É o PPdeG un partido corrupto?

O “bon vivant” do GdeB

Namentres a fiscalía xeral do estado está a configurar un sumario de 50.000 folios, onde mostrase polo miúdo unha trama político-empresarial con raíces galegas, no que temos ameazas, sobornos, chantaxes, corrupción urbanística e tráfico de diamantes de sangue… Todo seguindo os canons da nova forma de crear riqueza da era “neocon”, que tántos beneficios trouxo a todo o mundo.  A Telegaita non podía durmir polas noites e polas tardes porque A Coruña ten mal posto o artigo.

Pero é o PPdeG un partido corrupto ? E se o é, é máis que os outros ? Porque lendo algún xornal non é que sea corrupto, o que pasou e que Fraga e Feijóo salvaronnos dos corruptos “españoles”.  Este e outras cuestión son as que se destilan na nosa ceibe e independente prensa:

Os galegos que din “ni”

Moi Xordo

A preocupación da prensa conservadora galega, pola situación laboral e social da xuventude galega deume que pensar. Este artigo nos fala de que a poboación galega entre os 16 eos 24 anos son uns 250.ooo, e desos temos uns 40.ooo que nin estudan, nin traballan. O que se chama agora sociolóxicamente “ninis”, que viven no seu 89%  nas áreas urbanas de Pontevedra ea Coruña… Entón en Ourense e Lugo case non hai deso, xa que os que  hai son todos fillos de funcionarios da administración local de futuro incerto.

O artigo non reflexiona sobre as causas do fenómeno, máis alá da súa suposta perguiza ea xa famosa crise, se non que máis ben, alértanos entre líneas dun potencial troco do ciclo natural e social das cousas na sociedade galega:

Estos mozos que tracionalmente comporían o groso da nosa emigración, das derradeiras décadas a Andorra ou Canarias, xa non emigran ! Parece que está a alertar o lector, do perigo do fin dun ciclo tradicional da vida en Galicia, é máis, corremos o risco de atoparnos nas cidades unha masa xoven, alcóholica, revolucionaria… Que pode acabar co orde establecido. Que sempre foi de toda a vida, que as familias de orixe rural e humilde, ían  traballar polo mundo adiante e logo traían cartos que  alimentaban os negocios das clases urbanas galegas, cartos que son o froito do seu poder.

O gran irmán Bugallo

Rexencia e familia

 

A xustiza paroulle desta vez os pés a Sánchez Bugallo, pero… Modernas compostelanas e mafia do garrafón  en xeral, non pensedes que isto rematou. Porque o gran irmán, pensa voltar a vixiar os vosos movementos ! 

O malo de todo isto, e que a TVG xa tiña previsto un novo programa de telerealidade, encargado os autores da “Casa de 1906“, onde Galicia enteira podería ver durante todo o día o que sucedía nas rúas de Santiago: Que fan Fernán Vello e Antón Reixa cando van os servicios do CEGAC ? Que piden pra cear hoxe en Toñi Vicente, Anxo e Emilio ? Quen ten esta noite o flequillo máis “cool” do Ruta 66 ?

Os pais poderían ver as esmorgas universitarias dos seus fillos, con quen anda ese parente teu funcionario…Todo un mundo de novas posibilidades pra achegar a nosa capital a todo o país, e un éxito de formato televisivo internacional exportable o carallo ! Quen quere dereitos humáns, podendo ter cartos e diversión a esgalla ?

O CASTRISMO

A Rexencia ( Musiquiña pro texto*)

Os castros segundo a definición de López Cuevillas (1954) son “ recintos fortificados, de forma oval ou circular, provisto dun ou varios muros concéntricos, precedidos xeralmente do seu corresponde foxo , e situados, os máis deles, no cume de outeiros ou montañas”. O castro é polo tanto un espazo defensivo, como testemuña a presenza de muros e foxos pero tamén un lugar de residencia, o primeiro tipo de arquitectura estable de tipo doméstico e non funerario que existiu na historia de Galicia.

Entón o castrismo, non é outra cousa que a forma de vida dos castros, esta forma de vida nada en Galicia se caracteriza polo carácter defensivo e pechado das súas sociedas. Antigamente os castristas se subían o máis alto dun monte e facían uns muros do mellor xeito que podían para dende ahí destruir o inimigo imperialista, pero xa a mediados do século XX viron as posibilidades que podía ter crear as súas sociedades nunha illa, xa que logo os meirandes castros tiñan foxos con auga; e inda máis adiante as que podía dar un urbanismo salvaxe e sen senso, como estructura defensiva contra os de fóra como no caso de Ponteareas que foron do castro os Castro.               

Outra das carácteristicas importante é que se trata de sociedades tribais e guerreiras, gobernadadas por os chamados xefes o líderes que normalmente se escollen entre os máis vellos é expertos.     

                                                                                                        

Véndense casa

por Frouxeira

Os madrileños, especialmente os que son “de Madrí a saco”, odian a súa cidade. Só así se pode explicar que os poucos privilexiados que teñen un mes de vacacións soñen con fuxir dela. E non é unha fuxida a fume de carozo á procura de mellores horizontes. Non, eles queren fuxir para ir a unha casa idéntica á súa onde se van atopar con persoas idénticas a eles. Iso si, preto do mar. É a febre das segundas residencias.

A idea fixo caixa, e todos os ricos dos pueblos con mar foron abrir sucursais das súas inmobiliarias á capital do estado. Alí poñen a un sobriño medio listo detrás dunha mesa, ben rodeado de imaxes nas que se vexa o fermoso que era o seu pueblo antes de que eles construisen ruínas, e logo tamén algunhas fotografías do interior deses inmobles, todo comodidades, pero sen amosar nunca o que teñen arredor. Con isto chega. Venden. E envian aos madrileños para aló.

Como neste estado ninguén quere ser menos que os madrileños, semellante costume triunfou, espallouse. Mesmo entre as xentes da costa. E en Galiza, por suposto, a avangarda desta teima pola segunda residencia protagonizárona os coruños. Só a eles se lles pode ocorrer mercar casas de marca (unha vez que converteron á inmobiliaria local nunha marca).

Entre os múltiples investimentos desa inmobiliaria o meu favorito son os 1.538 metros cadrados de futura urbanización que se poden admirar dende a autoestrada que vai a Ferrol, no Concello de Miño. Son todo un monumento ao novo urbanismo.

Uns chámana Urbanización de Piñeiro. Outros Urbanización Costa Anácara. Non sei sequera se son exactamente os mesmos terreos. O que si sei é que, non faltaba máis, ese cemiterio de chalés conta con campo de golf. Había ir un madrileño a unha urbanización de provincias sen campo de golf! Un coruño cecáis si. Pero un madrileño!

A paisaxe é explícita: un mar de terra remexida onde algún día se erguerán centos de chalés, pechados todo o ano, co seu centro comercial, o seu acceso á autoestrada, o seu campo de golf. E pensará o coruño: por que vivir como simple clase media no centro da miña cidade e ir a pé ao traballo cando podo vivir como falsa clase alta a máis de vinte quilómetros e ir todos os días en coche!?

O cemento, o formigón e o tixolo son os materiais dos grandes escultores do noso tempo. Os mellores nomes do land art xa non son individuos, son corporacións. E aínda por riba non só fan arte, fan máquinas para vivir, onde logo a xente vai para morrer.

Agora só están tomando a nosa terra, pero tranquilos, despois tomarán tamén interné. Treme blogosfera! O futuro é a blogoinmobiliaria!

O camarote de Abel Caballero

por Viriato

TOC, TOC
Abel: ¿Quen é? ¿Quen desexa entrar no despacho do poderoso Abel Caballero, ALCALDE (si, si, alcalde ¡EU!) de Vigo?
César: Son César Portela.
Abel: Home, César, pasa, pasa. ¿É polo do auditorio?
César: Sip.
Abel: Estiven mirando o proxecto e non ten mala pinta. Menos mal, porque tiña medo de que me fixeses unha merda como o Paletox ese da Coruña. O teu coa pizarra non é normal, rapaz.
César: Ei, a pizarra é o máis material máis fermoso do mundo. Tan negra, tan suave, tan brillante….
Abel: Si, si, veña, ó gran, que teño que ir esmolar para encher as arcas.
César: É que estiven a revisar o gasto en materiais e dinme de conta de que me equivoquei ó sumar.
Abel: ¿Como canto?
César: 69 millóns de euros.
Abel: ¿Sairanos 69 millóns máis barato?
César: Non, máis caro.
Abel: ¡¡QUEEEE!!
César: Esquecinme de levar unha… Ben, diso e de sumar os custes da expropiación e o derrubo da Casa Mar. É que os artistas non nos ocupamos desas cousas mundanas.
Abel: Peroperopero ¡Non podo pagar iso! ¡O orzamento que nos queda sen asignar non dá nin para un casco de obreiro!
César: Pois nada, non o facemos. Coido que podería venderllo ó concello de Ribeira.
Abel: Claro, e teño manifestacións para o que me queda de lexislatura, que é moito… mmm… ¡Xa sei, que a promotora pague a diferenza!
Enmascarado: ¡NOOON!
Un enmascarado irrompe na sala.
Enmascarado: Como anónimo representante de Caixanova e Sacyr-Vallehermoso as empresas que poñen a pasta no chiringo este a través da adxudicataria, a unión temporal de empresas (UTE) denominada Palacio de Congresos S.A…. er… perdinme…
César: Coido que viña protestar.
Enmascarado: ¡Ah, si! Como anónimo representante de todos eses millonarios négome a pagar un ouro máis do pactado e pido que non se lle acepte o proxecto ó estafador este porque estaríase a consentir, mediante unha canle improcedente, unha modificación dos termos do contrato de concesión.
César: Non son un estafador, son un artista.
Enmascarado: Iso non é o que se di nos corredoiros do COAG.
César: Non me toques os huevos. ¡Ademais, a conta nova fixéchedela vós!
Abel: ¡QUEEEE!
Enmascarado: Er… pois si, ¿e que? Está ben feita. Vostede, señor alcalde, a pagar o que lle toca e a calar. Se se mete connosco non volverá gobernar nada neste país, nin unha asociación de veciños.
Abel: Vale, vale, ¡Pois xa sei! ¡Botareille a culpa o PP! Iso sempre funciona.
Chema: ¡NON!
Corina Porro, ex alcaldesa da luz, e Chema Figueroa, ex alcalde das tebras, irrompen na sala.
Cori: Iso sería deshonesto ¿Verdade Chema?
Chema: Deshonestísimo, Cori, deshonestísimo.
Abel: ¿E logo? ¿Déstesvos de conta de que faltaban calcular a expropiación e o derrubo? Non, ¿verdade? Pois é culpa vosa. Cando eu cheguei xa estaba o proxecto aprobado.
Chema: Sí, iso é certo, pero ti tampouco te preocupaches de revisar as contas. Nin ti nin os tipos eses da adxudicataria.
Enmascarado: Un respecto, por favor.
Chema: Así que como nos cargues o morto a nós, vou saír en todos os medios dicindo que queres aceptar a suba de prezo porque así enches os petos cos teus contactos na mafia da construción.
Cori: ¡Aí, Chema, dálle! ¡Que se entere de quen gañou as eleccións!
Abel: ¡Pero iso é mentira! ¡O proxecto aprobachedelo vós! Non llo iades conceder ós meus amigos na mafia da construción… que non teño, amigos que non teño.
Chema: Iso é o de menos, Caballero. Se o repito moito, alguén rematará por crelo. Mira senón o de ETA e o 11-M.
Abel: Err…. vale, vale ¡SANTIIII!
Santi: ¡QUEEEE!
Santiago Domínguez Olveira, líder do BNG-Vigo, irrompe na sala.
Abel: Bótame unha man, anda, que ti tamén estás no goberno.
Santi: Só te lembras de min cando hai problemas. A ver, dame ese proxecto.
Abel: Toma.
Santi: Mmmm…. mmm… ¿Os retretes e urinarios de pizarra pura son imprescindibles?
Portela: ¡Totalmente!
Santi: E os subornos os aparelladores ¿tamén?
Enmascarado: Home, claro. Como se nota que es novo nisto…
Santi: Pois dame que a cousa vai para longo.
Abel: ¡Ai! ¡Nunca debín deixar a Autoridade Portuaria!

 

Dúas mulleres e un PXOM

por Viriato

-BRINGG, BRINGG
–Digamé.
–¿Mariajo? Ola, son Cori ¿Que tal estás?
–Vaia, ola Cori. Vinte nas fotos do xornal de onte e estás fantastica. ¿Onde mercaches eses pendentes?
–Fanmos á medida nun taller de xoiería que teño de man… pero non te chamaba para iso, é que Chema anda algo mosca co do PXOM e dime que te insista.
–¿Outra vez? Pero iso xa estaba pactado, Cori, y no hay tutía. Vos amañades tiñades mes e medio para facer as correccións no pleno municipal e eu vos dou o visto bo en 30 díñas de nada.
–Pero mira que se nos botan as municipais enriba, e agora van os do BNG e din que se non nos deixades construír no monte tranquilos, votan en contra. Dende que cheiraron a eleccións, andan revolucionados.
–Dura lex, sed lex.
–Si, iso pode dicilo calquera, pero é que Chema di que ós nosos tampouco lles gusta nada iso de perder 5.000 vivendas nos arrabais, miña rula. Seica a eses constructores tan majos que nos financian a campaña anadaban ilusionados coa idea de levantar cen ou douscentos chaleciños utraluxosos…
–Veña, Cori, veña, que desas cousas xa vos avisara Feijóo en 2004, que tamén era dos vosos. E no peor dos casos, tendes o apoio incondicional de Manoel Soto, jijiji.
–Mariajo, non sexas vulgar ¿Ti non podes facer nada para que os teus nos dean tamén o sí? Poderíamos vendelo como un éxito mútuo…
– Cori, querida. Primeiro, non son “os meus”, que eu aínda non hai un ano que me saquei o carnet do PSOE. Segundo, Emilio tenme dito que vos deixe pelexar co Bloque, que así quedades con mala imaxe. E terceiro, non penso achegarme a menos de 100 metros de Abel Caballero, que ese home lle das a man e se te mete cear na casa.
– Logo non lle hai nada que facer…
– Nada, muller, nada. Se cadra, agardar ó próximo goberno municipal, que ó mellor xa non é asunto teu.
– Vale, pero a Chema non lle vai gustar nada. E logo vou ter que dicir que é culpa túa, porque es unha lurpia sen escrúpulos que non cumpre a súa palabra.
– Veña, si, pero eu direi que es unha loira de bote descerebrada que non sabe contar mes e medio. ¿Comemos xuntas o xoves?
– Por min, encantada. Así podes ver o meu novo modeliño de Purificación García. Ciao, querida.
– Ciao, Cori.
…
…
– BRINGG, BRINGG
– Digamé.
– Mariajo, son Pachi. Mira, que xa teño isto do informe ambiental ¿Dígollo ós de Vigo ou non quedo calado?
– Nah, non llo digas ata dentro de quince días, para que sufran.

NOS GUSTA CARLOS MARCOS (la-la-la)

Por Antón Fraguas

Como nos gusta Carlos Marcos. Personaxes como el conseguen que a política sexa algo divertido. Sobre todo cando semellaba que A Coruña ía converterse nun lugar serio, coa marcha de Opaco, unha cidade sen pallasadas, sen demagogos, sen mentiras. Pero chegou Marcos, publicista, coas súas ocorrencias e os seus millóns, e comezou a repartir pulseiras, e a citar a Manu Chao, e a denunciar o mal que o pasan os castelanfalantes, agochados nos seus ghettos. Din que na Coruña os castelanfalantes só saen polas noites, para recoller algo de comida e regresar aos seus refuxios sen ser vistos. E está ben que sexa un nacionalista galego como Carlos Marcos (é candidato dun partido que se define como nacionalista galego) quen veña salvalos.

E logo están os “Míticos 70”. Jeanette, Tony Ronald, Miki e Lorenzo Santamaría ao rescate de Carlos Marcos, que aspira a entrar no top10 dos candidatos máis frikis, en dura competencia con Yola Independiente Liberal. Pero seica o peor non é que vaia traer a estas vellas glorias, transformadas igualmente en frikis por obra e graza de Gran Hermano Vip e Vivo Cantando. O peor, segundo me comentan, é que en realidade Carlos Marcos contrátaos todos os anos para celebrar o seu cumpreanos. Desta vez simplemente converte unha festa privada nun espectáculo publico e electoral. Supoño que o concerto pecharase co La-La-La de Massiel.

Algo raro pasa na Coruña. Dende hai moitos anos. Xa nos setenta (Grazas, Berto, por colgar este tesouro) os carteis electorais eran peculiares. Por exemplo o de Menéndez, candidato de UCD en 1979, que anunciaba a necesidade de que A Coruña tivese un “alcalde urbanista”. Iso si que era sinceridade, en pleno auxe da especulación urbanística, hoxe revisitada.

E é que as cidades galegas son peculiares, e se cadra A Coruña moito máis. Unha cidade na que ninguén é forasteiro, sobre todo se se trata dun empresario.

Érase unha vez, en Gondomar

por Viriato

– Papá, papaíño, ¡contame un conto!
– Veña, hoxe vouche contar un de suspense. Érase unha vez, unha vila chamada Gondomar, gobernada dende hai tempo polo Partido Pop…
– Mmm, cof, cof. Desculpe.
– ¿Si? ¿Pódese saber quen é vostede?
– Son Godofredo Castaña, do despacho de avogados Feixón & Roda. Lémbrolle que ó explicar esta historia podería vulnerar o dereito dos nosos clientes a saír impunes dos chanchullos.
– Pero, ¿que di?
– Mmm, hmm, xa sabe, Eles.
– Ah, si, non caera eu…
– Papa, papaíño, ¿quen gobernaba a vila?
– Uf. O Partido Pop, a vila gobernábaa o Partido Pop, miña filla. En 1997 aprobaron un PXOM (Plan Xeral de Ordenamento Municipal) que, ben, era pouco ortodoxo, así que a Fiscalía levouno ós tribunais. E, tras moitas voltas, o TSXG suspendéuno en 2001, cousa curiosa, porque daquela o Partido Pop gobernaba en Madrid e tamén na Xunta, onde o Señor da COTOP facía e desfacía o urbanismo do país. O de Gondomar debía de ser ben grave…
– Mmm, cof, cof. Está vostede expresando un parecer persoal sobre o que non ten probas…
– Eh, si, vale. Tamén hai quen di que a Fiscalía tenlle noxo ó Partido Pop. O caso é que, con suspensión ou non, alí seguíronse a conceder licenzas urbanísticas.
– Mmm. *escribe, escribe*.
– Papá, papaíño ¿Que lle pasa a ese señor?
– Nada, filliña, nada. Naquela situación, algúns edís do BN… do Combinado Nacional Galego, que ou eran honestos ou lles daba igual todo porque non tiñan opción de pillar cacho, non entro a xulgar, protestaron polo chanchulleo xeralizado. E algunha misteriosa man negra enviou a uns sicarios para que lles partisen as pernas. ¿Todo claro?
– Mmm, si, si. A eses pode calumnialos o que queira, mentres se coide de mencionar ós meus clientes.
– Vale. Nestas, en 2003, tres dos catro concelleiros do … do Partido Social-Revisionista cabreáronse, marcharon e fundaron un grupo propio, co nome de Move Gondomar. Niguen tiña claro cara onde querían mover Gondomar, pero misteriosamente comezaron a apoiar as iniciativas que o Partido Pop presentaba no consistorio…
– Mmm, ¿insinúa algo?
– Que o Buda Amida me libre. Pasaron os anos e cambiaron os gobernos. Gondomar seguía co seu entrañable urbanismo, impasible o ademán, ata que un bo día un constructor se cabreou. Ben porque era honesto, ben porque lle pediran demasiados cartos, non entro a valorar, denunciou á Policía que un concelleiro do Partido Pop lle esixira un suborno a cambio de concederlle unha licenza de obra…
– Mmm, iso é ambiguo
-… pero fixérao totalmente a título particular, sen que o Partido Pop soubera nada de nada, ou iso din eles. O constructor cabreado gravou en vídeo a aceptación do suborno e ¡zas! catro imputados e dúas dimisións.
– ¡Qué malos, eses concelleiros!
– Mmm, *anota, anota*.
– Eh, neniña, deixa que conte eu a historia. Un dos concelleiros presuntamente malos, botoulle faciana á cousa, pero o outro, o que foi coller o suborno, como xa estaba moi pringado, perdeu os nervios e dixo que os cartos non eran para el.
– ¿Para quen eran, papaíño?
– Pois seica na cinta de vídeo di que lles ían pagar a campaña electoral ós de Move Gondomar, para que os apoiasen no vindeiro goberno….
– Mmm, ¿viu vostede esa cinta? Porque se a viu, tivo acceso a material da investigación e cometeu un delicto, e se non a viu, é que non ten probas, e está a emitir unha calumnia.
– Xa… pero coñécese que logo pensouno mellor, que xa sabemos presuntamente que en Gondomar hai presuntos sicarios, e exculpou a todo o mundo. E todo o mundo exculpouse a si mesmo. Aquí paz e despois gloria.
– Pero, papá, ¿para quen eran os cartos?
– Ah, sorpresa, miña filla. Resulta que hai un dato curioso. O suborno de marras era de 60.000 euros, 10 millóns dos de antes, xusto a máxima cantidade que a Lei de Financiamento de Partidos permite para unha doazón privada fóra da época electoral. ¿A que conta corrente ía ir esta doazon forzosa? Témome que eso nunca o saberemos.
– Mmm, veña, eu marcho. Graciñas pola súa colaboración e xa nos veremos no xulgado.
– D’Oh.
– Pois vaia merda de historia, papá.

“Construír, Construír e Construír, ate o último metro cadrado!!!”

por Frouxeira

Esta fermosa divisa dos constructores tardofranquistas resume ben o clima de creatividade que se viviu aló polos setenta, hoxe tan estrañados. Aqueles foron un anos nos que un home, se quería, podía erguer un rañaceos na súa horta. Foi… “o gran salto adiante” do urbanismo galego. Esa época na que nos convertemos nunha sociedade urbana.

Que tempos, lembrades! Bloques e mais bloques de formigón visto agromaron cara o ceo nos nosos superpoboados ensanches, creando o skyline do que agora poden gozar os nosos ollos. Era a época na que os paisanos dicían Neoyorquiño cando querían dicir Carballiño. Os arquitectos galegos atoparan, por fin, un estilo propio que exportar: o Feísmo.

Logo veu a trangallada esa da democracia, coas súas ordenanzas municipais sobre aliñamentos, límites de altura e restriccións de materiais. Unha mágoa. O pulo dos construtores patrios foi esmorecendo, as cidades deixaron de medrar, e moitas obras quedaron inconclusas. Esqueletes de tixolo e formigón.

Pero ese espírito de cementación compulsiva non caeu no baleiro. Canalizouse cara outros lares. E, por fin, no fraguismo, estoupou esa apoteose do alcatrán que foi a política de “pista-poste”, para que os paisanos poidan saír da casa e ir á leira en sa-sa-sa-sapatillas, como mostra de benestar e desenvolvemento humano.

Dende hai uns anos, como legado da nobre xestión de Don Manuel, a énfase constructora chegou por fin ao Finis Terrea, ás aldeas da costa. Quizais o efecto prestige precipitou os acontecementos. Ver as praias asfaltadas foi sen dúbida o revulsivo que precisaban as xentes do noso litoral.

Un breve esquema para comprender as transformacións do solo rústico:

Anos cincuenta e sesenta. Un paisano. Unha finca. Un prado, posiblemente. Dende o punto máis alto albíscase o mar (antre os alcolitros). As vacas pastan alí, con vistas ao horizonte.

Anos setenta e oitenta. O fillo do paisano, o vinculeiro. Xa non sacha a terra da familia. Ascendeu na escala social e foi vivir ao pueblo. Ten un bar, por exemplo. Cando morre o pai non lle deixa os cartos (eses van para outros). Déixalle a terra, a finca (as vacas non, hai tempo que se transformaron en filetes). O fillo do paisano tenta tirarlle partido. Vende.

Anos noventa. O rico do pueblo. Tras facerse un capital na emigración, co contrabando ou co narcotráfico (a según sexa daquí ou dacolá), decide investilo no pueblo. Monta unha construtora local. Merca tódalas fincas con vistas ao mar. Entre elas, a do paisano. Constrúe algúns chalés. Non moitos. Na súa maioría, horribles. Comprador tipo: fillos de paisanos que marcharan á cidade, e agora mercan casa para volver ao pueblo polo verán.

Ano 2000. O rico do pueblo vai vello e quere xubilarse. Vende a súa construtora a outra maior. Preferiblemente ssspañola. De Madrí, ou de Levante. Líderes do sector. Despois de asfaltar o Mediterráneo precisan de máis solo que cementar.

Do Novo Milenio en adiante. As construtoras mesetarias rematan a obra inconclusa do rico do pueblo. Serializan chalés, adosados e edificios de apartamentos por toda a costa. “A lo grande”. Comprador tipo: outros mesetarios inxenuos e podres de cartos. Mercan no Atlántico porque é máis cool que o Mediterráneo, que está démodé.

Estes ssspañois, por suposto, mercan por catálogo na sucursal que a inmobiliaria ten no seu barrio residencial. Logo veñen aquí un verán e… en fin… ven o que hai (algúns xa non volven).

¿Alguén dixera que o feísmo pasara de moda?