Naranjo?) reflicten o espíritu do partido frontista, como din na prensa fachorra de Madrid e na Voz de Galicia.

Facendo a labor social que caracteriza ó Galpón, traemos unha campaña moito máis acorde coas intencións do BNG. Nunha primeira fase, poderían facer ver un pequeno resume das súas intencións respecto ó país, por medio dunha alusión bíblica, que tan ben se lle dan a algúns membros do partido.

O mesmo tempo, permite facer unha visión xenérica das evidentes cualidades do líder sen caer en porcalladas gracias á presencia dun elemento tan galego como é a nube. A continuación, o traballo podería incluir unha reseña da evolución lograda, mediante unha visualización de don Anxo co mesmísimo Deus, a quen algúns ven como unha encarnación negra de Torino.

Así logrou o líder os seus poderes máxicos cos que traballar sen ataduras de ningún tipo, nin españolistas nin centralistas e mesmo nin morais nin éticas. A sintonía é evidente como se aprecia na imaxe coa Torre de Hércules no fondo. Este pacto estilo Doutor Fausto pero á inversa lle permite o traballo a prol da nación que se espera de el.

Saiamos do matrix

Por Rachamuímas

Unha das coñas máis habituais para analistas da tele, tipo Antón Losada, que o mesmo sabe de piratas somalíes que de nabos da terra, é a de comentalos carteis publicitarios. E aínda que non esperamos estar á altura de tan excelsa figura, arriscámonos con suxerencias para cada partido político representado na Cámara, que resposten mellor ás expectativas marcadas.

Posto que o gañador real das pasadas eleccións foi o pobre don Alberto, suxerimos o seguinte cartaz, máis axeitado á súa intención de sacarnos deste matrix de falsedade e corrupción no que estamos sumidos. Fóra deste matrix el gañou as eleccións, Fraga reinicia o programa cada vez que Baltar reclama o seu, e López-Cháves inviste os cartos da Feira do Libro da Habana en misas en latín nos colexios concertados do Opus. O mundo é máis xusto, Lobeira foi devorado polo Axente Smith e Corina Porro desbanca a Isabel Preysler na lista das mellor vestidas. En Galiza/Zión comenzou o Deus ex Machina.